பழம் போண்டாவும் பயணத்தின் முடிவும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 13]

முந்தைய பகுதிகள் படிக்க, சுட்டிகள் கீழே:

சபரியின் உழைப்பாளிகள்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 12]

மாளிகைப்புரத்து அம்மனும் வாவரும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 11]

சபரி மலை பெயர்க்காரணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 10]

கட்டங்காப்பியும் காய்ந்து போன தோசையும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 9]

சன்னிதானம் – சபரியைக் கண்டேன் …..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 8]

வெடி வழிபாடு…..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 7]

ஏற்றி விடப்பா...  தூக்கி விடப்பா.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 6]

துள்ளி ஓடும் பம்பை…..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 5]

சபரியை நோக்கி.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 4]

இரவில் ஒரு இலக்கண வகுப்பு

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 3]

இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2]

SETC பேருந்தும் சில கசப்பான அனுபவங்களும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 1]

இந்தப் பகுதியில் முடிக்க நினைத்திருந்தேன்.  இன்னும் சொல்ல வேண்டிய ஒரு சில விஷயங்கள் இருப்பதாலும், பதிவின் நீளம் கருதியும் அடுத்த பகுதி வெளிவந்தாக வேண்டிய கட்டாயம்.  அடுத்த பகுதியில் கண்டிப்பாக நிறைவு பெறும் என்ற உறுதிமொழியோடு! இப்படிகுதியை முடிக்கிறேன்!

உங்கள் நினைவுக்காக: [என் நினைவுக்காகவும் தான்!] – ‘கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’ பயணத் தொடரின் முந்தைய பகுதியை இப்படித்தான் முடித்திருந்தேன்.

சபரிகிரி வாசனின் திவ்ய தரிசனத்திற்குப் பிறகு பம்பை நதிக்கரைக்கு வந்து சற்றே இளைப்பாறி, ஈரடி இலக்கியத்தில் சொல்லியிருக்கும் படி கொஞ்சம் வயிற்றுக்கும் கொடுத்தோம்! பிறகு அங்கிருந்து எங்கள் மகிழ்வுந்தினை நிறுத்தியிருந்த அலுவலக வளாகத்திற்கு வந்து மகிழ்வுந்தில் திருவனந்தபுரம் நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தோம் என்பதையும் முந்தைய பகுதியில் சொல்லி இருந்தேன்.

அப்படி சென்று கொண்டிருந்தபோது கொஞ்சமாக பசிப்பது போல இருந்ததால் நடுவில் இருக்கும் ஒரு சிறிய ஊரில் இருக்கும் கடையில் நிறுத்தினோம். இங்கே கேரளத்தில் நெடுஞ்சாலை என்று பெயர் கொண்டிருக்கும் எல்லா சாலைகளுமே குறுகிய சாலைகளாக இருக்கின்றன. அதில் சிறிய கிராமங்களை கடக்கும்போது இரு மருங்கிலும் தேநீர் கடைகளும், சிறிய உணவகங்களும் உண்டு.

உணவகங்கள் என்று சொன்னால் ஏதோ பெரிய பட்ஜெட் உணவகம் என நினைத்து விடக்கூடாது. அனைத்தும் மிகச் சிறிய உணவகங்கள் தான். பெரும்பாலான கடைகளில் கண்ணாடி பெட்டிக்குள் உருண்டை உருண்டையாக ஒரு முட்டை போண்டா போல ஒன்றை வைத்திருக்கிறார்கள்! கூடவே கட்டஞ்சாய்/கட்டங்காபி. எல்லாக் கடைகளிலும் இருக்கும் இந்த உருண்டை என்ன என்பதை தெரிந்து கொள்ள நண்பரிடம் கேட்டேன் – “இது என்ன?”  அவர் சொன்ன பதில் – பழம் போண்டா!

உதவி: கூகிள்

அது என்ன பழம் போண்டா என ஒரு கடையில் டீ மாஸ்டரை வினவியபோது அவர் சொன்ன பதில் ”இதை நிச்சயம் சாப்பிடக் கூடாது” என்று எண்ண வைத்தது!

நன்கு பழுத்த வாழைப்பழத்தினை கொஞ்சம் சக்கரை சேர்த்து, தண்ணீர் சேர்க்காது மிக்ஸியில் அடித்து எடுத்துக் கொள்வார்களாம். கொஞ்சம் ஆப்பச்சோடா எடுத்து கோதுமை மாவில் கலந்து அரைது வைத்த வாழைப்பழத்துடன் சேர்த்து பிசைந்து வைக்க வேண்டுமாம். ”கொஞ்சமாக ஏலக்காய் பொடியும் சேர்த்து பிசைந்தால் வாசனை தூக்கும்!” என்று சப்புக் கொட்டியபடி சொன்னார். சுமார் இரண்டு மணி நேரம் ஊற வைத்து பின்னர் தேவையான அளவு உருண்டையாக உருட்டி வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். பிறகு வாணலியில் எண்ணை ஊற்றி, நன்கு காய்ந்ததும், உருட்டி வைத்துள்ள உருண்டைகளை போட்டு பொன்னிறமாக வறுத்து எடுக்க வேண்டும்!

