நள்ளிரவில் ஒரு திக் திக் பயணம் – நிர்மலா ரங்கராஜன்

எனது முதல் பதிவான உப்பு நார்த்தங்காயில் ஒரு ரெசிப்பி பதிவிற்கு வரவேற்பும் ஊக்கமும் கொடுத்த அனைத்து அன்புள்ளங்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் நன்றியும் வணக்கமும் தெரிவித்துகொண்டு மேலும் ஒரு சுவாரஸ்யமான பதிவினை தங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள விழைகிறேன்.

இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என் வாழ்க்கையில் நடந்த ஒரு திக் திக் நிகழ்ச்சி பற்றி தான் இன்றைக்குச் சொல்லப் போகிறேன். எனது மகனுக்கு ஒரு வயதுதான் நிரம்பி இருந்தது, அவ்வமயம் எனக்கு காரைக்குடி அழகப்பா பல்கலைக்கழகத்தில் செமினார் ஒன்றில் கலந்துகொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம்.

அந்த செமினார் ஒருவார காலம் என்பதால் குழந்தையை எனது பெற்றோர்களிடம் விட்டுச் சென்று பல்கலைக்கழக விடுதியில் தங்கியிருந்து செமினார் வகுப்புகளுக்கு சென்று வந்தேன். ஒருவார காலம் குழந்தையை பிரிந்திருப்பது மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. எப்படியோ ஒருவழியாக செமினார் முடிந்தது, இறுதி நாளன்று இரண்டு மணிக்கே வகுப்பு முடிந்துவிட்டதால், எனது பெற்றோருக்கு தொலைபேசி மூலம் தெரிவித்துவிட்டு அன்றே ஊருக்குப் புறப்பட்டு விட்டேன். எங்கள் ஊர் பூம்புகார் அருகிலுள்ள திருவெண்காடு, காரைக்குடியிலிருந்து அதிக தொலைவு, இருப்பினும் எப்படியாவது இன்றே சென்று குழந்தையைப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற வைராக்கியத்தில் கிளம்பி விட்டேன்.

மயிலாடுதுறை வந்துசேர மணி பத்தாகி விட்டது. மீண்டும் அங்கிருந்து எங்கள் ஊருக்குச் செல்லும் கடைசி பஸ்ஸிலும் இடம் பிடித்து அமர்ந்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன். கடைசி பஸ் என்பதால் எல்லா நிறுத்தத்திலும் நின்று நிதானமாக சென்றது எங்கள் ஊரை நெருங்கும்போது பதினோறு மணியை தாண்டிவிட்டது. நான் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்துவிட்டது ஆனால் பஸ் நிறுத்தவில்லை, வெளியில் பார்த்தேன் - எனக்காக அப்பா காத்திருப்பது தெரிகிறது. பஸ்ஸை நிறுத்த நானும் சக பயனிகளும் குரல் கொடுத்தும் நடத்துனர் மற்றும் ஓட்டுநருக்கு கேட்கவே இல்லை, இருவரும் சில பெண்களுடன் பேசி சிரித்துக் கொண்டு வந்ததால் நாங்கள் குரல் கொடுத்தது அவர்களுக்கு கேட்கவில்லை. சுமார் ஒரு கி.மீ தூரம் தாண்டியே வண்டி நின்றது.

இரவு 11.15 மணி, கும்மிருட்டு, கிராமம் என்பதால் மின் விளக்குகள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக எரிந்து கொன்டிருக்க, ஆங்காங்கே நாய்கள் குரைப்பதும் இரவுப் பூச்சிகள் சத்தமிடுவதும் எனக்கு பயத்தை அதிகப்படுத்தியது. இருப்பினும் குழந்தையின் முகம் கண்முன் சிரிப்பதாகத் தோன்றவே, தைரியத்தை இழக்காமல் கந்தசஷ்டி கவசத்தை முணுமுணுத்தவாறு சாலையைக் கடந்து பஸ் நிறுத்தம் வந்து சேர்ந்தேன். பேருந்து கடக்கும்போது அங்கே நின்று கொண்டிருந்த அப்பாவை இப்போது காணவில்லை.  பஸ் நிற்காமல் சென்றதால் நான் வரவில்லையோ என்று எண்ணி அப்பா வீட்டிற்கு சென்று விட்டார்கள் போலும். பஸ் நிறுத்தத்திலிருந்து எங்கள் வீட்டிற்குச் செல்லும் சாலை இருபுறமும் நீரோடையும் மரங்களும், புதர்ச் செடிகளுமாய் இருக்கும்.

