கட்டங்காப்பியும் காய்ந்து போன தோசையும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 9]

முந்தைய பகுதிகள் படிக்க, சுட்டிகள் கீழே:

சன்னிதானம் – சபரியைக் கண்டேன் …..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 8]

வெடி வழிபாடு…..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 7]

ஏற்றி விடப்பா...  தூக்கி விடப்பா.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 6]

துள்ளி ஓடும் பம்பை…..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 5]

சபரியை நோக்கி.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 4]

இரவில் ஒரு இலக்கண வகுப்பு

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 3]

இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2]

SETC பேருந்தும் சில கசப்பான அனுபவங்களும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 1]

மனதுக்குள் பூரண நிம்மதியுடன் அலுவலகத்திற்குத் திரும்பி வந்து அந்த அலுவலருக்கும், நண்பரின் நண்பருக்கும் நன்றியைத் தெரிவித்த பின் இரவு அங்கேயே தங்க ஏற்பாடு செய்திருந்த அறைக்குச் சென்றோம். அங்கே எங்களது ஜோல்னா பையையும், காமிராவினையும் வைத்துவிட்டு இரவு உணவு உண்ண கீழே சென்றோம். அங்கே என்ன சாப்பிட்டோம், என்ன கிடைத்தது என்பதை அடுத்த பதிவில் சொல்றேனே! :)

உங்கள் நினைவுக்காக: [என் நினைவுக்காகவும் தான்!] – ‘கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’ பயணத் தொடரின் முந்தைய பகுதியை இப்படித்தான் முடித்திருந்தேன்.

மனது முழுக்க சபரிகிரிவாசனை தரிசித்த அமைதி தழுவியிருந்தது. உணவு உண்ண வேண்டுமே, இரவு எட்டரை மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டதே என்ற எண்ணம் மனதிற்குத் தோன்றவில்லை. ஆனாலும் வயிறு சும்மா இருக்குமோ? சத்தமாக குரல் கொடுக்க ஆரம்பித்து விட்டது. என் வயிற்றின் குரல் நண்பர்களுக்கும் கேட்டிருக்க வேண்டும்! அல்லது அவரது வயிற்றின் குரலா! “சாரே ஊணுக் கழிக்காம்!” எனச் சொல்லி அறையிலிருந்து கீழே அழைத்து வந்தார்.

தேவஸ்தானமே ஒரு உணவகத்தினை நடத்துகிறது. அங்கேயே சாப்பிடலாம் என முடிவானது. 100 மீட்டர் தொலைவிலேயே அமைந்து இருந்ததால் ரொம்பவும் நடக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. உள்ளே நுழைந்து என்ன கிடைக்கும் எனக் கேட்டால், “தோசா உண்டு, பின்னே சப்பாத்தி, பின்னே கட்டஞ்சாய், கட்டங்காப்பி!” என அவர் சொல்லவே நானும் ஒரு நண்பரும் தோசை சொல்ல, மற்றொருவர் சப்பாத்தி சொன்னார்! கூடவே கட்டங்காப்பி! தோசையுடன் இது என்ன கட்டங்காப்பி காம்பினேஷன் புரியவில்லை!

தோசை வந்தது. கூடவே சாம்பார் எனும் பெயரிலும், சட்னி என்ற பெயரிலும் தண்ணீர் வந்தது! அதைப் பார்த்து கண்ணீர் வந்தது! தோசையோ காய்ந்து போய் இருந்தது! ”சேட்டா தோசை சூடா இல்லையா!” என வாய் வரை வந்த கேள்வியை அடக்கிக் கொண்டேன். மொத்தமாக தோசையை செய்து வைத்து விடுவார்கள் போல! அதனால் தான் அது காய்ந்து போய் இருக்கிறது! பிறகு தான் கட்டங்காப்பியின் சூட்சுமம் புரிந்தது. தோசை ஒரு கடி, கட்டங்காப்பி ஒரு வாய் குடி! அப்படியே உள்ளே போனது. நண்பரின் நண்பர் “கட்டங்காப்பி இன்னும் வேணோ?” என்று கேட்டபோது அழுவதா சிரிப்பதா புரியவில்லை!

இப்படியாக இரவு உணவினை முடித்துக் கொண்டு, கொஞ்சம் காலார நடந்து தேவஸ்தானம் நடத்தும் பிரஸாதக் கடையில் அரவணைப்பாயசம் வாங்கிக் கொண்டு போகலாம் என அங்கே சென்றோம். மொத்தமாக மூன்று பேருக்கும் சேர்த்து ஏழு டப்பாக்கள் எனக் கணக்கு செய்து அவரிடம் காசு கொடுத்து, டப்பாக்களை எடுத்துக் கொண்டு வந்தோம். அறைக்கு வந்தால் அதில் எட்டு டப்பாக்கள் இருந்தன! காசு வாங்கியதோ ஏழு டப்பாக்கு மட்டுமே! சபரிகிரி வாசனே ஒரு டப்பா அதிகமாகக் கொடுத்துவிட்டார் என நண்பர் சொன்னாலும் மனது கேட்கவில்லை.  காலையில் உண்டியில் காசு போட்டு விட நினைத்துக் கொண்டேன்.

திருவனந்தபுரத்திலிருந்து பயணித்த பாதையையும், பம்பைக் குளியலையும், கண்ணாரக் கண்டுகளித்த சபரிகிரி வாசனின் தரிசனத்தினையும் நினைத்தபடியே, அதைப் பற்றி கொஞ்சம் நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.  கூடவே கொஞ்சம் தில்லி கதைகளைப் பற்றியும்.  பேச ஆரம்பித்தால் நேரம் போவதே தெரியாதே....  மணி பார்த்தால் 11.30....  விடியற்காலையில் எழுந்து மீண்டும் ஒரு முறை தரிசிக்க எண்ணம்.....  அதனால் இப்போது தூங்குவது தான் நல்லது என விளக்கினை அணைத்து உறக்கத்தினை தழுவினோம்.

நடந்த அலுப்பில் கொஞ்சம் கால் கடுக்கிறது. சுகமான உறக்கம் வந்தது. தூக்கத்தினைத் தொடரும் போது இந்தப் பகிர்வினைத் தொடர்வது கடினம் தானே.....  அதனால் நான் தூங்கி எழ்ந்து வரும் வரை நீங்களும் ஒரு தூக்கம் போடுங்க மக்களே! அட அதுக்குள்ளவே குறட்டை சத்தம் கேட்குதே!.......

மீண்டும் அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.