காணாமல் போனேன்….

கடந்த 30 நாட்களாக நான் காணாமல் போனேன்! என்னைத் தேடி ஆங்காங்கே பதாகைகள் வைத்தீர்களா? ஊடகங்களிலும், நாளிதழ்களிலும் நான் காணாமல் போனது பற்றி செய்திகள் கொடுத்தீர்களா? கண்டு பிடித்துக் கொடுத்தால் பரிசு கிடைக்கும் என தெரிவித்தீர்களா? காவல்துறையில் புகார் கொடுத்தீர்களா? என்பது பற்றி நான் அறியேன்.  ஆனால் எனக்குத் தெரிந்த ஒரே ஒரு விஷயம் நான் காணாமல் போனேன் என்பது மட்டுமே! பூக்களையும் வண்ணத்துப் பூச்சிகளையும் படம் பிடித்து பகிர்ந்து கொண்டபிறகு எனக்கும் சிறகு முளைத்து எங்கோ பறந்து சென்றுவிட்டேன். இத்தனை நாட்களாகக் காணவில்லையே என்று யாருக்கும் பதட்டம் இருந்ததாய் தெரியவில்லை! அப்பாடா கொஞ்சம் நாள் நிம்மதியாக இருக்கலாம் என்று நினைத்துவிட்டீர்கள் போலும்! அது எப்படி உங்களை நிம்மதியாக இருக்க விட முடியுமா! இதோ மீண்டும் வலையுலகிற்கு வந்து சேர்ந்தாயிற்று – தலைநகர் தில்லிக்கும் திரும்பியாயிற்று!

தலைநகர் தில்லி பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்புக் கம்பியாக மனிதர்களை சூடு போட்டுக் கொண்டிருக்கிறது! ஏதோ, சூடான இரும்பு வாணலியில், கொதிக்கும் எண்ணையில் போட்டு பொரிக்கப்படுவது போன்ற ஒரு உணர்வு! கருட புராணத்தில் இப்படியான தண்டனை – வெயிலில் வறுத்தெடுக்கும் தண்டனை உண்டா என்பதை கருட புராணம் தெரிந்த அம்பியிடம் தான் கேட்க வேண்டும். தலைநகரில் வந்து இறங்கும் போது இரவு மணி 09.45 – அந்த நேரத்தில் கூட 43 டிகிரி சூடு என்று சிவப்பு நிறத்தில் தகித்துக் கொண்டிருந்தது சாலை சந்திப்பில் வைத்திருந்த ஒரு பெரிய Electronic Board! இத்தனை நாள் தில்லியில் இல்லாமல் இருந்தால் நான் உன்னை விட்டு விடுவேனா! “வா…. வா…. உன்னை வறுத்தெடுக்கிறேன் வா” என்று சொல்வது போல இருந்தது அந்த அறிவிப்பு!

வீட்டுக்கு வந்து கதவைத் திறந்தால் பூட்டிக் கிடந்த வீட்டுக்குள் படிந்திருந்த ஒரு இஞ்சு அழுக்கு லேயர் என்னைக் கொஞ்சம் கவனி – அதுவும் இப்போதே கவனி – இல்லைன்னா இன்னிக்கு நீ தூங்கக் கூட முடியாது என்று அடம் பிடித்தது! உடைமைகளை படுக்கையின் மீது வைத்த கையோடு, முதலில் கையில் எடுத்தது துடைப்பம் தான்! அந்த இரவிலும் வீடு முழுவதும் பெருக்கி, தூசி தட்டி, ஒன்றுக்கு இரண்டு முறை துடைத்து முடிப்பதற்குள் வியர்வையில் குளித்திருந்தேன்! என்றாலும் தண்ணீர்லும் குளிக்கத்தானே வேண்டும்! பைப்பைத் திறந்தால் ஆவி பறக்கும் தண்ணீர் “வா வாத்யாரே, இந்த சூடு போதுமா, எப்படி வசதி?” என்று எகத்தாளமாக கேள்வி கேட்க! வேறு வழியில்லை! இந்த வெந்நீரில் தான் குளித்தாக வேண்டும்! குளிக்காமல் படுக்கவும் நிச்சயம் முடியாது!

இந்த மாதிரி வெந்நீராக வரும் வசதி குளிர்காலத்தில் இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்? இப்போது குளிர்காலம் போன்று தண்ணீர் ஜில்லென்று இருந்தால் இரவு முழுவதும் குளிக்கலாமே! இயற்கை நம்மை இப்படி வஞ்சிக்கிறதே! என மனதில் நினைக்கும்போதே “நானா உன்னை வஞ்சிக்கிறேன்! இதற்குக் காரணம் உங்கள் மனித இனம் அல்லவா? என்று வெந்நீராக வந்த தண்ணீர் மேலே விழுந்து தன் எரிச்சலை என் உடல் மீது காட்டியது! நல்ல வேளை கொதிநிலையில் இல்லை! இருந்திருந்தால் தோல் வழட்டிக்கொண்டு வந்திருக்கும்! ஆனாலும் எனது கருப்புத் தோல் கூட, கொஞ்சம் சிவந்து தான் போகிறது!

சரி இயற்கை தான் இப்படி படுத்துகிறது என நினைத்தால் நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு அலுவலகம் செல்ல, குளிர்ந்த சூழல் என்றாலும் காத்திருக்கும் வேலைகளும், ஆடிட் பார்ட்டிகளின் ஆரவாரங்களும் பயமுறுத்துகிறது! எனக்காகவே சில சிக்கலான வேலைகளை வைத்துவிட்டு சக பணியாளர்கள் இரண்டு பேர் விடுப்பில் சென்றிருக்கிறார்கள்! “எவ்வளவு வேலை இருந்தாலும் எல்லாம் இவன் பார்த்து முடிச்சுடுவாண்டா… இவன் ரொம்ப நல்லவன்….” என்று புகழாரம் வேறு – கிரி பட வடிவேலு மாதிரி மாங்கு மாங்கு என தலைநகர் வந்ததிலிருந்தே, ”நானும் வலிக்காத மாதிரியே” வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்!

அதெல்லாம் சரி, இவ்வளவு நாள் காணாம போனயே, இந்த சமயத்துல ஒரு நாள் கூடவா பதிவு எழுத நேரம் இல்லையா? இல்லை விஷயம் தான் இல்லையா?  எழுத நேரமும் இருந்தது, விஷயமும் நிறையவே இருந்தது! ஆனால் எழுதத்தான் இல்லை! இனிமே கொஞ்சம் கொஞ்சமா எழுதலாம்! நீங்க எங்க போயிட போறீங்க! நானும் எங்க போகப் போறேன்! சுத்தி சுத்தி இங்கே தானே இருக்கணும்! இத்தனை நாள் எழுதிட்டு இருந்த வலைப்பூவை கொஞ்சம் தூசி தட்டி இன்னிலேருந்து ஆரம்பிச்சட்டேன்! அதே மாதிரி யாருடைய பதிவுகளும் படிக்கலை! அதுவும் படிக்க ஆரம்பிக்கணும்! ஆரம்பிச்சுடலாம்!

வந்துட்டேன்! வாங்க எழுதலாம்! படிக்கலாம்!

தொடர்ந்து ச[சி]ந்திப்போம்!

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.