சக்கைப் பழமும் பின்னே ஞானும் – பகுதி இரண்டு - பத்மநாபன்…

அக்கா வீட்டிற்கு சக்கைப் பழம் எடுத்துக் கொண்டு போன கதையை சென்ற பகுதியில் பாதியில் நிறுத்தினேன்! படிக்காதவர்கள் இங்கே படிக்கலாம்! வாங்க மேலே பயணிக்கலாம்!

என் கற்பனை ஓடிய வேகத்தில் பாளையங்கோட்டை பஸ்ஸ்டாண்டும் சீக்கிரம் வந்து விட்டது. எனக்கு கொஞ்சம் குழப்பமாக இருந்தது, வாய்க்கால்பாலம் அடுத்த நிறுத்தமா, இல்லை அதற்கு அடுத்ததா என்று. என் பக்கத்தில் ஒரு அறுபது வயது மதிக்கத்தக்க பெரியவர் அமர்ந்து இருந்தார். அவரிடம் கேட்க, தம்பி! நானும் அங்கதான் இறங்குதேன் என் கூட இறங்கிக்கொள் என்று சொல்லி இறங்க ஆயத்தமானார். நானும் சக்கைப்பழச் சாக்கை தூக்கிக் கொண்டு வாய்க்கால்பாலம் நிறுத்தத்தில் இறங்கினேன். சக்கப்பழத்தை தூக்கி தோளில் வைத்துக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தேன். பேன்ட் ஷர்ட்டோட தோளில்   சக்கைப்பழத்துடன் நடந்ததை நினைத்தால் கொஞ்சம் காமெடியாத்தான் இருக்கும்.  

உடன் இறங்கிய பெரியவர் கூடவே நடந்து பேச்சு கொடுத்தார். "என்ன தம்பி! பலாப்பழமா. உங்க மாவட்டத்துப் பழம் நல்ல ருசியா இருக்கும்.  திருநெல்வேலியிலேயும் முந்தியில்லாம் நிறைய பலாமரம் நின்னுதுல்லா. இப்ப ஜனநெருக்கடி கூடிப் போச்சு. வீடு கட்டுதேன், கடையைக் கட்டுதேன், ஓட்டலக் கட்டுதேன்னு உள்ள மரத்தையெல்லாம் வெட்டித் தள்ளியாச்சு. இப்போ பலாமரத்தப் பாக்கதுக்கு குத்தாலத்துக்கும் செங்கோட்டைக்கும்தான் போகணும் போல இருக்கு. தம்பி! முன்னாலேயெல்லாம் இந்த வாய்க்கால்ல நல்ல     மழைக்காலத்தில நொப்பும் நுரையுமா வெள்ளம் பாய்ஞ்சு ஓடும். இதைப் போல இன்னும் நிறைய வாய்க்கால்கள் தண்ணியை கொண்டு போய் தாமிரபரணியில சேர்க்கும். இப்பம் மழையும் குறைஞ்சு போச்சு. வாய்க்கால் ஒண்ணையும் காங்கலை. நீ பலாப்பழம் தூக்கிக்கிட்டு வருவதைப்பார்த்ததும் எனக்கு வண்ணாரப்பேட்டை பக்கம் இருந்த ஒரு வாய்க்கால் ஞாபகம் வருது தம்பி.

மழைச்சமயத்தில அந்த வாய்க்காலில் வெள்ளத்தில பெரிய பெரிய பலாப்பழமெல்லாம் மிதந்து போகும். நீச்சல் தெரிஞ்ச பயலுகளெல்லாம் வாய்க்காலில் குதிச்சு பலாப்பழத்தை எடுத்துகிட்டு வீட்டுக்குப் போவான். இப்படித்தான் ஒரு தடவை நல்ல மழை பெய்து ஓய்ஞ்சிருந்தது. வாய்க்கால் நிறஞ்சு தண்ணி ஓடுது. ஒரு பெரிய பலாப்பழம் வாய்க்கால் கரையோரமா மிதந்து வருது. அப்பப் பார்த்து ஒரு பொம்பள இடுப்புல கைப்புள்ளையோடு போகுது. அவ கண்ணுல அந்த பெரிய பலாப்பழம் தட்டுப்பட்டு விட்டது. கைக்கெட்டுக அளவில் ஓரமா அது மிதந்து வருது. அவளுக்கு அந்த பலாப்பழத்தை விட்டு விட மனசில்லை. சுத்திமுத்தி பார்த்தா ஒரு மனுஷனக் காங்கலை. பழம் கிட்டக்க வந்துட்டு. இடுப்பில இருந்த பிள்ளையை கரையில கொஞ்சம் தள்ளி இறக்கி வச்சா. கரையில இருந்த ஒரு சின்ன மரத்தை ஒரு கையில் பிடிச்சுக்கிட்டே அடுத்தக் கையால பலப்பழத்தை கரையில இழுத்துப் போட்டதும் அவளுக்கு ஒரே சந்தோஷம். தலைகால் புரியல்ல.

