நீ இல்லாமல் நானேது… - சிறுகதை - கதை மாந்தர்கள்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட டப்கேஷ்வர் மந்திர், டேராடூன் பதிவினை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

******

”அடியே, உனக்க்கென்ன நாலு பெத்து இருக்க! அதுவும் நாலும் ஆம்பள சிங்கம்! சாகும் வரைக்கும் உன்ன வச்சு காப்பாத்துவாங்க!”  

சகுந்தலாவின் தோழிகள் எப்போதும் சொல்லும் விஷயம் இது தான்.  ஆமாம் பெத்தது நாலும் ஆம்பள சிங்கம்! சகுந்தலாவும் கணவர் சேகரும் பார்த்துப் பார்த்து வளர்த்த சிங்கக்குட்டிகள்! நாலு பேருமே நல்லா படிச்சு நல்ல வேலைக்குப் போய் அவங்கவங்க கல்யாணம் காட்சி எல்லாம் ஆகி பேரக்குழந்தைகள் மட்டுமல்லாது அவர்களுக்கும் கல்யாணம் ஆகி குழந்தைகள் பிறந்தாச்சு.  சகுந்தலாவுக்கு வயசு 93! சேகருக்கு வயசு 100! சமீபத்தில் தான் 100 வயசு ஆனதுக்கு குடும்பத்தில இருக்கற அத்தனை பேருமா சேர்ந்து பெரிய விழாவா கொண்டாடினாங்க! 

ஊர் உலகத்துல எல்லாருமே சகுந்தலாவையும் சேகரையும் பார்த்து பொறாமை கூட படுவாங்க! “உனக்கென்னமா! எல்லாருமே நல்ல நிலைல இருக்கீங்க! இத்தனை வயசு வரை உங்களை உங்க பிள்ளைகள் எல்லோரும் தாங்கு தாங்குன்னு தாங்கறாங்க” என்றெல்லாம் சொல்வார்கள்! ஆனாலும் உள்ளுக்குள் கொஞ்சம் கலங்கித்தான் போயிருந்தார் சகுந்தலா! காரணம் இல்லாமல் இல்லை! 

சகுந்தலாவிற்கே 93 வயசு என்றால் அவர் பெற்ற சிங்கக்குட்டிகளுக்கும் சின்ன வயசா என்ன! அதுவும் மாமியார் மாமனாரைப் பார்த்துக்கறதே கஷ்டம்னு சொல்ற இந்த நாள்ல, தாத்தா பாட்டியை யார் பார்த்துக்கப் போறாங்க! கொஞ்ச நாளாவே இந்தக் கவலை சகுந்தலாவிற்கு இருந்தது! காது கொஞ்சம் மந்தமாகி இருந்தாலும் நாலு பிள்ளைகள் வீட்டிலும் மாற்றி மாற்றி இருக்கும்போது கேட்கும் சில விஷயங்கள் இந்தக் கவலையை அதிகரிக்க வைத்திருந்தது. 

நாலு பிள்ளைகளுமா சேர்ந்து ஒரு முடிவுக்கு வந்திருந்தார்கள் - அவர்களுக்கு, அவரவர் பிள்ளைகள்/பெண்கள் சொல்வதைக் கேட்டே ஆகவேண்டிய நிலை! - சகுந்தலாவிடமும் சேகரிடமும் சொன்ன முடிவு - “அம்மா, அப்பா, எங்களுக்கும் வயசாடிச்சு. நாங்களே எங்க பசங்கள நம்பி, அவங்களை எதிர்பார்த்து இருக்கும்படியாக இருக்கோம். பண ரீதியாக இல்லைன்னாலும், உடல் ரீதியா அவங்களை எதிர்பார்த்து இருக்கோம். எங்களாலயும் ஒண்ணும் பண்ண முடியல! அதனால உங்க ரெண்டு பேரையும் ஒரு முதியோர் இல்லத்துல சேர்த்துடலாம்னு இருக்கோம்.  எல்லா வசதியும் இருக்கற முதியோர் இல்லம் அது! பணம் கட்டிடலாம்! உங்களுக்குன்னு ஒரு இடம், டீவி, எல்லா வசதிகளும் இருக்கும். அப்பப்ப டாக்டரும் வந்து பார்த்துப் போவார்.” 

சகுந்தலா இந்த முடிவினை எதிர்பார்த்தே இருந்தார் என்றாலும் சேகருக்கு இந்த முடிவினை எதிர்கொள்ள மனதில் தெம்பு இல்லை.  கொஞ்சம் தளர்ந்து தான் போனார்.  அந்த நாளும் வந்தது.  மூத்த பையன் கார் வைத்துக் கொண்டு முதியோர் இல்லத்தில் கொண்டு போய் விட்டு விட்டு, அவ்வப்போது வந்து பார்த்துச் செல்வதாகச் சொல்லி போய் மூணு மாசம் ஆச்சு.  “அவ்வப்போது” என்று சொன்னதன் அர்த்தம் எத்தனை நாளுக்கு/மாதத்திற்கு ஒரு முறைன்னு புரியல! 

சேகர் தான் ரொம்பவே உடைந்து போயிருந்தார்.  சகுந்தலாவிற்கு இப்போது இருக்கும் கவலையெல்லாம், தான் போய் விட்டால், கணவரின் கதி? அந்த இழப்பை அவரால் தாங்கவே முடியாதே?  தான் விதவை என்று பேர் எடுத்தாலும் பரவாயில்லை, அவருக்கு முன்னாடி நான் போயிடக்கூடாது என்று வேண்டிக்கொண்டே இருந்தார்.  

முதியோர் இல்லம் சென்று ஐந்து மாதம் தான் ஆகியிருந்தது.  ஒரு காலை நேரம் - என்னதான் பிரார்த்தனைகள் செய்தாலும், ஆண்டவன் கட்டளை வேறாக இருப்பது சகஜம் தானே! இரவு தூங்கிய சகுந்தலா விழிக்கவில்லை! தூக்கத்திலேயே மரணம்! சேகர் கலங்கிப் போயிருந்தாலும் வெளியே காண்பித்துக் கொள்ளவேயில்லை.  

சகுந்தலாவின் மரணத்திற்குப் பிறகான காரியங்கள் நடந்து கொண்டிருந்தன.  ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு யுகமாகக் கழிந்தது போல இருந்தது சேகருக்கு.  சரியாக பத்தாவது நாள் காலை… 

பிள்ளைகள் நான்குபேரும் பத்தாம் நாள் காரியத்திற்கு அப்பாவை அழைத்துச் செல்ல முதியோர் இல்லம் வந்தார்கள்.  வந்து அறையில் பார்த்த போது சேகர் மீளாத் துயிலில்! 

”நீ இல்லாமல் நானேது” என்று சொல்லாமல், செயலில் புரிய வைத்திருந்தார் சேகர்! 

******

இந்த நாளின் பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டம் வாயிலாக சொல்லுங்களேன்.  மீண்டும் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லியிலிருந்து….