தமிழகப் பயணம் – தில்லி திரும்பியாச்சு….

அதிகாலை 3 மணிக்கு அலாரம் வைத்து எழுந்து கடும் குளிரில் குளிப்பதற்கு வெந்நீர் வைத்து, அது சுடக் காத்திருப்பது ஒரு கொடுமை. கொஞ்சம் சோம்பேறித் தனத்துக்கு செவி சாய்த்து விட்டால், அன்றைக்கு முன்பதிவு செய்திருக்கும் விமானம் நம்மை விட்டு உயர உயரப் பறந்து போக 100 சதவீத வாய்ப்பு உண்டு. இறுக்கமாக ஒன்றோடு ஒன்று ஒட்டிக்கொள்ள முயலும் இமைக் காதலர்களைக் கொடுங்கோலனாக மாறி பிரித்தே வைத்து இருந்தேன். தண்ணீர் சுட்டதும் குளித்து தயார் ஆனேன். அப்போது காலை நான்கு மணி. அலைபேசி மூலம் நண்பரை அழைத்து நான் தயார் என்பதைச் சொல்லி அவர் தயார் ஆனதும் அழைக்கச் சொல்லி அவரது அழைப்பிற்கு காத்திருந்தேன்.

அன்றைக்கு வெள்ளிக்கிழமை. தில்லியின் திருப்பதி தேவஸ்தானம் கோவிலின் திருமஞ்சனம் நடக்கும் நாள். தேவையான பால் மற்றும் தயிர் வாங்கி வருவதை நண்பர் தொடர்ந்து பல வருடங்கள் செய்து வருகிறார். அப்படி பால் வாங்க்ச் செல்லும் வழியில் என்னை தில்லி மெட்ரோ ஏர்போர்ட் எக்ஸ்பிரஸ் ஷிவாஜி ஸ்டேடியம் ஸ்டேஷனில் இறக்கிவிட்டுச் செல்வதாக முதல் நாளே சொல்லி இருந்தார். முதல் மெட்ரோ காலை 04.45 மணிக்கு. சரியாக காலை 04.30 மணிக்கு நண்பரின் அழைப்பு. உடமைகள் உடன் வீட்டைப் பூட்டி கீழே வந்து நண்பரின் வண்டியில் மெட்ரோ நிலையம் வரை பயணம். நண்பருக்கு நன்றி சொல்லி நிலையத்தின் பின்புறம் இருக்கும் வழியே உள்ளே செல்லச் சென்ற போது கதவு மூடியிருந்தது. வாயிலில் அமர்ந்து இருந்த பைரவர் குலைக்கலாமா வேண்டாமா என்ற யோசனையில் இருந்தார். உள்ளே அமர்ந்து இருந்த CISF அதிகாரி கதவை பிடித்து விலக்கச் சொன்னார். உள்ளே நுழைய, அங்கே அமர்ந்து இருந்த அதிகாரிகள், குளிருக்காக போர்த்தியிருந்த போர்வையை விலக்கி யார்யா இது காலங்காத்தால வந்து இருப்பது என பார்த்தார்கள்.

மெட்ரோ டோக்கன் கொடுக்கும் சிப்பந்தியின் குரல் மட்டும் வந்தது. கொஞ்சம் காத்திருந்த பின்னர் பயணத்திற்கான டோக்கன் கொடுத்தார். நடைமேடை சென்ற போது அங்கே என்னைத் தவிர வேறு யாருமே இல்லை. அங்கே காலியாக இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டேன். யாருமே இல்லா அவ்வேளையில் நகரும் படிக்கட்டுகள் தொடர்ந்து அலுப்பே இல்லாமல் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு துப்புரவு தொழிலாளர் கடமையே கண்ணாக மெட்ரோ நிலையத்தின் சுத்தமான பராமரிப்பு பணியில் ஈடுபட்டிருந்தார். அப்போதைய நேரம் அதிகாலை 04.40 என்பதை நினைவில் கொள்க. 04.45 மணிக்கு அன்றைய நாளின் முதலாம் மெட்ரோ புது தில்லி இரயில் நிலையத்தில் இருந்து புறப்பட்டு வரும். அதில் பயணிக்கக் காத்திருந்த ஒரே ஆள் நான்தான்! மெட்ரோ ரயில் வர, ஷிவாஜி ஸ்டேடியம் நிலையத்தில் ஏறிக்கொண்ட ஒரே ஆள் நான் மட்டுமே.

