அழ வைத்த அன்பு – காதலர் தினம்

“ஏய், DD.... DD... DD.... ஃபோன் அடிக்குது எடு DD....”

DD-இடமிருந்து ஒரு பதிலும் கிடைக்காது போக, பக்கத்து இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தவரிடம் சைகையில் விசாரித்தார். அவரும் சைகையிலேயே பதில் சொன்னார் – “ஏதோ சண்டையாம்....”

தொடர்ந்து அழைப்பு வந்த வண்ணமே இருக்க, பேருந்தில் பக்கத்து இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த தோழியிடம் தனது அலைபேசியைக் கொடுத்து, மீண்டும் தோழியின் மடியில் படுத்துக் கொண்டார். கண்களிலிருந்து வழிந்த கண்ணீர் தோழியின் உடையை நனைக்க, “அழாத DD” என்று சொல்லிக் கொண்டே வந்த அழைப்புகளைத் துண்டித்தார். நடுவே ஒரு அழைப்பினை எடுத்து DD அழுது கொண்டிருப்பதைச் சொல்லி, துண்டிக்கப் போக, அங்கே இருந்து வந்த பதிலால், அழுது கொண்டிருந்த DD காதில் வைக்க, எதிர் முனையிலிருந்து வந்த குரலுக்கு பதிலே இல்லை DD-இடம்.

பேருந்தில் இருந்த பலரின் பார்வையும் அழுது கொண்டிருந்த DD மேலேயே இருந்தது. என்னதான் பிரச்சனை என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பது அனைவருடைய ஆவலாக இருந்தது. அழைப்பு வருவதும், சில அழைப்புகளை துண்டிப்பதும், சில அழைப்புகளை எடுத்து பேசாமல் கேட்பதும் என தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது காட்சி. பேருந்தில் இருந்தவர்களில் பலர் DD படித்த கல்லூரி மாணவர்கள் தான். பேருந்தின் உள்ளே இருந்தபடியே ஒருவருக்கொருவர் WhatsApp மூலம் செய்திகள் அனுப்புவதும், டிக்-டாக் காணொளிகள் அனுப்புவதும் என ரகளையாக இருந்தது. ஒன்றிரண்டு பேர் மட்டும் DD அழுவதால் கொஞ்சம் கவலை கொண்டனர். தொடர்ந்து அழைப்பை ஏற்காததால் பேருந்தில் இருந்த மற்றொரு நண்பரின் எண்ணுக்கு அழைக்க, “DD உனக்கு கால் இந்தா....” என்று சொல்ல, நண்பரின் அலைபேசியை வாங்கவே இல்லை DD.

பேருந்தில் இருந்த கல்லூரி மாணவ, மாணவியர் தவிர மற்றவர்கள் அனைவருக்கும் பரபரப்பு. ஒரு பொண்ணு அழறாளே... என்ன காரணமா இருக்கும், ஏதாவது காதல் பிரச்சனையா, விவகாரமா ஏதாவது நடந்துடுச்சோ..., அவளைப் பார்த்தா கல்யாணம் ஆனமாதிரி தெரியலையே.... என என்னென்னமோ எண்ணங்கள் – குழுவாக வந்திருந்த சில பயணிகள், தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் காண முடிந்தது. பொதுஜனத்திற்கு எப்போதுமே அடுத்தவர்களின் விஷயங்களைத் தெரிந்துகொள்வதில் இருக்கும் ஆர்வம் அடுத்தவர்களின் துயரைத் தீர்ப்பதில் இருப்பதில்லை. இங்கேயும் அப்படியே..... DD-க்கு என்னதான் பிரச்சனை என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் – அவரை தொடர்ந்து அலைபேசியில் அழைப்பது யார் என்பதையும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் – அழைப்பது ஆண் தான் என்று அனைவரும் தீர்மானமாக இருந்தார்கள் – காதல் தான் பிரச்சனை என்பதையும் உறுதியாக நம்பினார்கள்.

