சபரியை நோக்கி.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 4]

முந்தைய பகுதிகள் படிக்க, சுட்டிகள் கீழே:

இரவில் ஒரு இலக்கண வகுப்பு

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 3]

இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2]

SETC பேருந்தும் சில கசப்பான அனுபவங்களும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 1]

எனது கேரள நண்பர் இன்னும் வராததால், அவருக்கு அலைபேசியில் அழைத்து மலையாளத்தில் சம்சாரித்து வந்து சேர்ந்த விஷயத்தினைச் சொன்னேன். அவர் வரும் வரை அக்கம்பக்கத்தில் நடக்கும் விஷயங்களைப் பார்த்தபடி பொழுது போனது. பார்த்த விஷயங்களும், சபரி நோக்கிய பயணமும் அடுத்த பகுதிகளில்.....

உங்கள் நினைவுக்காக: [என் நினைவுக்காகவும் தான்!] – ‘கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’ பயணத் தொடரின் முந்தைய பகுதியை இப்படித்தான் முடித்திருந்தேன்.

படம்: இணையத்திலிருந்து.....

அக்கம் பக்கத்தில் நடக்கும் விஷயங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதாக எழுதியிருந்ததை படித்த எனது தில்லி நண்பர் ஒருவர் “அங்கே நடந்து கொண்டிருந்த கேரள நாட்டிளம் பெண்களை” பார்த்ததாக நினைத்தாராம்! அப்படியே அதை மேலிடத்தில் சொல்லி விடப்போவதாகவும் மிரட்டி இருக்கிறார்.....  அட எல்லாத்தையும் தப்பாகவே புரிஞ்சிக்கிடுதாரே அவரு!

என்னை அழைத்துப் போக வந்த நண்பர் பல்சரில் சீறி வர, அவரின் பின்னமர்ந்து அவரது வீட்டை நோக்கி பயணித்தோம். வீடு சென்று பயண அலுப்பு தீர குளித்து விட்டு காலை உணவாக சுடச்சுட ஆப்பமும் பழங்களும், பாலும் எடுத்துக் கொண்டு சற்றே இளைப்பாறினேன்.  நண்பர் அலுவலகத்திற்குச் சென்று அன்றைய வேலைகளை பங்களித்துக் கொடுத்து விட்டு 11.30 மணிக்கு வீடு திரும்பினார். அவரும், நானும் காரில் கிளம்பினோம். வழியிலே கைரலி தொலைக்காட்சியில் பணிபுரியும் நண்பரது நண்பர் பாலுவும் ஏறிக்கொள்ள சபரிகிரி வாசனை நோக்கி மானசீகமாக வணங்கிவிட்டு சபரியை நோக்கிய எங்கள் பயணம் தொடங்கியது.

திருவனந்தபுரத்திலிருந்து பத்தனம்திட்டா வழியாக பம்பை வரை வாகனத்தில் சென்று அங்கிருந்து நடந்து செல்வதாக திட்டம். கேரளாவில் உள்ள சாலைகள் பொதுவாகவே குறுகிய சாலைகளாகவே இருக்கின்றன. அந்த குறுகிய சாலைகளிலும் பேருந்துகளை ஓட்டும் ஓட்டுனர்கள் மிகவும் வேகமாகச் செலுத்துகிறார்கள். ஜாங்கிரி ஜாங்கிரியாக பலகைகளில் மலையாளத்தில் எழுதி இருப்பதை எழுத்துக் கூட்டி தப்பு தப்பாக நான் படிக்க, நண்பர் அதை திருத்திக் கொண்டே வந்தார். :)

அவர் தமிழ் படிக்க, நான் மலையாளம் படிக்க என பயணம் முழுவதும் கலகலப்பு. இரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேல் தொடர்ந்து பயணம் செய்து திருவனந்தபுரத்திலிருந்து 110 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் பத்தனம்திட்டா நகரை அடைந்தோம். அதற்குள் மணி இரண்டரை ஆகிவிடவே அங்கேயே மதிய உணவை முடித்துக் கொள்ள நினைத்து சைவ உணவகத்தினைத் தேடினோம்.

கேரளத்தில் அசைவ உணவுப் பிரியர்களுக்கு இருக்கும் உணவகங்கள் போல, சைவ உணவு மட்டுமே உண்பவர்களுக்கான உணவகங்கள் மிகவும் குறைவு – அதிலும் நம் ஊரில் கிடைக்கும் வெள்ளை சாதம் அங்கே கிடைக்காது – சிகப்பரிசி சாதம் தான். இந்த பயணத்தில் சென்ற நாங்கள் மூவருமே சைவம் என்பதால் எங்களது வண்டியை ஒரு இடத்தில் நிறுத்தி சைவ உணவகம் இருக்கும் இடத்தினை ஒரு கடைக்காரரிடம் கேட்க, எங்களை மேலும் கீழும் பார்த்து விட்டு ஹோட்டல் ஆர்யாஸ் எனச் சொல்லி இடத்தைச் சொன்னார்.

முதலில் கண்ட ஹோட்டல் ஆர்யாஸில் நுழைந்து மூன்று சாப்பாடு எனச் சொல்ல, “தோசை, பரோட்டா, சப்பாத்தி” தான் இருப்பதாகச் சொல்லிவிடவே அடுத்த உணவகத்தினைத் தேடினோம். பேருந்து நிலையத்தின் அருகே இன்னுமொரு ஆர்யாஸ் இருப்பதாக ஒரு காவலர் சொல்லவே அங்கே சென்றோம். உள்ளே நுழைந்து கடையைப் பார்க்கும்போதே சுமாராகத் தோன்றியது. உள்ளே சென்றபிறகு பார்த்தால் அது தமிழர்கள் நடத்தும் உணவகம் எனத் தெரிந்தது. ஆனாலும் வெள்ளை சாதம் கிடையாது – சிகப்பரிசி சாதம் தான் – என்ன விற்குமோ அதைத் தானே வைத்துக் கொள்ள முடியும்?

 படம்: இணையத்திலிருந்து.....

சரி என மூன்று பேருக்கும் சாப்பாடு சொல்லி விட்டு கைகளை கழுவி விட்டு வந்தோம். அதற்குள் தட்டில் கிண்ணங்களில் ரசம், பொரியல், ஒரு கூட்டு, தண்ணியாக சேமியா மிதந்த ஒரு வெள்ளை நிற திரவம் [கேட்டால் பாயசம் என்றார்!, கேட்ட பிறகு சாப்பிட மனசு வரவில்லை!] மற்றும் ஊறுகாய், பப்படம் இருப்பதை கொண்டு வைத்தார். அதில் தேவைக்கு அதிகமாகவே சிகப்பரிசி சாதம் கொட்டினார்கள்.... 

சுவையாக இல்லை என்றாலும் மதிய உணவு சாப்பிட வேண்டுமே என்ற காரணத்திற்காகவே முதல் முறை போட்ட சாதத்திலேயே சாப்பிட்டதாக முடித்துக் கொண்டேன்.  பக்கத்து டேபிளில் பார்வையை ஓட்டினேன். அங்கே கண்ட காட்சி என்ன? [பதிவர் என்றால் இப்படி அடுத்தவன் சாப்பிடறதைக் கூட விடாம பார்க்கணுமா என்ன!] அடுத்த பதிவில் பார்க்கலாமா?

அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.