என் அலுவலகத்தில் காத்தாடி இராமமூர்த்தி…

என்னது உங்க அலுவலகத்திற்கு காத்தாடி இராமமூர்த்தி வந்து இருக்காரா? அது எப்போ? என்று தலைப்புப் பார்த்து நீங்கள் கொஞ்சம் குழப்பம் அடைந்து இருக்கலாம். உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன? தலைநகரில் தில்லி தமிழ்ச் சங்கத்தின் திருவள்ளுவர் கலைஅரங்கில் அவரது பல நாடகங்கள் அரங்கேறியது உண்டு. அப்படி வரும்போது எங்கள் அலுவலகத்திற்கும் வர, நானும் அவரைச் சந்தித்தேன்…..

 

…என்று சொன்னால் அது பொய்யான ஒரு தகவல்!

நான் சொல்ல வரும் காத்தாடி இராமமூர்த்தி ஒரு காரணப் பெயர்! எங்கள் அலுவலகத்தில் நான் வேலைக்குச் சேர்ந்த புதிது. 1991-ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 24 – நான் அரசுப் பணியில், தலைநகர் தில்லியில் பணிக்குச் சேர்ந்த நாள்! இன்றோடு 28 வருடங்கள் முடிந்து விட்டது! எனது வயது, 19 வருடம் ஒன்பது மாதம் 27 நாள் இருந்த நிலையில், கல்லூரி படிப்பு முடிந்த பத்து நாட்களில் மத்திய அரசாங்கத்தின் சுகாதாரம் மற்றும் குடும்ப நலத் துறையில் தான் வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். அதிலும் குறிப்பாக குடும்ப நலத் துறையில் தான் பல வருடங்கள் இருந்தேன். ஒவ்வொரு இடத்திலும் கிடைத்த அனுபவங்கள் எத்தனை எத்தனை – சில அனுபவங்கள் சுவையானவை. சில பொது வெளியில் சொல்ல முடியாதவை! அப்படி கிடைத்த அனுபவங்கள் சிலவற்றை இங்கே எழுத எண்ணம்.

இன்றைக்கு தலைப்பில் சொன்ன காத்தாடி இராமமூர்த்தி அவர்களைப் பார்க்கலாம்! நான் வேலைக்குச் சேர்ந்த அன்றே என்னை ஒரு பிரிவில் பணிபுரிய வேண்டும் என அனுப்பி வைத்தார்கள் – 25 பேர் கொண்ட பிரிவு அது! ஒரே ஒரு மலையாளி மற்ற அனைவருமே வட இந்தியர்கள் – பெரும்பாலானவர்கள் பஞ்சாபிகள்! அங்கே இருந்தவர்கள் பலரும் எனக்கு வேலைகளைச் சொல்லிக் கொடுத்து என்னைச் செதுக்கியவர்கள்! கண்ணைக் கட்டிக் காட்டில் விட்ட மாதிரி இருக்கும் – ஹிந்தி மொழி தெரியாது, ஆங்கிலத்திலும் பெரிதாக புலமை இல்லை – அரசுத்துறை பள்ளியில் படித்த எனக்கு அத்தனை சரளமாக ஆங்கிலத்தில் பேசுவது கடினம் தான்! அப்படி இருந்த என்னை ரொம்பவும் கவனமாகக் கையாண்டார்கள். ஒரு தந்தையைப் போல நடந்து கொண்டவர் திரு லால்!

அவரது முழுப் பெயர் குஞ்ச் பீஹாரி லால்! பார்ப்பதற்கு காத்தாடி இராமமூர்த்தியைப் போலவே இருப்பார் என்பதால் இப்போது இங்கே பதிவுகளில் வலம் வரும் பத்மநாபன் அண்ணாச்சி தான் இந்தப் பெயரை அவருக்குச் சூட்டியவர்! நான் வேலைக்குச் சேர்ந்த போதே அவருக்கு ஐம்பது வயதுக்கு மேல்! அந்தப் பிரிவில் என்ன வேலை என்பதையும் சொல்லி விடுகிறேன். இந்தியா முழுவதிலும் உள்ள மாவட்ட மருத்துவமனைகள், துணை மாவட்ட மருத்துவமனைகளிலிருந்து குறிப்பிட்ட படிவத்தில் தகவல்கள் வரும் – அவற்றைச் சேகரித்து, தொகுப்பது ஒரு ப்ரதான வேலை. அப்படி என்ன தகவல் வரும் என்றால் – கருவுற்றிருக்கும் பெண்ணுக்குக் குழந்தை பிறந்த பிறகு, தாய்-சேய் இருவருக்கும் கொடுக்கப்படும் தடுப்பூசிகள், மருந்துகள், சேவைகள் என பல விஷயங்கள் அந்த படிவத்தில் தகவலாக வந்து சேரும்.

