சற்றே இடைவெளி தேவை……

 நன்றி: கூகிள்.....

இந்தியாவின் கணக்கிலடங்கா மக்கள் தொகை பற்றியோ, மக்கள் தொகையை விட அதிகமாகத் துடிக்கும் அலைபேசி எண்ணிக்கை பற்றியோ இங்கே எழுதப் போவதில்லை. ஒரு குழந்தைக்கும் இன்னொரு குழந்தைக்கும் இடையே போதிய இடைவெளி தேவை என நிறைய விளம்பரங்கள் செய்வது போல எனது பதிவுகளுக்கு இடையே சற்று இடைவெளி தேவை என எனது கணினி நினைத்தது போலும். அதனால் தான் “தடங்கலுக்கு வருந்துகிறேன்” பதிவில் சொன்னது போல “எனது மடியை” விட்டு இறங்கிவிட்டது.

நன்றி: கூகிள்.....

தற்போதெல்லாம் மனிதர்களுக்கே ஏதேனும் உடலுறுப்பு பழுதடைந்துவிட்டால் மாற்று உறுப்பு பொறுத்துவது வழக்கமாகிவிட்டதே. அது போல எனது கணினிக்கும் ஒரு மாற்றுறுப்பு பொருத்த வேண்டியிருக்கிறது. அதன் ஹார்ட் டிஸ்க் மொத்தமாக படுத்துவிடவே அதை எடுத்து வெளியே எறிந்துவிட்டு வேறொன்றை பொறுத்த கணினி மருத்துவரிடம் கொடுத்து விட்டேன். அவரும் எடுத்துக் கொண்டு போனதோடு சரி – இதய அறுவை சிகிச்சை செய்ய இருக்கும் வரிசை போல நீண்ட வரிசை இருக்கிறது போல….  இன்னும் எனது கணினிக்கான நாள் வரவில்லை.

நன்றி: கூகிள்.....

அதற்காக இத்தனை இடைவெளி விட்டுவிட்டால் பதிவுலகம் என்னை மறந்து விடும் அபாயம் இருக்கிறதே….  அதனால் நண்பர் ஒருவரின் மடிக்கணினியை தற்போதைக்கு எடுத்து வந்திருக்கிறேன்.  அதனால் இனிமேல் எனது தளத்தில் வழக்கம்போல் பதிவுகள் வெளிவரும் எனும் அபாய சங்கொலியை ஒலித்து விடும் நோக்கத்திலேயே இந்த பதிவு.

இந்த இடைவெளியும் ஓர் விதத்தில் நல்லது தான். கடந்த சில தினங்களில் பல புத்தகங்கள் வாசிக்க நேரம் கிடைத்தது. அமரர் கல்கி கடைசியாக எழுதிக்கொண்டிருந்த, அவரது மகள் ஆனந்தி அவர்கள் எழுதி முடித்த அமரதாரா [நான்கு பகுதிகள்], காலச்சக்கரம், மோகன் குமார் அவர்களின் வெற்றிக்கோடு, சேட்டை அண்ணாவின் மொட்டைத்தலையும்….. என படித்த புத்தகங்களின் எண்ணிக்கை நிறையவே.  படித்த புத்தகங்கள் பற்றி ”படித்ததில் பிடித்தது” தலைப்பில் சில பதிவுகள் வெளிவரும்….  :)

கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை தொடரின் அடுத்த பகுதி நாளை வெளிவரும் என்பதையும் இங்கே குறிப்பிட வேண்டும். கடைசியாக உங்களை ஒரு ஹோட்டலில் அடுத்த டேபிள் ஆசாமி சாப்பிடும் காட்சியில் விட்டுவிட்டு ஓடிவிட்டேன். அந்த ஆசாமி பாவம் எவ்வளவு நாட்கள் தான் சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருப்பார்…  அவரையும் விடுவிக்க வேண்டும் இல்லையா…..

அட....  என்ன சின்னப்பிள்ளைத்தனமா இருக்கு....  நான் எழுதலைன்னு இப்படியா அழுவாங்க...  அதான் வந்திட்டேனே....  ம்...  கண்ணை தொடைச்சிக்கோ.....  இப்படி அழுதா நல்லாவா இருக்கு.... 

படம்: கூகிளுக்கு நன்றி.

சரி நண்பர்களே, இந்த இடைவெளி போதும் என நான் நினைத்து எழுத ஆரம்பித்து விட்டேன். நீங்களும் இடைவெளி போதும் என நினைத்தால் எனது பதிவுகளை மீண்டும் படிக்க ஆரம்பித்து விடலாம்! சரி தானே….

வழக்கம் போல் மீண்டும் சந்திப்போம்…..

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.