வானர வைபவம் – கோபுலு ஓவியங்கள்

”குரங்கிலிருந்து பிறந்தவன் மனிதன்...” என்று ஒரு பாடல் கேட்டு இருக்கீங்களா! சில சமயங்களில் அந்தப் பாட்டில் சொன்னது உண்மை தானோ என்று நம்பும்படியாக நாம் நடந்து கொள்கிறோமே! சரி இன்னிக்கு என்ன குரங்கு பற்றிய பதிவு...  ஒண்ணுமில்ல...  நம்ம கோபுலு இருக்காரே அவர் ஆனந்த விகடனில் வரைந்த படங்கள் எத்தனை எத்தனை.  இப்படி ஒரு தீபாவளி மலரில் வந்திருந்த படங்களும் கட்டுரையும் இந்த வார பொக்கிஷமாக உங்களுக்குத் தந்திருக்கிறேன்.  கட்டுரையை எழுதியதும் கோபுலு சார் தான் என நினைக்கிறேன். அத்தனை ஹாஸ்யம் – அவரது நகைச்சுவையான படங்களைப் போலவே!

ஆங்கிலத்தில் சொல்வது போல The floor is all Gopulu Sir’s!

வானரமும் நாமும் அப்பனும் பிள்ளையுமா? – அத்தான் அம்மாஞ்சிதானா? வால் குறுகிக் கூன் நிமிர்ந்து வானரன் நரனாகி விட்டதாக ஒப்புக்கொள்கிறோம். இதில் இருவகை நஷ்டம் நமக்கு – கூனும் போச்சு, வாலும் போச்சே! இந்த இரண்டு நஷ்டங்களுக்கு எதிராக ஒரு லாபமாவது கணக்கில் காட்ட வேணுமே என்று, ’வால் குறுகிக் கூன் நிமிர்ந்து மூளை பெருகி’ நரனாகி விட்டோம் என்று நமது வைபவம் பேசுகிறோம். ஆனால், ‘வானரன் = வால் + நரன்’ என்று தமிழிலக்கணுமுங் காட்டி, நரன் மூடத்தனமாக இழந்து விட்ட அந்த மூல அங்கத்தின் அருமை பெருமைகளை வானரம் தன்னுடைய ‘குர் குர்’ பாஷையில் வெளியிட்டு நம்மை நோக்கிச் சிரிக்கவில்லை என்றா நினைக்கிறீர்கள்? அதே சமயம் அதே பாஷையில் நம்மையே அது ‘அட அம்மாஞ்சி!’ என்று அழைப்பது போலவும் தோன்றுகிறது.

இந்த அத்தான்மார்களில் நம்மைப் போல் வாலில்லாத மனிதக் குரங்குகளும் உண்டு. ஹிந்துஸ்தானி, பாக்கிஸ்தானி, ஐரோப்பியன், அமெரிக்கன் என்ற பிரிவுகளைக் காட்டிலும் நிஜமான ஜாதிகளான உராங் ஊடாங், சிம்பன்ஸி, கொரில்லா முதலியவை உண்டு. இந்த வானரங்கள் மகாநாடு கூடிப் பேசினால், ‘மனிதன் நம்முடைய அசல் பரம்பரையிலிருந்து தோன்றியிருக்க முடியாது. எந்தக் குரங்கு விவாகரத்து வழக்காடுகிறது? தாயே தெரியாமல் போகும்படி சேயை எந்தக் குரங்கு பிறரிடம் வளர்க்க விட்டிருக்கிறது? வெட்கம், வெட்கம்!’ என்றெல்லாம் ஒரு வானர வாசாலகன் குர் குர் பாஷையில் பேசியிருக்கக் கூடுமல்லவா?

நமது நாகரிகம் குறித்துப் பெருமை அடித்துக் கொள்கிறோம். நம்மைப் போல் வானரமும் விரும்பினால் சிரம்மில்லாமலே நாகரிகம் அடையக்கூடும். மனிதனைப் போல் ‘பிரஷ்’ கொண்டு ‘மக்ளீன்’ செய்து கொள்ளத் தெரியாதா ஸ்ரீமான் சிம்பன்ஸி அவர்களுக்கு? தட்டிலிருந்து கரண்டியா லெடுத்துச் சாப்பிடத் தெரியாதா திருவாளர் கொரில்லாவுக்கு? தையல் தைக்கவும் சிறிது சிரமத்துடன் கற்றுக்கொள்ள முடிகிறதே! ‘கிச்சு கிச்சு’ மூட்டி இன்பமடைகிறது; குட்டியைக் குளிப்பாட்டவும் தெரிந்து கொள்கிறது; நவநாகரிகப் புருஷன் போல் அச்சமில்லாமல் ‘ஸிகார்’ புகைக்கவும் பழகிக் கொள்கிறதே! நமது சங்கீதக் கலைஞர் போல் ஜாலராக் கொட்டுகிறது! மனிதனைப் போல் நிமிர்ந்து – ஏன், மனிதனைக் காட்டிலும் நிமிர்ந்து நின்று – கர்வப்படவும் தெரியுமே!

கூனல் கிழவனாகிக் குலை குலைந்து இருமிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதனுடய முகஜாடையில் ஒரு கவிராயர் பழைய வானர உறவைக் கண்டு பிடித்து விடுகிறார்.

