கடந்து வந்த பாதை - பகுதி 13 - சுப்ரமணியன்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட காஃபி வித் கிட்டு பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

மெதுவாகப் பேசு, அது உன் ரகசியங்களைப் பாதுகாக்கும்; நல்ல எண்ணத்தோடு இரு, அது உன் நடத்தையைப் பாதுகாக்கும்  - வள்ளலார்.

******

தில்லி நண்பர் சுப்ரமணியன் அவர்களது எழுத்தில் கடந்து வந்த பாதை தொடரின் முந்தைய பகுதிகளை நீங்கள் படித்திருக்கலாம்!  படிக்காதவர்கள் வசதிக்காக முந்தைய பகுதிகளின் சுட்டிகளை கீழே இணைத்திருக்கிறேன். படித்து விடுங்களேன்!  

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஒன்று  பகுதி இரண்டு பகுதி மூன்று

பகுதி நான்கு பகுதி ஐந்து பகுதி ஆறு பகுதி ஏழு பகுதி எட்டு 

பகுதி ஒன்பது  பகுதி பத்து  பகுதி பதினொன்று  

பகுதி பன்னிரெண்டு

வாருங்கள் நண்பர் கடந்து வந்த பாதையை, தொடர்ந்து அவரது வார்த்தைகளில் படிப்போம் - நட்புடன் - வெங்கட் நாகராஜ்.

******

கடந்து வந்த பாதை - சுப்ரமணியன்

அன்பிற்கினிய நண்பர்களே, தீநுண்மி இன்னும் இந்தியாவைத் தீண்டிக் கொண்டிருப்பதால், எச்சரிக்கையாக இருப்போம்.  வருமுன் காப்போம்… வளமாய் வாழ்வோம்.  MASK FIRST SHOE NEXT!  

சாலைகளில் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது, நான் கண்ட காட்சி குறித்து அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன் என்று சொல்லி இருந்தேன். அது குறித்துப் பார்க்கலாம் வாருங்கள்.

படம்: இணையத்திலிருந்து....

படம்: வெங்கட் நாகராஜ்....

சாலைகளில் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது, நான் அதுவரை கண்டிராத ஒரு காட்சியைக் கண்டேன். ஒரு பெரிய தள்ளுவண்டியில் பெரிய பெட்டி போல வைத்திருக்கும் - அதன் மேலே வளைவாக ஒரு குழாய். அதன் அருகே ஒரு கைப்பிடி அமைப்பு. அதனை நான்கு ஐந்து முறை அழுத்த, குழாய் வழியே குளிர்ந்த பருகும் நீர் வரும். அந்த நாட்களில் ஒரு டம்ளர் குளிர்ந்த நீர் பத்து பைசா! தற்போது இரண்டு ரூபாய்.  அந்தப்  பெட்டியின் பக்க வாட்டில் எழுதி இருக்கும் பெயர் - “மெஷின் கா டண்டா பானி!” அதாவது இயந்திரம் மூலம் குளிர்வித்த நீராம்!”. அங்கே பார்த்து வியந்த மற்றொரு விஷயம், “தட்டில் தேங்காய் பத்தைகளை வைத்து ”Gகோலா gகரி” என்று விற்பனை செய்வது. அட தேங்காய் பத்தைக்கு இப்படி ஒரு பெயரா? கடவுளே!

படம்: இணையத்திலிருந்து....

படம்: இணையத்திலிருந்து....

மேலும் ஒரு பதார்த்தம் கண்டும் நான் அலறினேன்! ஆனால் அப்படி நான் அலறிய பதார்த்தம் பலரும் சுவைப்பது - குறிப்பாக வட இந்தியப் பெண்கள்! அது தான் தில்லியில்/வட இந்தியாவில் மிகவும் பிரபலமான பானி பூரி! சிறிய அளவிலான பூரியை,  மெனக்கெட்டு தலையில் கொத்தி, அதனுள்ளே சிறியதாக வெட்டிய, வேக வைத்த உருளைக் கிழங்கு! பின்னர் மொத்த கையையும் ஒரு பெரிய பாத்திரத்தில் இருந்த பச்சை திரவத்தினை எடுத்து, கொலை செய்யப்பட்ட பூரியின் தலையில் ஊற்றிக் கொடுக்க, வயது வித்தியாசமின்றி சிறியோர் முதல், மூத்தோர் வரை மொத்த பூரியையும் முழுவதுமாக வாய்க்குள் வைத்து, தனது முகத்தினையே பூரி போல ஆக்கி, அதனை உண்பார்கள். அதைப் பார்த்த எனக்கோ பயங்கர சிரிப்பு!

படம்: இணையத்திலிருந்து....

சாலையோரத்தில் பல தின்பண்டங்கள், கொத்திக் குதறி  தான் தருவார்கள் - உதாரணம் தஹி பல்லா பாப்டி (Dahi Balla Paapdi) எனப்படும் தயிர்வடை. உணவு எதுவாகிலும், குற்றுயிரும் குலையுயிருமாய் ஆக்கப்பட்டு, அதன் தலை மீது பல வித பொருட்கள்/திரவங்களை அபிஷேகம் செய்து, மேலாக, அவர்கள் ரத்தத்திலேயே கலந்த விஷயமான மசாலாவைத் தூவி, ஒரு மரஸ்பூனையும் குத்தி தந்து விடுகிறார்கள்!  

