இதுக்குப் போயி பயப்படலாமா?

குழந்தைகள் அதிலும் ஆண் குழந்தைகள் என்றால் அதுகள் செய்யும் விஷமங்களுக்குக் கேட்கவே வேண்டாம்!  செய்வதையும் செய்து விட்டு ஒன்றுமே தெரியாத அப்பாவி போல இருப்பதில் சமர்த்தர்களாக இருப்பார்கள்.  நானும் அப்படி இருந்திருக்கிறேனே...

தீபாவளி சமயத்தில் ஒரு நாள்.

நானும் என் நண்பரும் தில்லியின் கரோல் பாக் பகுதியில் காலாற நடந்து கொண்டிருந்தோம் .  அந்த குறுகிய வீதியில் வெறும் வீடுகள் தான், கடைகள் இல்லை.  தமிழில் பேசியபடி சென்று கொண்டிருந்த எங்களைப் பார்த்து சிறிது தொலைவிலிருந்த ஒரு சிறுவன் புன்முறுவல் பூத்தான்.  அது ஸ்னேகப் பார்வை இல்லை என்பது பின்னர்  தானே எங்களுக்குப் புரிந்தது. 

பேச்சு ஸ்வாரஸ்யத்தில் எங்களைப் பார்த்துப் புன்னகைக்கும் முன் அவன் என்ன செய்து கொண்டிருந்தான் என்பது எங்களுக்குத் தெரியாது. நாங்கள் சற்றும் எதிர்பாராத  நேரத்தில் எங்கள் முழங்கால்களைக் குறி வைத்து ஒரு ராக்கெட் ஏவுகணை போல வருகிறது.  கண் சிமிட்டும் நேரத்தில் நண்பரின் கணுக்காலை குறி வைத்து அந்த ஸ்கட் மிசைல் தாக்க அவரும் நானும் அலறியபடி பெயர் தெரியா நடனம் ஆட, இன்னும் மருந்து இருந்த அந்த ஏவுகணை இன்னும் எங்கே தாக்கலாம் என்று எங்கள் உடம்பின் மற்ற பகுதிகளைப் பார்க்க ஒரே கூத்து தான் போங்க.

நாங்கள் போட்ட நடனத்தைக் கண்டு முகத்தினை பரிதாபமாய் வைத்துக் கொண்டு, எங்களைப் பார்த்து கேட்டானே ஒரு கேள்வி – “ என்ன அங்கிள், இவ்வளவு பெரீசா வளர்ந்து இருக்கீங்க, ஒரு சாதாரண ராக்கெட்டைப் பார்த்து இப்படி பயப்படறீங்களே! ” 

அவன் இப்படிக் கேட்கவும் பெரிய மனதுடன் சிரித்தபடியே வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தோம் – நண்பரின் கணுக்காலில் தீப்புண் காயத்தோடு! 

மீண்டும் சந்திப்போம்!

வெங்கட்.