‘அறவழிந்திடக் குடித்திடும்’ சேட்டை கண்டு வேறொரு கவிராயர் அந்த ‘அரக்குச் சேட்டை’க்கும் (அரக்குச் சாராயம் குடித்த சேட்டைக்கும்) ‘குரங்குச் சேட்டை’க்கும் விசேஷ உறவு காண்கிறார். ஏன், கவிராயருக்கும் வானரத்திற்கும் உள்ள உறவையே இன்னொரு கவிராயர் ஒப்புக் கொண்டிருக்கிறார்!

இத்தகைய நெருங்கிய உறவை ஒரு வானரம் தானும் தெளிவாகத் தெரிந்து கொண்டது போல் ஒரு மனிதனின் முகத்தை உற்று நோக்கி, ’அன்று பிரிந்த பந்து அல்லவா?’ என்று அப்படியே அணைத்துக் கொண்டதாம் அந்தச் சகோதரனை. ‘உறவு பிடித்தாலும் விடோம்!’ என்று சில மனிதர்கள் பெருமை பாராட்டிக் கொண்டாலும் கூட, பிடித்த பிடி விடாத வானர குலம் போல் எந்த உறவை, எந்த நட்பை, எந்தச் சகோதர தர்மத்தை எப்படித்தான் நாம் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்? வானரம் அணைத்துக் கொண்ட அந்த மனிதனின் முகமும் பீதியால் உறவை மேலும் வற்புறுத்த, வானரம் விடாப் பிடியாய்ப் பிடித்துக் கொண்டதாம். பிரித்துவிட்ட பாடு பெரும்பாடுதான்!

அணைத்த கைக்கு அடிக்கவும் கிள்ளவும் தெரியுமே! ஒரு பெரிய மனிதர் ஒரு குரங்குக் குட்டியைப் பழக்க விரும்பிப் பிடித்துக் கொண்டார். தாய்க் குரங்கு அம்மனிதர் எதிர்பாராத நிலையில் அவரைத் தாக்கித் தன் குழந்தையை விடுவித்துக் கொண்டதோடு, அவருக்கொரு பாடம் கற்பிக்க வேண்டும் என்றும் தீர்மானித்தது. ‘என்ன பாடம் கற்பிக்கலாம்?’ என்பதையும் அவரிடத்திலிருந்தே கற்றுக்கொண்டது. அப்போதுதான் அந்தப் பெரியார் தம் மகன் காதைத் திருகிக் கொண்டிருந்தார்.  அவனையும் தன்னைப் போல் கல்வியில் பழக்கத்தான் – பிள்ளை சரியாகப் படிக்கவில்லையே என்று தான். ‘அதே தண்டனையை நாமும் விதித்தால் போதும்’ என்று நினைத்த்து போல் வானரப் பெரியாரும் அப்பெரியாரின் காதைப் பற்றித் திருகிவிட்டார்!

மனிதர்களின் காதல் நாடகம் வானர உலகிலும் நடைபெறத்தான் செய்கிறது. இந்த நாடகமொன்றை,

           வானரங்கள் கனிகொடுத்து

                மந்தியொடு கொஞ்சும்;

           மந்திசிந்து கனிகளுக்கு

                வான்கவிகள் கெஞ்சும்!

-          என்று குற்றாலக் குறவஞ்சி ஆசிரியர் வருணித்திருக்கிறார்.

இவ்வளவு ஒற்றுமை கண்டும் மனிதன் தாயாதிக் காய்ச்சலுடன் நடந்து கொள்கிறான். பலாப் பழத்தைப் பறித்ததென்று உழவன் கீழே கிடந்த ஒரு சங்கை எடுத்துக் குரங்கை நோக்கி எறிய, குரங்கும் தற்காப்புக்காக இளநீரைப் பறித்து வீசியதென்று ஒரு கவிஞர் நாட்டு வளம் பாடியிருக்கிறார். பறித்த பலாப்பழங்களைத் தான் காதலனும் காதலியுமான குரங்குகள் எப்படி ரசித்துச் சாப்பிடுகின்றன!

இந்த வானரங்கள் புலவர்களின் கற்பனையைப் பிரமாதமாகத் தூண்டியிருக்கின்றன. பாரதியாரின் குயில் பாட்டிலே வானரருடன் மனிதர் போட்டி போடுவது எவ்வளவு ஹாஸ்யமாக வருணிக்கப்படுகிறது! மனிதரோடு போட்டி போட வல்ல குரங்குகள் மனிதருடைய சுகபோகச் செயல்களிலும் போட்டியிடக் கூடும் என்பதற்கு அவை ஊஞ்சலாடுவதும் ஒரு சாட்சி. மரக்கிளைகளில் தலைகீழாக ஆடுவது மட்டுமா? ‘அனுமாரின் குலவிளக்கே! ஆடிரூஞ்சல்’ என்று ஒரு குரங்கு ஆட்ட, வேறொரு குரங்கு ஆடுமானால், அதுதான் அழகாயிராதா?

இத்தகைய வானரங்கள் சுதந்திர பாரத மாதாவை வினயமாய்ப் போற்ற, அன்னை இந்தக் குரங்குகளையும் ஆசீர்வதிப்பதாய்க் கற்பனை செய்து கொண்டு, வானர சகோதரர்களிடம் விடைபெற்றுக் கொள்வோம்!

நன்றி - ஆனந்த விகடன்.

தீபாவளி மலர் 1949.

என்ன நண்பர்களே, இந்த வானரம் பற்றிய பகிர்வினை நீங்களெல்லாம் நிச்சயம் ரசித்திருப்பீர்கள் என இந்த வானரம் நினைக்கிறது! மீண்டும் வேறொரு பொக்கிஷப் பகிர்வுடன் பிறிதொரு நாள் சந்திக்கிறேன். அது வரை...

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.