அவதியோ அவதி

நாடு தழுவிய மக்கள்தொகை கணக்கெடுக்கும் பணி தற்போது நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இது தவிர தில்லி போன்ற சில நகரங்களில் வாக்காளர் பட்டியலில் புதிய வாக்காளர்களை சேர்க்கும் பணியும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

இந்தப் பணிகளை மேற்கொள்ள பள்ளி ஆசிரியர்கள், அரசு பணியாளர்கள் என்று பலரையும் தேர்தல் ஆணையம் அவர்களது நிரந்தர பணியைத் தவிர இதையும் கூடுதலாக செய்வதற்கு ஆணை பிறப்பித்துள்ளது. இந்தப் பணிக்கு ஆண், பெண் இருபாலர்களையும் அமர்த்தியுள்ள அரசு அவர்களுக்கு உண்டாகும் அவதிகளைப் பற்றி சற்றும் சிந்திப்பதில்லை.

உதாரணத்துக்கு மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்புப் பணியை எடுத்துக்கொண்டால் ஒவ்வொரு வீடாகச் சென்று அந்த வீட்டில் உள்ளவர்கள் பெயர், பிறந்த தேதி, பிறந்த ஊர், அவரின் அப்பா பெயர், வீட்டில் உள்ள பொருள்கள், வாகன வசதிகள், தொலைபேசி வசதிகள் போன்ற பல விவரங்களை சேகரிக்க வேண்டும். மொத்தமாக பத்து பதினைந்து பக்கங்கள் கொண்ட அந்த படிவத்தை ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் தனித்தனியாக நிரப்பியாக வேண்டும். இதற்கு ஒவ்வொரு வீட்டிற்கு குறைந்தபட்சம் அரை மணி நேரமாவது ஆகும்.

ஆனால் பெரும்பாலான வீடுகளுக்குச் செல்லும்போது இப்பணியாளர்களை வீட்டுக்குள் அனுமதிப்பதுகூட இல்லை. கதவைத் திறக்காமலே அவர்கள் கேட்கும் விவரங்களை சொல்லி அனுப்பி விடுகின்றனர். தற்போதுள்ள சூழ்நிலையில் வீட்டிலுள்ளவர்களை குற்றம் சொல்லமுடியாதெனினும் இந்த அவதிகளைப் படும் பணியாளர்களாக நம்மை வைத்துப் பார்க்கும் போதுதான் அதன் கொடுமை நமக்கு விளங்கும்.

சென்ற மாதத்தில் கூட தில்லியில் மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்புக்காக ஒரு வீட்டுக்குச் சென்ற ஒரு ஆசிரியரை தொந்தரவு செய்கிறார் என்று சொல்லி வீட்டில் உள்ளவர்கள் அவரை தாக்கிய சம்பவமும் நடந்துள்ளது என்பது வருந்தத்தக்க விஷயம். தாக்கப்பட்ட அந்த ஆசிரியர் காவல்துறையில் புகாரளித்து சம்பந்தப்பட்டவர்களை கைது செய்தாலும், அவர் அடிவாங்கியது வாங்கியதுதானே.

விஞ்ஞானம் வளர்ந்து விட்ட இந்த காலக்கட்டத்தில் ஒவ்வொரு வீடாகச்சென்று தகவல் சேகரிக்க வேண்டிய அவசியமென்ன? எவ்வளவு முடியுமோ அந்த அளவுக்கு கணினி மூலம் மக்களாகவே தங்களது விவரங்களை அளிக்க ஏற்பாடு செய்யலாமே! படிக்காத மக்கள், கணினி இயக்கத் தெரியாதவர்கள் அந்தந்த ஊரில் உள்ள அஞ்சல் துறை அலுவலகத்திலோ வேறு அரசாங்க அலுவலகத்திலோ விவரங்களைக் கொடுக்க ஏற்பாடு செய்தால் இந்த பணி சீக்கிரமாகவும் தொல்லையின்றியும் முடியுமே.

தில்லியில் இப்போது வாக்காளர் பட்டியலை சரிபார்த்து புதிய வாக்காளர்களை சேர்க்கவும், திருத்தங்களைச் செய்யவும் வீடுவீடாக ஆசிரியர்களும், அரசு அலுவலகர்களும் வந்து கொண்டிருக்கின்றனர். ஒவ்வொருவரும் சந்திக்கும் அவதிகள் கணக்கிலடங்கா. அதிலும் பெண் பணியாளர்கள் சந்திக்கும் அவதிகள் சொல்லமுடியாது. அவர்கள் இயற்கை உபாதைகளைத் தீர்த்துக்கொள்ளக் கூட வழி தெரியாமல் நிற்கிறார்கள்.

தில்லி போன்ற பெரிய நகரில் உள்ள ஒவ்வொரு வாக்காளருக்கும் அவரது வாக்காளர் அட்டை கிடைப்பதற்காக வீடு வீடாகச் சென்று விண்ணப்பங்களைக் கொடுத்து அவர்கள் அதை நிரப்பிக்கொடுத்ததும் அடையாள அட்டை தயாரித்து அவர்களது வீடுகளிலேயே சென்று கொடுக்கும் ஏற்பாட்டை அரசு செய்துள்ளது.

அதுவும் குறிப்பிட்ட தினங்களுக்குள் நூற்றுக்கணக்கான வாக்காளர் அட்டைகளை ஒவ்வொரு பணியாளர்களும் வீடு வீடாகச் சென்று கொடுக்கவேண்டும் என்ற கட்டாயம் வேறு. வேண்டியவர்களே வந்து தேர்தல் அலுவலகத்தில் வாங்கிக்கொள்ளலாமே!

உங்கள் வீட்டிற்கும் வேர்த்து விறுவிறுத்து ஒரு பணியாளர், மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பிற்கோ வாக்காளர் அட்டை சம்பந்தமாகவோ வரலாம் – அவர்களை வீட்டிற்குள் அழைக்கிறீர்களோ இல்லையோ – அவர்களது தாகம் தீர அவர்களுக்கு குறைந்தபட்சம் தண்ணீராவது கொடுங்கள். உங்களுக்கு புண்ணியமாகப் போகும்.

அதெல்லாம் சரி, திடீரென இவர்கள் மேல் உனக்கெதற்கு இவ்வளவு அக்கறை என கேட்கிறீர்களா? சென்ற மாதம் நானும் இந்த அவதிகளைச் சந்தித்ததால் தான்.

அதெல்லாம் விடுங்க! உங்க வீட்டுக்கு வரும் அந்த முகம் தெரியா நண்பருக்கு டீ கொடுக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை பச்சைத் தண்ணீராவது கொடுப்பீங்கதானே!