இத்தனை காட்சிகளும் சமீபத்திய தமிழகப் பயணத்தில் ஒரு பேருந்துப் பயணத்தின் போது பார்த்தது – திருச்சியின் பக்கத்து கிராமம் ஒன்றிலிருந்து நகரம் நோக்கி வந்தபோது பார்த்த காட்சிகள் இவை. பாதி வழியில் தான் நான் பேருந்தில் ஏறி இருந்தேன். அமர்ந்து கொள்ள இருக்கை இல்லாத காரணத்தினால் நின்று கொண்டே வந்தேன். என் உயரத்திற்கு பலருடைய நடவடிக்கைகளையும் பறவைப் பார்வையில் பார்க்க முடிந்தது. பயணிகளின் சம்பாஷணைகளைக் கேட்கவும் முடிந்தது. நமக்கு தான் “ராஜா காது கழுதைக் காது” வழக்கம் ஆயிற்றே! அழுது கொண்டிருந்த பெண்ணை அனைவருடைய கண்களும் பார்த்தபடியே இருந்ததையும் கவனிக்க முடிந்தது. காதல் பற்றி படித்த பல விஷயங்கள் எனக்குள் வந்து போனது.

தில்லி வந்த புதிது.... அப்போது தான் என் அறை நண்பர் பல புத்தகங்களை அறிமுகம் செய்தார். அப்படி அறிமுகம் செய்த புத்தகங்களில் ஒன்று பாலகுமாரன் அவர்களின் “இனிது இனிது காதல் இனிது” புத்தகம். எத்தனை முறை அந்தப் புத்தகத்தினைப் படித்திருப்பேன் என்று கணக்கே இல்லை. அப்போது பல தோழிகள் இருந்தாலும் காதல் எனும் வலையில் விழவே இல்லை! எனக்குத் திருமணம் ஆகும்வரை காதலிக்க வாய்ப்பே இல்லை என்பது தான் உண்மை! அப்புத்தகத்தில் பிடித்த சில வரிகளை எனது நாட்குறிப்பில் எழுதி வைத்திருந்ததை இன்னமும் கூட என்னிடத்தில் வைத்திருக்கிறேன். காதலியிடம் முட்டைக்கோஸ் எனத் திட்டுவாங்கும் காதலன், “மணலை இறைத்து இறைத்து நகக்கணுக்கள் வலிக்கின்றன.... அடியே நாளையேனும் மறக்காமல் வா” என காதலிக்காகக் காத்திருக்கும் காதலன் சொல்லும் கவிதை, என மனதில் அப்படியே பதிந்து இருக்கிறது இன்னமும்! புத்தகத்தின் பல வரிகள் மனப்பாடம்!

இந்த நினைவுகள் மனதில் ஓட, பேருந்துக் காட்சிக்குத் திரும்பினேன். DD தோழியின் மாடியிலிருந்து எழவே இல்லை! அழுகை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. மக்களும் பெரிதாக ஒன்றும் தெரிந்து கொள்ள முடியாத காரணத்தினால் வேறு விஷயங்களில் தங்கள் பார்வையைச் செலுத்த ஆரம்பித்திருந்தார்கள். பேருந்துகளில், விமானத்தில் என எந்த வழி பயணித்தாலும் சக பயணிகளைக் கவனித்தால் நிறைய சுவாரஸ்யமான விஷயங்களை பார்க்க முடியும். சில எழுத்தாளர்களுக்கு கதைகள் பிறக்கக் காரணமே இப்படியான அனுபவங்கள் என்பதை படித்திருக்கிறேன். நானும் பார்க்கிறேன் என்றாலும் கதையாக எழுத என்னால் முடிவதில்லை! இந்தக் காதல் இப்படி அழ வைக்கும் காதலாக இருக்க, வேறொரு பேருந்துப் பயணத்தில் பார்த்த காட்சி வேறு விதம். அது பற்றி பிறிதொரு சமயம் எழுதுகிறேன் – விரைவில்!

மீண்டும் இந்தப் பேருந்துப் பயணத்திற்கு வருகிறேன். பலரையும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது தோழியின் கையில் இருந்த DD-யின் அலைபேசியில்  மீண்டும் அழைப்பு – திரையில் ஒளிர்ந்த பெயரைப் பார்த்தேன்......

ANBU CALLING..... என வந்து கொண்டிருந்தது.....

என்ன நண்பர்களே.... இன்றைய பதிவினை ரசித்தீர்களா? பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்.

நாளை வேறு ஒரு பதிவில் சந்திப்போம்...... சிந்திப்போம்.....

நட்புடன்....

வெங்கட்

புது தில்லி.

பின் குறிப்பு: பதிவின் ஆரம்பத்தில் DD என்று எழுதியதைப் பார்த்து நண்பர் திண்டுக்கல் தனபாலன் என்று நினைத்து இருந்தால் நான் பொறுப்பல்ல! ஹாஹா.... அந்தப் பெண்ணை தோழிகள் DD என அழைத்ததைக் கேட்டதால் அப்படியே எழுதி விட்டேன்.