சென்னை பயணமும் சில சந்திப்புகளும்

ஒவ்வொரு பயணங்களும் நமக்கு பல விஷயங்களை, நினைவுகளைத் தந்து விட்டுத்தான் செல்கின்றன. கடந்த 09.09.2010 [வியாழன்] அன்று தில்லியிலிருந்து கிளம்பி சென்னை சென்று, உறவினர் வீட்டுத் திருமணத்தில் கலந்து கொண்டுவிட்டு 14.09.2010 [செவ்வாய்] காலை தில்லி திரும்பினேன். இப் பயணம் எனக்களித்த சில சந்திப்புகள், நினைவுகள், பரிசுகள் ஆகியவைகளைப் பற்றிய பகிர்வு இது! ஒரு முக்கிய நபரையும் இந்த பயணத்தில் சந்தித்தேன். அவரை பற்றி கடைசியில் சொல்கிறேனே…

பிரயாண ஆரம்பமே கலகலப்பாக அமைந்தது. நானிருந்தது எஸ்-8 கோச். வண்டி கிளம்ப இன்னும் 15 நிமிடங்கள் இருக்கும்போது இரு நபர்கள் எங்கள் கோச்சில் ஏறி 6 மற்றும் 8-ஆம் இருக்கையில் உட்கார்ந்த நபர்களிடம் அந்த இருக்கைகள் அவர்களது என தமிழில் ஹிந்தி பேசினர். உட்கார்ந்திருந்த நபர்களோ, ”இல்லை, இல்லை, இது எங்கள் இருக்கைகள், நாங்கள் தான் முன்பதிவு செய்துள்ளோம்” என மறுத்தனர். அந்த நால்வரும் தாங்களே முன்பதிவு செய்திருப்பதாக வாதாடிக் கொண்டிருந்தனர்.ஆனால் பயணச்சீட்டைக் காண்பிக்க ஒருவரும் தயாரில்லை. ஒரு வழியாக மெதுவாக வந்த நபர்களின் சீட்டை வாங்கிப் பார்த்தால் – அவர்களிடம் எஸ்-8, 6 மற்றும் 8-ஆம் இருக்கைகளுக்கான முன்பதிவுச் சீட்டு இருந்தது. தேதியில் மட்டுமே சிறு குழப்பம். அது 09.10.2010. ரொம்பவுமே சுறுசுறுப்பாக ஒரு மாதம் முன்பே ரெயில் நிலையத்திற்கு வந்து விட்டனர் பாவம்! “சார், இது அக்டோபர் 9-ஆம் தேதிக்கான பயணச்சீட்டு!, நீங்கதான் முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணாவாக – ஒரு மாசம் முன்னாடியே வந்துட்டீங்க” என்றால் ”இப்ப நடக்கறது அக்டோபர் மாசம்தானே சார், என்று சொன்னபடியே” இறங்கிச் சென்றனர்.

”குப்புற விழுந்தாலும் மீசையில் மண் ஒட்டவில்லை!” என்பது இதுதானோ?" எப்பொழுதும் நாம் முன்பதிவு செய்த பின்பு டிக்கெட்டில் பதிவு செய்திருக்கும் விவரங்கள் சரிதானா என்று பார்த்துக் கொள்வது நல்லது!

முன் பதிவு செய்ததில் எனக்குக் கிடைத்தது கீழ் Berth. ஒரு கைக்குழந்தையுடன் இருந்த பெண்மணிக்குக் கிடைத்தது மேல் Berth. தனக்கு பக்கவாட்டில் உள்ள கீழ் Berth கிடைத்தால் சௌகரியமாக இருக்கும் என்று அதில் இருந்தவரிடம் போய் கேட்டதற்கு , அவரோ – “ம்.. தர மாத்தேன் போ… எனக்குத் தான் இது!” என்று சற்றே பெரிய குழந்தை போல அடம் பிடிக்கவே, மனிதாபிமானத்துடன் என்னுடைய கீழ் Berth- ஐ அந்த குழந்தைக்காரிக்கு விட்டுக் கொடுத்தேன். அவளும் சுகமாக பயணம் செய்து வந்தாள் – Berth- ஐ விட்டுக்கொடுத்த எனக்கு ஒரு நன்றி கூட சொல்லாமல். சரி அவ்வளவு தான், நாம் எதிர்பார்ப்பதுதான் தப்பு என்று என்னை நானே தேற்றிக் கொண்டேன், பின்னர் பெரிய பரிசாக எனக்குக் கிடைக்கப்போவதை தெரியாமலே.