இது தான் பழம் போண்டா.....  வாழைப்பழமும் கோதுமை மாவும் சேர்ந்தது என்று கேட்டவுடனேயே அதைச் சாப்பிடும் ஆசை போனது!  வேறு என்ன இருக்கிறது எனக் கேட்க, ”தோசையும், சம்மந்தியும் உண்டு!” என்று சொல்லவே, தோசை தெரியும் – அது என்ன சம்மந்தி! என்று யோசித்தேன். நமக்குத் தெரிந்த ஒரே சம்மந்தி – மணப்பெண்/மணமகன் அப்பா-அம்மா தான்!

சரி ”தோசையும் சம்மந்தியும் தரு” என்று நான் பறைய, அவரும் கொண்டு வந்தார். சம்மந்தி என்ன என்று பார்த்தால் தண்ணீர் நிறைய விட்டு விளாவி இருந்த தேங்காய் சட்னி! ஆறிப்போயிருந்த தோசைக்கு நிறைய தண்ணீருடன் இருந்த சட்னி சரியாக இருக்க, லைட்டாக சாப்பிட்டோம். ஏனெனில் மதியம் ஒரு ஹெவியான சாப்பாடு காத்திருந்தது திருவனந்தபுரத்தில்!

காலை உணவு முடிந்து வண்டியில் விரைந்தோம் திருவனந்தபுரம் நோக்கி.  நண்பரின் அக்கா மகளுக்கு ஒன்றாவது வயது முடிந்து அன்று பக்கத்தில் இருக்கும் கோவிலில் “சோறுண்ணு” இருந்தது. அவர்கள் அதை முடித்து வீட்டிற்கு வந்து எங்களுக்காக காத்திருந்தார்கள். நாங்களும் ஒன்றரை மணி அளவில் திருவனந்தபுரம் வந்து சேர்ந்தோம்.

மீண்டும் சிகப்பரிசி சாதம் – கூடவே அவியல், காலன், ஓலன், உப்பேரி என திவ்யமாக ஒரு மலையாளச் சாப்பாடு. கூடவே விதம் விதமாய் மலையாள நாட்டில் தயாரிக்கப்படும் இனிப்புகள்.  அளவுக்கு அதிகமாகவே பரிமாறிவிட, அதை வீணடிக்காது சாப்பிட்டு முடித்தேன். உண்ட களைப்பு கொஞ்சம் உறங்கச் சொன்னது.  நண்பரின் வீட்டிற்கு வந்து கொஞ்சம் இளைப்பாறினேன்.

மாலையில் நண்பரின் வீட்டின் அருகே இருக்கும் ஒரு சிறிய குருவாயூரப்பன் கோவிலுக்குச் சென்று தரிசனம் செய்தோம். அங்கிருந்து வீடு வந்து இரவு உணவு உண்டபின் திருச்சி திரும்ப ஏற்கனவே முன்பதிவு செய்திருந்தமையால் பேருந்து நிலையம் வந்து எனக்காகவே காத்திருந்த பேருந்தில் அமர்ந்தேன்.

செல்லும் போது இருந்த இடையூறுகள் ஏதுமின்றி அமைதியானதோர் பயணம். இரவின் இன்பம் தொடங்க, பயணம் மிகச் சிறப்பாய் அமைந்தது. ஓட்டுனர் அதி விரைவாக பேருந்தினைச் செலுத்தில் 07.30 மணிக்கு திருச்சியில் கொண்டு வந்து சேர்த்தார்.

இப்படியாக இந்த சபரிமலைப் பயணம் இனிதே முடிந்தது. இத்தனை வருடங்களில் இங்கே சென்றதில்லை என்ற ஏக்கமும் தீர்ந்தது. இனிமேலும் சென்றாலும் ஆச்சரியப்படுவதிற்கில்லை.

இந்தப் பயணத்தில் இக்கட்டுரை வாயிலாக என்னுடன் பயணித்த உங்கள் அனைவருக்கும் சபரிகிரிவாசனின் பூரண நல்லாசி கிடைக்க வேண்டிக்கொண்டு இந்தப் பயணத் தொடரினை நிறைவு செய்கிறேன்.  சற்றே இடைவெளிக்குப் பிறகு வேறொரு பயணத் தொடரில் சந்திப்போம்!

  

மீண்டும் அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.