நல்ல கனத்த சக்கைப்பழம். தூக்கி இடுப்புல வச்சுக்கிட்டு வீட்டப் பாத்து நடந்தாள்.  வீட்டில் மாமியார்க்காரி, பலாப்பழம் ஏதுன்னு கேட்க, இவ பெருமையா வாய்க்கால்ல போன பலாப்பழத்தை கஷ்டப்பட்டு எடுத்து வந்த கதையைச் சொல்லி முடிச்சா. மாமியார்க்காரி கேட்டாள், இடுப்பில் பிள்ளையோடு போனே.  திரும்பி வரும்போது இடுப்புல சக்கப்பழத்தோட வாரயே.  கைப்புள்ளைய எங்கேன்னு கேட்க அப்பத்தான் இவளுக்கு புள்ளைய வாய்க்கால் கரையோரமா இறக்கி வச்ச நினைப்பு வருது. கண்ணீரும் கம்பலையுமா ஓடுகா வாய்க்காலப் பார்த்து. அங்க தண்ணியில அடிச்சுக்கிட்டு போக இருந்த புள்ளையை நல்லவேளையா அந்தப் பக்கமா போன நல்ல மனுஷன் தூக்கி வச்சுக்கிட்டு அம்மாவைத் தேடுகையில இந்த பொம்பள வாயிலயும் வயித்திலயும் அடிச்சுக்கிட்டு வருது. இன்னைக்கும் அந்த ஓடைக்குப் பேரு புள்ளையைப் போட்டு பலாப்பழம் எடுத்த ஓடைதான்." அப்படீன்னு கதையைச் சொல்லி முடிச்சாரு. ஒத்தைப் பலாப்பழத்திற்காக பெற்ற பிள்ளையையே மறந்த உலகமடா இது!

அப்புறம் இந்த சக்கைப்பழம் என்றதும் எனக்கு கூடவே என் சித்தப்பா மகன் குமாரு ஞாபகத்துக்கு வந்து விடுவான். நானும் அவனும் பத்தாம் வகுப்பு, பதினொன்றாம் வகுப்பு ஒன்றாய்ப் படித்தோம். பரீட்சை நேரங்களில் அவ்வப்போது காலை வேளைகளில் அவன் வீட்டிற்கு சேர்ந்து படிக்கலாம் (?) என்று செல்வதுண்டு. அவன் வீட்டின் பின்புறம் பெரிய தென்னந்தோப்பு. அதன் இடையே இரண்டு பெரிய பலாமரங்கள். அதில் ஒன்று நல்ல வருக்கை. அந்த மரத்தினடியில் இருந்து படிக்கலாம் என்று ஆரம்பிக்கும் போது பலாப்பழம் பழுத்த வாசனை வரும். அப்புறம் குமாருக்கு இருப்பு கொள்ளாது. அப்படியே மேலே பார்த்து கண்களால் துளாவினால் ஏதாவது ஒரு பழம் நல்ல பழுத்து அணில் கடித்தோ இல்லை வேறு பறவை கொத்த ஆரம்பித்த நிலையில் தட்டுப்படும். அப்புறம் எங்க படிப்பு.

குமார் ஓடிப்போய் கயிறும் வெட்டுக்கத்தியும் எடுத்துக்கிட்டு வந்தான். பெரிய பலாமரத்தில் இருந்து பலாப்பழம் வெட்டி கீழே விழாமல் இறக்குவது என்பது பெரிய கலை. மற்ற பழங்களைப் போல் மேலே இருந்து வெட்டி அப்படியே போட முடியாது. பழம் சிதைந்து போய்விடும். குமார் வெட்டுக்கத்தியை இடுப்பில் செருகிக் கொண்டும் கயிறின் ஒருமுனையை வாயில் கவ்விக் கொண்டும் மளமளவென்று மரத்தின் மேல் ஏறினான். கயிறின் பாதி பகுதி என் கையில். நல்ல பெரிய மரம். நன்கு ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன்போல் நிற்கும் நெடுமரம். பழமிருந்த கிளையின் மேல் வசதியாக அமர்ந்தான். பழத்தைச் சுற்றி கயிறால் பதமாக கட்டினான். பின்னர் பழத்தின் காம்பை பக்குவமாய் வெட்டிவிட நான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கயிறை விட பழம் மெதுவாக இறங்கி வருகிறது. குமாருக்கு அவசரம். பழம் கீழே வருவதற்கு முன் மளமளவென்று கீழே இறங்கினான்.

