நற… நற…

என் சிறு வயதில் ஒரு பெரியவர் வெள்ளை வெளேரென மடித்துக் கட்டிய வேட்டி, அரைக்கை சட்டை அணிந்து, எங்கள் தெருவில் கம்பீரமாக நடந்து செல்வார். அப்படி ஒன்றும் முரட்டு ஆசாமியும் அல்ல அவர்.  ஆனாலும் அவரைப் பார்த்தாலே நாங்கள் பயந்தோடி ஒளிந்து கொள்வோம். 

அந்த பெரியவர் சாதாரணமாய் நடந்து செல்லும் போது அவருக்குள் என்ன மாற்றம் ஏற்படுமோ தெரியாது, பற்களை நரநரவென கடித்துக் கொண்டு தலையில் ”மடார் மடார்” என கையால் அடித்துக் கொண்டு செல்வார். 

வீட்டில் பெரியவர்கள் இருந்தால், குழந்தைகளுக்கு எண்ணை தேய்த்துக் குளிப்பாட்டும்போது தலையில் அடித்து தேய்த்து விடுவார்கள்.  அதுவே கொஞ்சம் பலமாய் அடித்தால் எப்படி இருக்கும், அதுபோல தொடர்ந்து தலையில் அடித்துக்கொண்டே நடந்து செல்வார். 

சாதாரணமாய் நடந்து சென்று கொண்டிருக்கும் ஒருவர், திடீரென உங்கள் எதிரே இப்படி பற்களைக் கடித்தபடி தன்னையே அடித்துக் கொண்டால் உங்களுக்கு பயம் வரும்தானே.  சிறுவர்களாய் இருந்த நாங்களும் மிகவும் பயந்துதான் போனோம். 

சிறிது காலம் வரை அவர் ஏன் அப்படி செய்து கொள்கிறார் என்று எங்களுக்குத் தெரியாது,  பெரியவர்களைக் கேட்டால் அவர்களும்  சொல்லவில்லை.  நாங்கள் சிறிது பெரியவர்களாக ஆன பிறகுதான் எங்களுக்கு தைரியம் வந்து, நாங்களாகவே அவரிடம் “ஏன் தாத்தா  இப்படி அடிச்சிக்கிறீங்க, வலிக்காதா?” ன்னு கேட்டோம்.

அவர் சொன்ன பதில் அதிர்ச்சியளிக்கக் கூடியதாய் இருந்தது – அவரின் தலைக்குள் சாரிசாரியாய் எறும்பு ஊர்வது போன்ற உணர்வு இருப்பதாகச் சொன்னார். மருத்துவர்களிடம் காண்பித்ததற்கு, தலையை முழுவதும் திறந்து பார்க்கவேண்டும் எனவும், அதற்கு நிறைய செலவு செய்யவேண்டுமெனவும் சொன்னதால் சிகிச்சையே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை எனவும் கூறினார். 

அதுபோல அடித்துக்கொண்டே சுமார் பத்து வருடங்கள் இருந்தார்.   விஷயம் தெரியாத பலர், அவர் மனநிலை சரியில்லாதவர் என எண்ணி அவரை கிண்டல் செய்து, துன்புறுத்தி அவரை மேலே அனுப்பி விட்டனர். 

இப்போது கூட யாராவது பல்லைக் கடித்தால் அவர் நினைவுதான் எனக்கு வரும்.

மீண்டும் வேறு ஒரு பதிவில் சந்திக்கிறேன்.

வெங்கட்.