பகலில் என்னவோ அழகாக, ரம்மியமாக இருக்கும் அந்தப் பாதை! ஆனால் இரவில் அந்த சாலையில் செல்வது, அதுவும் தனியாகச் செல்வது கொஞ்சம் கடினமானதே. ஓடையில் ஒரு இலை விழுந்தால் கூட மிகத் துல்லியமாக சப்தம் கேட்கும் அளவு நிசப்தம்! திடீர் திடீரென கேட்கும் பூச்சிகளின் ரீங்கார ஒலி கூட அமானுஷ்ய பயம் தரும் என்பதால், அப்பாதையில் நடக்கும் எனக்கு பயம் இரட்டிப்பானது. அவ்வளவு தான் நடையில் வேகத்தை கூட்டினேன். கண்களை மூடி கொண்டு தெய்வ நாமங்களை மட்டுமே துணையாக்கிக் கொண்டு ஒரு வழியாக வீடு வந்து சேர்ந்தேன். என்னைப் பார்த்ததும் பெற்றோர்களுக்கு அதிர்ச்சி, நேரங்கெட்ட நேரத்தில் நான் தனியாக வந்தது அவர்களை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. வீட்டில் ஒரே கலவரம். இப்படி ஒரு பொண்ணு, அர்த்த இராத்திரில, ஊர் கெட்டுக்கிடக்கறப்போ தனியா வந்து இருக்கியே என்று பதறுகிறார்கள். அப்போது ஊரில் திருட்டு, வழிப்பறிக் கொள்ளை என்று நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது இன்னும் கலக்கத்தினை அவர்களுக்கு ஏற்படுத்தியது.

எனக்கு ஊரில் நடக்கும் இந்தப் பிரச்சனைகள் எதுவும் தெரியாது. ஏதோ ஒரு குருட்டு தைர்யத்தில், ஒரு வாரம் பிரிந்து இருந்த பிள்ளையைப் பார்க்க வேண்டுமே என்ற ஆவலில் வந்து விட்டேன். ஊர் விஷயங்கள் தெரிந்த பிறகு எனக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாகவும், அதே சமயம் பயமும் இருந்தது – எனக்கு ஏதாவது ஆகியிருந்தால்! நினைக்கும்போதே பயம்… பிள்ளை பாசம் நமக்கு எவ்வளவு தைரியத்தை கொடுத்தது என்று சமாதானம் செய்து கொண்டேன். ஆனால் வீட்டில் உள்ளவர்கள் அமைதியாக வெகுநேரம் ஆனது.

இவ்வளவு ஆர்ப்பாட்டத்திலும் குழந்தை அமைதியாக தூங்கிக்கொண்டு இருந்தான். தூங்கும் குழந்தையை மடியில் தூக்கி வைத்துக் கொண்ட போது கிடைத்த மகிழ்ச்சிக்கு ஈடு இணை உண்டா என்ன? நடந்தவற்றை நினைத்துப் பார்த்தேன். கடமையை மறந்த ஓட்டுநர் மற்றும் நடத்துனர், அவர்கள் கவனத்தைச் சிதறடித்த அந்தப் பெண்கள் ஏனோ மனதில் கசந்தனர். இந்த சம்பவம் என் வாழ்க்கையில் என்றென்றும் மறக்கவே முடியாத விஷயமாக இந்த நிகழ்வு அமைந்து விட்டது.

வேறு சில நினைவுகளோடு உங்களை மீண்டும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

நிர்மலா ரங்கராஜன்

புது தில்லி