துள்ளி ஓடும் பம்பை…..

கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 5

முந்தைய பகுதிகள் படிக்க, சுட்டிகள் கீழே:

சபரியை நோக்கி.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 4]

இரவில் ஒரு இலக்கண வகுப்பு

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 3]

இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2]

SETC பேருந்தும் சில கசப்பான அனுபவங்களும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 1]

 

சுவையாக இல்லை என்றாலும் மதிய உணவு சாப்பிட வேண்டுமே என்ற காரணத்திற்காகவே முதல் முறை போட்ட சாதத்திலேயே சாப்பிட்டதாக முடித்துக் கொண்டேன்.  பக்கத்து டேபிளில் பார்வையை ஓட்டினேன். அங்கே கண்ட காட்சி என்ன? [பதிவர் என்றால் இப்படி அடுத்தவன் சாப்பிடறதைக் கூட விடாம பார்க்கணுமா என்ன!] அடுத்த பதிவில் பார்க்கலாமா?

உங்கள் நினைவுக்காக: [என் நினைவுக்காகவும் தான்!] – ‘கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’ பயணத் தொடரின் முந்தைய பகுதியை இப்படித்தான் முடித்திருந்தேன்.

பக்கத்து டேபிளில் ஒரு வட இந்தியர் – இருக்கையின் அருகில் கம்பளி மூட்டை. கேரளாவில் கம்பளி விற்க வட இந்தியாவிலிருந்து வந்திருக்கிறார். அவர் ஒரு நாளுக்கு கம்பளி விற்று கிடைக்கும் லாபத்தில் வயிற்றுப் பிழைப்பு ஓட்ட வேண்டும். சில நாட்கள் ஒரு வேளை மட்டுமே சாப்பிட முடியும் நிலை – அன்று சாப்பிட்ட சாப்பாடு 55 ரூபாய். வேளைக்கு இவ்வளவு என்றால் சராசரியாக 165 ரூபாய் ஒரு நாள் சாப்பாட்டு செலவு - மூன்று வேளையும் சாப்பாடு சாப்பிட்டால். அதனால் ஒரே வேளையில் சாப்பாடை முடிக்க நினைத்திருப்பார் போல அந்த கம்பளி விற்பவர்.

ஒவ்வொரு முறையும் நிறைய சிகப்பரிசி சாதம் வாங்கி, குழம்பு, ரசம், மோர்க்குழம்பு, மோர் என சாப்பிட, அந்த ஹோட்டல் சிப்பந்திகள் அவரிடம் மிக மோசமாக நடந்து கொண்டார்கள் – “எல்லாத்தையும் போடுடா…  சாப்பிட்டு ஒரு வழியாகட்டும் அவன் வயிறு” என்ற சாபம் வேறு. இதைக் கேட்டு மனதுக்குள் அப்படிச் சொன்னவரை திட்டிவிட்டு வெளியே வந்து வழியில் சாப்பிட சில நொறுக்குத்தீனிகளை வாங்கிக் கொண்டு கார் நிறுத்திய இடத்திற்கு வந்தோம்.

காரில் ஏறி பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம். பத்தனம்திட்டாவிலிருந்து பம்பை செல்லும் வரை வழியெங்கும் இருக்கும் இயற்கைக் காட்சிகளை ரசித்தபடியே பயணம் தொடர்ந்தது. சாலையின் இரு மருங்கிலும் நிறைய இடங்களில் ரப்பர் தோட்டங்கள். உயர்ந்த ரப்பர் மரங்கள் – தரையிலிருந்து சில அடிகளுக்கு மேல், மரத்தில் ஒரு வெட்டு வெட்டி, அதன் கீழே பிளாஸ்டிக் பேப்பர் வைத்து ஒழுகும் ரப்பரை சேகரிக்கிறார்கள். இந்த இடங்களில் இருக்கும் ரப்பர் தோட்ட முதலாளிகள் அனைவருக்கும் நிறைய பணபலம் என்று நண்பர் சொல்லிக் கொண்டு வந்தார்.

வழியிலே ஒரு கிராமம் – ரோட்டோரமாய் ஒரு தேநீர் கடை. மாலை நேரமாகிவிட்டபடியால் அங்கே தேநீர் அருந்திவிட்டு பயணத்தினைத் தொடர நினைத்து வண்டியை ஓரங்கட்டினோம்.  கடையில் ஒரு சேச்சி தான் தேநீர் போட்டுக் கொண்டிருந்தார். மூன்று தேநீர் சொல்ல, சேச்சி, “சேட்டா, பருப்பு வடை உளுந்து வடை, ஏதெங்கிலும் வேணோ?” என்று வினவ, வேண்டாம் சேச்சி எனச் சொல்லி சூடாக இருந்த தேநீரை மலைப்பிரதேசத்தில் அடிக்கும் குளிருக்கு இதமாக தேநீர் அருந்திவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பினோம்.

வழியெங்கிலும் இருக்கும் மரங்களும், மலைகளும் கண்களுக்குக் குளிர்ச்சியாய் காட்சி தர, ஒரு இனிமையான பயணமாக இருந்தது. சில இடங்களில் படம் எடுக்க மனது கேட்டாலும், வந்த வேலையை முதலில் முடித்துவிட்டு திரும்பும் வழியில் மலைகளையும் காட்சிகளையும் படமெடுக்கலாம் என மனதுக்குக் கடிவாளம் போட்டு பயணத்தினைத் தொடர்ந்தோம்.

மாலை ஆறு மணிக்கு மேல் பம்பையை அடைந்தோம். கீழே இருக்கும் சபரிமலை கோவிலின் அலுவலகத்தின் வாயிலில் காரை வைத்துவிட்டு, பம்பையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தோம். வழியெங்கும் நிறைய தேநீர் கடைகள், மாலைக் கடைகள் என பல கடைகள். ஒவ்வொரு கடையிலும் கருப்பு வேட்டி அணிந்த அய்யப்ப சாமிமார்கள் ஐயனை தரிசித்து விட்டு திரும்பும் வழியில் சில பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு இருந்தார்கள்.

பம்பையில் தண்ணீர் ஆக்ரோஷமாக ஓடிக்கொண்டு எங்களை வரவேற்றது. மாலை நேரமாக இருந்தாலும், பயணத்தின் அலுப்பு தீரவும், சபரிமலை ஏற்றத்திற்கு முன் அங்கே நீராடுவது வழக்கம் என்பதாலும் அங்கே நீராடினோம்.

அலுப்பு தீர நீராடிவிட்டு மலையேற்றத்திற்கு தயாரானோம். நான் தயார் ஆகும் வரை நீங்களும் உங்களது வேலைகளை முடித்து வாருங்களேன்…..

அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை……

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.