கடும் குளிரான அதிகாலை நேரமாக இருந்தாலும், கடமை தவறாது சரியான நேரத்திற்கு மெட்ரோ இரயில்கள் இயங்குவது பாராட்டுக்குரிய விஷயம். பொதுவாக காலை நேரத்தில் மெட்ரோ இல்லை என்றால் எங்கள் வீட்டிலிருந்து தலைநகரத்தின் T3 விமான நிலையத்திற்கு [International] டாக்ஸி என்றால் 500 ரூபாய் கேட்பார்கள் – மெட்ரோவில் ரூபாய் 50 மட்டுமே! வசதியாகவும் இருக்கும் என்பதால் பெரும்பாலும் மெட்ரோவில் தான் நான் பயணிப்பது. வேறு வழியில்லை என்றால் தான் டாக்ஸி. காலை நேரத்திலேயே விமான நிலைய வாயிலில் நீண்ட வரிசை. பயணச் சீட்டையும் அடையாள அட்டையையும் காண்பித்து உள்ளே சென்றால் Jet Airways Facilitation Counter-லும் நீண்ட வரிசை. Boarding Pass பெற்றுக் கொண்டு Security Check வரிசை பார்த்தால் அது ஹனுமார் வால் போல நீண்டு இருந்தது.

அடுத்த நாள் குடியரசு தினம் என்பதால் பாதுகாப்பு சோதனைகள் அதிகமாக இருந்தது. உடைகளைக் களையச் சொல்லாதது தான் பாக்கி! Winter Jacket, Shoe என அனைத்தையும் களைந்து வரிசையில் நின்று சோதனைகளை முடித்து உள்ளே நுழைந்தால் எனது விமானத்திற்கான வாயில் 46 நோக்கி வேகவேகமாக நடக்க வேண்டியிருந்தது – அதுவே இரண்டு கிலோமீட்டர் இருக்கும் போல! வேகவேகமாக நடந்து வாயிலை அடைவதற்கும் Boarding துவங்குவதற்கும் சரியாக இருந்தது. பொதுவாக, ஒவ்வொரு பயணத்திலும் விமான நிலையத்தில் சிறிது நேரம் பராக்கு பார்த்து, ஏதாவது வாங்கவோ, Window Shopping செய்வதோ வழக்கம். இம்முறை எதற்குமே நேரம் இல்லை! வேகவேகமாக உள்ளே நுழைந்து எனக்கு அளிக்கப்பட்ட இருக்கையில் அமர்ந்து உறக்கத்தினை தழுவினேன். இம்முறை ராஜா காதுக்கு வேலை கொடுக்கவே இல்லை! உறக்கம் தான். சென்னையில் இறங்கி, மின்சார இரயில் பிடித்து பெருங்களத்தூர் – அங்கிருந்து தமிழக அரசின் பேருந்து – திருச்சி நோக்கி.

இருக்கை வசதியாகவே இருந்தது. By Pass Rider, Point to Point என என்னென்னவோ எழுதி இருந்தாலும், கூவிக் கூவி அழைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் ஓட்டுனரும் நடத்துனரும். திருச்சி வந்து சேர்வதற்குள் சில பயணிகள் ஓட்டுனரிடம் சண்டைக்குச் சென்றார்கள் – என்னய்யா இது இப்படி உருட்டறீங்க என ஒரு ஆண் சண்டைக்குச் செல்ல, அவருக்கு இணையாக ஒரு கிராமத்துப் பெண்மணி இவங்களை விட நானே நல்ல ஸ்பீடா ஓட்டுவேன் போல என்று தனக்குத் தானே சான்றிதழ் கொடுத்துக் கொண்டார். ஓட்டுனரோ, நடத்துனரோ கண்டுகொள்ளவே இல்லை! “எருமை மாட்டின் மேல் மழை பெய்த மாதிரி” என்ற வாக்கியத்திற்கு உதாரணமாக இருந்த அவர்களைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. பொதுவாக இப்படி யாராவது சொன்னால், கூடக் கூட பேசி, சண்டை போடுவார்கள். இவர்களோ கண்டுகொள்ளவே இல்லை! ஒரு வழியாக திருச்சி சேர்ந்து வீட்டை அடைந்தேன். தில்லியில் காலை நான்கரை மணிக்குப் புறப்பட்டது, மாலை ஐந்து மணிக்கு திருச்சி சேர்ந்தாயிற்று!

இரண்டு வாரங்கள் மட்டும் தமிழகத்தில் இருந்து இந்த ஞாயிறு தலைநகர் தில்லி திரும்பியாயிற்று. தமிழகத்தில் இருந்த போது சிலரை சந்திக்கலாம் என நினைத்திருந்தாலும், இருந்த வேலைகள் காரணமாக எங்கேயும் செல்ல முடியவில்லை. ஒரு நாள் மட்டும் நெய்வேலி சென்று வந்தேன். நெய்வேலி நினைவுகள், அனுபவங்கள் பிறிதொரு பகிர்வில்….

மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்….

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.

பின்குறிப்பு: தமிழகத்தில் இருந்த நாட்களில் சக பதிவர்களின் பதிவுகளை பெரும்பாலும் படிக்க இயலவில்லை. இனி தொடர்ந்து படித்திடுவேன். நண்பர்கள் மன்னிக்க!