ஜூலை 1985 தான் என் வாழ்க்கையினி மிகப் பெரும் திருப்புமுனை. மத்திய சுகாதார அமைச்சகத்தில் சேர்ந்த தினம். ஒரு பெரிய நட்பு வட்டத்தை பெற்றதும் இங்கே தான். முதன் முதலில் எங்கு சேர்ந்தேனோ அங்கு 1983-ஆம் ஆண்டு முதல் பணிபுரிந்த தோழர் என்னுயிர்த் தோழரானார்.  இன்றும் எங்கள் நட்பு அன்னியோன்யமாய் தொடர்கிறது.  அவர் தற்போது தலைநகரில் இல்லை - தமிழகத்தில் இருக்கிறார். ஆனாலும் எனது உள்ளத்தில் தொடர்ந்து உள்ளார்.  ஒரு வழியாய் நட்பு எனது வாழ்க்கையை முழுமையாக ஆட்கொண்டது. தன்னலம்/ஆற்றாமை/பொறாமை/காழ்ப்புணர்வு போன்ற எந்தத் தீய தன்மைகளுக்குள்ளும் அடங்காத ஒரே உறவு நட்புறவு தானே.  அன்றிலிருந்து இன்று வரை நான் பெற்ற நட்புகள் அனைத்தும் கள்ளம் கபடமற்ற அக்மார்க் நட்புகளே. சற்றே உயர்த்திச் சொல்ல வேண்டும் என்றால் என் வாழ்வின் வசந்தத்தை 1985 முதல் துவக்கி என் இறுதி மூச்சு வரை எடுத்துச் செல்லவிருப்பது இந்த நட்புகளே.  

சில பகுதிகளுக்குப் பின்னர் நான் கூறப் போகும் என்  இனிய நட்பு வட்டத்தில் பலர் இன்றைய நாளில் தலைநகரிலிருந்து வேறு ஊர்களிலும் வெளி நாடுகளிலும் தங்கியுள்ளனர்.  ஆனாலும் எங்கள் நட்பு முடிவில்லா வான் வெளியாய் பின்னிப் பிணைந்து தொடர்கிறது.  ஒரு வழியாக பணியில் உடனடியாக ஒரு உயர்வு கண்டவுடன் நம்மூர் பெரியோர் (என் தந்தை உட்பட) சொல் வழக்காக கூறும் “கால் காசு வேலைன்னாலும் கவர்மெண்ட் (Government) வேலை பார்க்கணும்” என்ற உணர்வு என்னுள்ளும் வேறூன்றத் துவங்கியது. சரி நீண்ட சுயபிரதாபம் ஆகிவிட்டது. இனி மீண்டும் தில்லி வாழ்க்கையைத் தொடர்கிறேன்.  

படம்: இணையத்திலிருந்து....

(இப்படி லிப்ஸ்டிக் ப்ரிண்ட் செய்த கண்ணாடி டம்ப்ளர்கள் விற்பனைக்கு வந்து விட்டன இப்போது!)

இங்கே ஒரு பிரிவில் சேர்ந்ததும், உங்களுக்கே உங்களுக்கென ஒரு கண்ணாடி டம்ளர் கிடைக்கும் - தண்ணீர் குடிக்கவென! அதை அடுத்தவர் ஆட்டை போட்டுவிடக்கூடாது என்ற நல்லெண்ணத்தில் ஒரு ஊதா கலர் திரவம் (Stencil Correcting Fluid - இதைப் பற்றி விரிவாக பின் வரும் பகுதிகளில் எழுதுவேன்!) மூலம் கண்ணாடி டம்ளரின் அடிப்பாகத்தில் பெயரின் முதல் எழுத்து அல்லது வேறு ஏதாவது அடையாளம் செய்து வைத்துக் கொள்வார்கள். இது ஒரு ஆச்சரியம்.  அடுத்து சக பணியாளர்கள் கூறிய தகவல் “டம்ளரின் விளிம்புகளில் சாயமிருந்தால்” அது மகளிரின் டம்ளராக இருக்கும்.  இதை ஒரு வாரம் கூர்ந்து (!) கவ்னித்து ஆராய்ச்சி (அட என்ன ஆராய்ச்சி - இது கொஞ்சம் ஓவரா இருக்குல்ல!) செய்தேன்.  அந்த ஆராய்ச்சி குறித்து அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேனே!  தொடர்ந்து கடந்து வந்த பாதையில் பயணிப்போம். 

நட்புடன்

சுப்ரமணியன்

புது தில்லி

******

நண்பர்களே, இந்த நாளில் வெளியிட்ட, நண்பரின் கடந்து வந்த பாதை பதிவு குறித்த உங்கள் கருத்துகளை, பின்னூட்டம் வாயிலாகச் சொல்லுங்களேன்.  மீண்டும் வேறொரு பதிவு வழி உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லியிலிருந்து...