இரண்டு தில்லி சம்பவங்கள்.....

கடந்த சனிக்கிழமை அன்று தில்லிகை இலக்கியச் சந்திப்பிற்குச் சென்றேன். இந்த மாதத்தின் தலைப்பு ”உலக இலக்கிய ஆளுமைகள்”.  இந்தப் பதிவு இலக்கியச் சந்திப்பு பற்றியதல்ல என்பதை முதலிலேயே தெளிவுபடுத்தி விடுகிறேன். அது பற்றி பிறிதொரு பகிர்வில் முடியும்போது எழுதுகிறேன்.

தில்லி தமிழ்ச் சங்கத்திற்குச் செல்ல, வீட்டிலிருந்து பேருந்து மூலம் சென்றேன். க்ரிஷி பவன் பேருந்து நிறுத்தத்திலிருந்து ஐந்தாறு மாணவர்கள் ஏறினார்கள். அங்கிருந்து ராமகிருஷ்ணபுரம் வரை வந்த அவர்கள் பேசிய பேச்சு.....  அப்பப்பா – ”கேட்கவே காது கூசும்” எனச் சிலர் எழுதியதைப் படித்திருக்கிறோம். அதை பேருந்து பயணத்தின் போது உணர்ந்தேன்.

கிட்டத்தட்ட 35-40 நிமிடங்கள் பயணத்தில் அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் பேசிய வாக்கியங்களில் அத்தனை வசவுகள் – அம்மாவில் ஆரம்பித்து அக்காவில் முடிந்தது இல்லை என்றால் அக்காவில் ஆரம்பித்து அம்மாவில் முடிந்தது! சாதாரணமாகவே வட இந்திய மக்களிடம் ஒரு பழக்கம் – ஒவ்வொரு வாக்கியமும் ஏதோ ஒரு கெட்ட வார்த்தை கலந்து தான் பேசுவார்கள் – மெத்தப் படித்தவர்கள் உட்பட.  தனது குடும்பத்தினர் முன்னிலையில் கூட. 

பெரியவர்கள் மட்டும் தான் இப்படி பேசுகிறார்கள் என்றால் அதைக் கேட்கும் குழந்தைகளும் அதையே கடைபிடிக்கிறார்கள். அதுவும் பள்ளி செல்லும் சிறுவர்கள் – பொது இடத்தில் இப்படி பேசுவதைக் கண்டித்துக் கேட்க ஒருவருக்கும் இஷ்டமில்லை – கேட்டு யார் அவர்களிடம் அவமானப் படுவது என்ற எண்ணம் தான்.  பேருந்தில் இருந்த பெண்கள், பெரியவர்கள் உட்பட அவர்களைப் பார்த்த வண்ணம் இருந்தார்களே தவிர ஒருவரும் ஒரு வார்த்தை கேட்கவில்லை. என்னையும் சேர்த்துதான் – முன்பே ஒரு முறை கேட்டு வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டதால். 

இப்படிப் பேசுவதில் என்ன இன்பம் கிடைத்துவிடப் போகிறது – அதுவும் பொது இடத்தில் இப்படி அநாகரிகமாக நடந்து கொள்வதற்காகத் தான் இவர்களுக்கு சுதந்திரம் கிடைத்தது என நினைக்கிறார்களா?

இது இப்படி என்றால் அடுத்த பாதித்த சம்பவம் தில்லி மெட்ரோவில் நடந்தேறியது. இலக்கிய சந்திப்பு முடிந்த பின் நண்பர் பத்மநாபன் [ஈஸ்வரன் என்ற பெயரில் எனது பதிவுகளில் கருத்துரை எழுதுபவர்] வீட்டிற்குச் சென்று ஒரு Black Tea அருந்திவிட்டு சற்று நேரம் பேசிக் கொண்டு இருந்தேன். அங்கிருந்து தில்ஷாத் கார்டன் சென்று இரவு 10.00 மணிக்கு மேல் வீடு திரும்ப தில்லி மெட்ரோவினை நாடினேன்.

தில்லி மெட்ரோவில் முதல் பெட்டி பெண்களுக்கானது. இரண்டாவது பெட்டியில் ஏறினேன். இரவு 10 மணிக்கும் மெட்ரோவில் கூட்டம். முதல் பெட்டியிலும் நிறைய பெண்கள் கூட்டம். ஒரு மெட்ரோ நிலையத்தில் நிறைய பெண்கள் ஏற, அதில் ஒருவர் கர்ப்பிணி. வண்டி நின்று மீண்டும் பயணிக்கும்போது ஒரு குலுக்கல் இருக்கும். அதில் முன்னால் நின்றிருந்த இன்னுமொரு பெண்ணின் மேல் கர்ப்பிணிப் பெண் சற்றே உரசிவிட வந்ததே கோபம் அந்த இளம் பெண்ணிற்கு.  ”ஒழுங்கா நில்லு, ஏன் மேலே ஏன் இடிக்கற?” என்று ஒரு கூச்சல்.

கர்ப்பிணி பெண், தன்னுடைய வயிற்றைக் காட்டி ஒழுங்கா நிக்க முடியலம்மா, வேண்டுமென்றே நான் இடிக்கலை எனச் சொல்ல, மீண்டும் மீண்டும் அந்த இளம்பெண் இவரைத் திட்டியபடியே இருந்தார். இப்போது கோபம் காட்டவேண்டிய முறை கர்ப்பிணிப் பெண்ணுடையது! விட்டார் பிடி சாபம் – “உனக்கும் கல்யாணம் ஆகும். நீயும் இப்படி ஏழு மாதம் கர்ப்பத்தோடு கும்பலான மெட்ரோவில் பயணம் செய்வாய். அப்போது தெரியும் என் கஷ்டம்”

மீண்டும் இளம்பெண்ணின் வாக்குவாதம் – “நான் ஒண்ணும் உன்னை மாதிரி மெட்ரோவில் வரமாட்டேன். அப்படியே கர்ப்பமா இருந்தா, சொந்த கார்லயோ, வாடகை டாக்சியிலோ தான் போவேன்”......

இப்படியே மாற்றி மாற்றி சண்டை போட, பெட்டியில் இருந்த வேறு சில பெண்கள் சேர்ந்து சமாதானம் செய்தார்கள். அந்த கர்ப்பிணிப் பெண்ணுக்கு வேறொரு பெண் இருக்க இடம் தர அமர்ந்த பின்னும் சண்டை தொடர்ந்தது!  நான் இறங்கும் இடம் வரை தேவையில்லாத வாக்கு வாதங்கள் தொடர்ந்த படியே!

என்ன தான் நடக்குது இங்கே.......  சிறுவர்கள் முதல் சம்பவத்தில் அசிங்கமாக நடந்து கொண்டார்கள் என்றால் பெண்கள் இரண்டாம் சம்பவத்தில்.....  பயணம் முடிந்து வீடு சேர்ந்தாலும் நமது மக்களிடையே நிலவும் இந்த நிலை மனதினை விட்டு அகலவில்லை. தில்லி மட்டுமல்ல, நமது நாட்டின் எல்லா இடங்களிலும் இப்படித்தான் நடக்கிறது என நினைக்கிறேன். மெதுவாக எல்லா விதமான கட்டுப்பாட்டையும் இழந்து ஏதோ ஒரு விதத்தில் மக்கள் அசிங்கமாக நடந்து கொள்கிறார்கள் என நினைக்கிறேன்...... 

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் உங்களை எல்லாம் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.