படிவத்தில் வரும் தகவல்கள் எதைப் பற்றியது என்ற அறிவு கூட எனக்கு இல்லை என்பதையும் இங்கே சொல்ல வேண்டும். கட்டம் கட்டமாக இருக்கும் தாளில் ஹிந்தியில் என்னென்னமோ எழுதி இருக்க, அதன் எதிரே எண்ணிக்கையில் இருப்பது மட்டும் தான் தெரியும்! நமக்கு ஹிந்தி வேற தெரியாது! ஆங்கிலத்தில் இருப்பதைப் படித்து தெரிந்து கொண்டாலும் ஹிந்தியில் வருவதை என்ன செய்வது? தட்டச்சு செய்வது தான் பணி என்றாலும், கூடுதல் வேலைகளையும் சொல்லிக் கொடுத்து என்னை அரவணைத்துச் சென்றவர் இந்தக் காத்தாடி ராமமூர்த்தி அவர்கள். அவர் தனது வேலையை சிரத்தையுடன் செய்பவர். யாரேனும் அவர் பணியில் குறை சொல்லி விட்டால் கோபம் வந்துவிடும். உடனே ஒரு சிகரெட்டினைப் பற்ற வைத்து கப், கப் என இழுக்க ஆரம்பித்து விடுவார்! பிறகு என்னிடம் வந்து நான் பஞ்சாபி இல்லை என்பதால் இவர்களுக்கு என் மீது வெறுப்பு என்று சொல்லி, ”இவங்க கிட்ட கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாகவே இருக்கணும் நீ!” என்றும் சொல்வார்.

பல நாட்கள் தன்னுடைய வீட்டில் செய்யும் சிறப்பான உணவுகளை எனக்கும் சேர்த்து எடுத்து வந்த நல்ல மனிதர்! சில முறை அவரது இல்லத்திற்கு அழைத்துச் சென்று இரவு உணவு உண்டு வந்ததுண்டு. சில விடுமுறை/பண்டிகை நாட்களிலும் என்னை அவரது இல்லத்திற்கு அழைத்து நல்ல உணவளித்து அனுப்பி வைப்பார். அவரது இல்லத்தரசி, மகள் என அனைவருமே நன்கு பழகுவார்கள். அந்தப் பிரிவில் இருந்த வேறு யாருடைய இல்லத்திற்கும் நான் சென்றதில்லை. மத்தியப் பிரதேசத்தின் போபால் நகரைச் சேர்ந்த அவரது வீட்டிற்கு மட்டுமே நான் சென்றிருக்கிறேன். சிறு வயதிலேயே ஒரு காது கேட்காமல் போனதால் காதில் எப்போதும் அந்தக்கால கேள்விச் சாதனம் [Hearing Aid!] மாட்டி இருப்பார். தொலைபேசி அழைப்பு வரும்போது அதை காதில் இருந்து எடுத்துவிட்டு பேசுவார் – அப்போது அச் சாதனத்திலிருந்து வரும் பீப் ஒலி கடுமையாக இருக்கும்!

மிகவும் நல்ல மனம் கொண்ட மனிதர், நான் அலுவலகத்தில் சேர்ந்த சில வருடங்களில் பணி ஓய்வு பெற்று தனது சொந்த ஊரான போபால் நகருக்குச் சென்று விட்டார். அவரது மகள் திருமணத்திற்கு அழைப்பு வந்தது. ஆனால் அச்சமயம் நான் தமிழகத்தில் இருந்ததால் என்னால் செல்ல முடியவில்லை. கடிதங்கள் மூலம் தொடர்பில் இருந்தோம் என்றாலும், நேரில் பார்க்க முடியவில்லை. சில வருடங்கள் கழித்து அவர் இறைவனடி சேர்ந்த செய்தி வந்தது. அவர் மகள் பாசத்துடன் அனுப்பிய பிறந்த நாள் வாழ்த்து மடல் ஒன்று இன்றைக்கும் என்னிடம் உண்டு! அவர் எங்கே இருக்கிறார் என்பதை தெரிந்து கொள்ள வில்லை. இப்படி நம் வாழ்க்கையில் முக்கியமான இடத்தில் இருந்த சிலர் தொடர்பு எல்லைக்கு அப்பால் சென்று விடுவது தவிர்க்க முடியாத விஷயம் தான் இல்லையா? காலத்தின் ஓட்டத்தில் எத்தனை எத்தனை நட்புகளை இப்படி இழந்திருக்கிறோம்.

வேறு சில ஸ்வாரஸ்ய அலுவலக நினைவுகளை அவ்வப்போது எழுத விருப்பம் உண்டு. பார்க்கலாம் தொடர முடியுமா என!

நாளை மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி