10-10-10

தில்லியில் கடந்த 10-10-10 அன்று நிறைய திருமணங்கள் நடைபெற்றது – காரணம் அந்த தேதி! அது போலவே 20-10-2010 அன்றும் நியூமராலஜி படி, 2 மற்றும் 6 எண்களைக் கொண்டவர்களுக்கு நல்ல நாளாக இருக்கும் என சொல்லுகிறார்கள். கொஞ்சம் பொறுங்கள் – இந்தப் பதிவில் நியூமராலஜி பற்றி ஒன்றும் எழுதப் போவதில்லை – நான் எழுதப் போவது வேறு ஒரு விஷயம்.

10-10-10 என்ற நாள் எனக்கும் ஒரு முக்கியமான நாள். எனது தாத்தா [அப்பாவின் அப்பா] பிறந்த தினம் அது. இப்போது அவர் இருந்திருந்தால் அவருக்கு 100 ஆண்டுகள் ஆகி இருக்கும். 30-10-1982 இல் எங்களை விட்டுப் பிரிந்த அவரின் நினைவுகள் எனக்கு இப்போதும் பசுமரத்தாணி போல நெஞ்சில் பதிந்திருக்கிறது.

அவர் பி.ஏ.பி.எல் படித்து விழுப்புரத்தில் வக்கீலாக பணியாற்றியவர். நாங்கள் பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது எங்களுக்கெல்லாம் அறிவியல் பாடத்தில் வரும் சந்தேகங்களைத் தீர்த்து வைப்பார். சில நாட்களில் எங்களை பள்ளியிலிருந்து வீடு அழைத்துச் செல்லவும் அவர் வருவதுண்டு. எங்களுக்கு அறிவியல் நோட்டுகளில் படங்களை வரைந்து கொடுப்பார். எனது மூத்த சகோதரிக்கு அப்படி அவர் 81-82 ல் வரைந்து கொடுத்த சில படங்கள் கீழே.







நெய்வேலியில் எங்களுடன் அவர் இருந்த நாட்களில் அவரை தினமும் நூலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்வது எனது வேலைகளில் ஒன்று. நூலகத்திற்கு வரும் எல்லா ஆங்கில நாளிதழ்களையும் அவர் படிக்கும் வரை எனக்கு காமிக்ஸ் புத்தகங்கள் படிக்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்கும் என்பதும் அவரை நான் நூலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல ஒரு காரணம்.

எனக்கு பத்து வயதுக்குள் இருக்கும் சமயத்தில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு இன்னமும் நினைவில் உள்ளது. ஒரு நாள் இரவு உணவு உண்டுவிட்டு அவர் போர்வையை போர்த்திக் கொண்டு படுத்துத் தூங்கி விட்டார். நான் உறங்கும் வேளை வந்தபோது, அவரை தாத்தா, தாத்தா” என்று தட்டி எழுப்ப அவரும் என்னடா பேரா?” என்று பாசத்துடன் வினவ, ”ஒண்ணுமில்ல, நீங்க போர்த்தியிருக்கிற போர்வை என்னுடையது, அதை குடுத்துட்டு நீங்க தூங்குங்க!” என்று சொல்லி போர்வையை எடுத்துக்கொண்டேன். பாதித் தூக்கத்தில் எழுந்து விட்டாலும் பாவம் ஒன்றும் சொல்லாமல், சிரித்தபடியே இருந்து விட்டார்.

எத்தனையோ விஷயங்களில் தாத்தா, பாட்டி குழந்தைகளுடன் இருப்பதில் உள்ள சுகம் அவர்கள் எப்போதாவது வந்து பார்த்து விட்டுச் செல்வதில் இருப்பதில்லை என்பது ஒத்துக்கொள்ள வேண்டிய உண்மை. இன்றைய காலகட்டத்தில் நிறைய வீடுகளில் கூட்டுக்குடித்தனம் என்பது இல்லாமலேயே போய்விட்டது என்பதை நினைக்கும் போது மனதில் வருத்தமே மிஞ்சுகிறது. ஒரே ஊரில் இருந்தாலும் கூட வேறு வேறு வீடுகளில் இருக்கும் நிலையையும் இங்கே பார்க்க முடிகிறது.

எனக்கு இன்னமும் அவரின் நினைவு இருப்பதற்குக் காரணம் அவர் எங்களிடம் காட்டிய பாசமும் பரிவும் தான். அவர் எங்களோடு இப்போது இல்லாவிடிலும் அவரின் ஆசியும் அன்பும் எங்களுக்கு எப்போதும் கிடைக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.