பொதுவாக இரண்டாம் வகுப்பில் பயணம் செல்லும் பயணிகள், நீங்கள் கேட்கிறீர்களோ இல்லையோ, உங்களிடம் தாமாகவே சொல்வர் – “நான் எப்பவுமே ஏ.சி.யில் தான் செல்வேன், தத்காலில் கூட கிடைக்கவில்லை” என்று . நான் ஏ.சி.யில் பயணம் செய்யும் போதும் இதே கதைதான் – தாம் எப்போதுமே விமானத்தில்தான் செல்வதாக சொல்லிக்கொள்வர். ஏன் இந்த மனநிலை என்பது புரிவதில்லை.

சென்னை அடைந்து, உறவினர் வீட்டுத் திருமணத்தில் கலந்து கொண்டேன். முதல் நாளில் வைத்திருந்த வரவேற்பு விழாவில், சக்தி விகடன் பத்திரிக்கையின் முதன்மை பொறுப்பாசிரியர் திரு ரவி பிரகாஷ் அவர்களைச் சந்திக்கவும் அவருடன் சுமார் பதினைந்து நிமிடங்கள் பேசவும் எனக்கு ஒரு அருமையான வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அவரது வலைப் பூவில் எழுதிக் கொண்டு இருக்கும் விஷயங்கள் பற்றியும் பொதுவாகவும் இருவரும் அளவளாவினோம். அவருடன் பேசியது என்னை மேலும் எழுத ஊக்குவித்ததில் சந்தேகமில்லை. அவர் எழுதிக்கொண்டு இருக்கும் இரு வலைப்பூக்கள் – என் டைரி மற்றும் உங்கள் ரசிகன்.

எனக்குக் கிடைத்த பரிசு

கைக்குழந்தைக்காரிக்கு என் இருக்கையை விட்டுக் கொடுத்தேன் என்று சொன்னேன் அல்லவா?அவள் எனக்குக் கொடுத்த மறக்க முடியாத பரிசு – அவளுக்கு இருந்த கண் வலி [Eye Flu – Madras Eye] எனக்கும்! வாய் வார்த்தையாகச் சொல்லும் “நன்றி!” சீக்கிரம் மறந்து விடும் என்று நினைத்தாளோ என்னமோ!.

நல்ல வேளை திருமணம் முடிந்த பிறகே எனக்கு கண் வலிக்கான ஆரம்ப அறிகுறிகள் தோன்ற ஆரம்பித்ததால் மணம் முடித்த தம்பதிக்கும், மற்ற விருந்தினர்களுக்கும் நானும் இதையே பரிசாகக் கொடுக்க வேண்டாமே என்ற நல்ல எண்ணத்தோடு மண்டபத்தை விட்டு திட்டமிட்ட நேரத்துக்கு முன்பாகவே வெளியேறினேன்.

பயணத்தில் கிடைத்த மற்ற விஷயங்களை இரண்டாம் பாகமாக போட்டு விடுகிறேன். உங்களுக்கும் நல்லது – எனக்கும் நல்லது… [”உனக்கு என்ன நல்லது, இன்னுமொரு இடுகையா?” என்று நீங்கள் நினைத்தால், அதற்கு நான் பொறுப்பல்ல… ஹிஹிஹி…]

தொடரும்…