பழம் தரையைத் தொடுமுன் அதைப்பிடிக்க எண்ணி அதன் கீழ் நின்று கொண்டு அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டே இரு கைகளையும் விரித்துக் கொண்டு நிற்கிறான். இன்னும் ஒரு நாலடி ஐந்தடி உயரத்தில் பழம் வருகிறது. நான் கொஞ்சம் பொறுமையாகவே கயிறை விட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். அப்போதுதான் அது நிகழ்ந்தது. பழத்தை கட்டியிருந்த கயிறு அவிழ்ந்து அந்த ஐந்தடி உயரத்தில் இருந்து பொதுக்கடீர் என்று கீழே குமாரின் முகத்தோடு உரசிக் கொண்டு விழ, குமார் விட்டானில்லை. பழத்தை கையில் தாங்கி நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்து கீழே வைத்து நிமிர்ந்தான். அவனது வெள்ளை முஞ்சியில் நெற்றியில் இருந்து நாடி வரை செக்கச் செவேல் என கன்னிப்போன சக்கைப்பழக் கோடுகள்.  அந்தக் கோடுகளெல்லாம் அவன் முகத்தில் இருந்து மறைய இரண்டு நாட்கள் ஆச்சு. ஒத்தைப் பலாப்பழத்திற்காக பவுடரை பக்குவமாய் பூசி பாதுகாத்த அழகையே மறந்த உலகமடா இது.  

இப்படித்தான் ஒரு தடவ நாரோல்ல இருந்து ஊருக்கு போறதுக்கு பஸ்ஸுல இருக்கேன். திடீர்னு நல்ல பலாப்பழ வாசனை மூக்கைத் துளைக்குது.  சட்டை போடாமல் வேஷ்டி மட்டும் கட்டிய பெரியவர் ஒருவர் ஒரு நல்ல பலாப்பழத்தை தலையில் சுமந்து கொண்டு பஸ்ஸில் ஏறி எனது பக்கத்து இருக்கையை நோக்கி வந்து தலையிலிருந்த பலாப்பழத்தை ஒரு நிறைகுடத்தை பக்குவமாய் தளும்பாமல் இறக்குவதைப் போல் இறக்கி காலுக்கடியில் வைத்தார். தலையில் சுருட்டி வைத்திருந்த துண்டை எடுத்து தோளில் போட்டுக் கொண்டார். நல்ல பழம். வாசனையே எச்சிலூற வைத்தது. சீட்டில் அமர்ந்ததும் ஒரு ராஜபார்வை. நான் கேட்காமலேயே ஆரம்பித்தார், "நல்ல செம்மையான சக்கைப்பழம். வடசேரி சந்தையில வசமா கிடைச்சு பாத்துக்கிடுங்க." என்று சொன்னதொடு நிற்காமல் அதில் சுளை அடர்த்தி பார்க்க சிறிய சதுரமாக வெட்டி வைத்திருந்த பகுதியை எடுத்து பழத்தின் உள்ளே காட்டி விட்டு திரும்பி மூடிவிட்டார். வாஸனை இன்னும் தூக்கிற்று. 

"மேலக்கோணத்தில மக வீட்டுக்காக்கும் வாஞ்சுட்டு போறேன் பாத்துக்கிடுங்க."  அப்போது ஒரு பையன் அவர் பக்கத்தில் காலியாக இருந்த இருக்கை நோக்கி வர "பார்த்து புள்ளோ! காலுக்கு கீழ சக்கப்பழம் இருக்கு. சவுட்டிப்புடாத." பெத்த புள்ளையக்கூட இப்படி பக்குவமா பார்த்துக் கொள்வாரா தெரியவில்லை. பஸ்ஸும் கிளம்பிற்று. அவரும் இண்டு நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை பழத்தை தொட்டு தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டார். மேலக்கோணமும் வந்தது. பஸ்ஸில் இருந்து பழத்தை பக்குவமாய் எடுத்து கீழே இறங்கினார். தரையில் பழத்தை வைத்தார். தோள் துண்டை எடுத்து தலையில் சும்மாடு ஆக்கினார். குனிந்து இரண்டு கைகளாலும் பழத்தை தூக்கி தலையில் வைக்கவும் அவரது வேஷ்டி அவிழ்ந்து காலடியில் விழவும் சரியாக இருந்தது.

மனுக்ஷன் வெறும் கோவணத்துடன் தலையில் இரண்டு கைகளாலும் சக்கைப்பழத்தை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு கோவணம் கட்டிய பாகுபலி போல நிற்கிறார். நான் நினைத்தேன் சக்கைப்பழத்தை கீழே போட்டு விட்டு மானத்தைக் காத்துக் கொள்வார் என்று. ம்ஹூம். சக்கைப்பழமே காப்பாற்றப்பட்டது. அவர் கவலையே படாமல் சக்கைப்பழத்தை பூப்போல தலையிலிருந்து இறக்கி கீழே வைத்து விட்டு வேஷ்டியை எடுத்து கட்டிக் கொண்டு பழத்துடன் நடையைக் கட்டினார். 

ஒத்தைப் பலாப்பழத்திற்காக வேட்டி கட்டிக் காத்த மானத்தையே மறந்த உலகமடா இது. வாழ்க சக்கைப்பழம்!

வேறு சில நினைவுகளோடு மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்…

நட்புடன்

பத்மநாபன்

புது தில்லி