என்ன ஜோரா உத!

மொழி என்பது ஒரு முக்கியமான விஷயம்.  நாம் எத்தனை மொழிகளைக் கற்றுக்கொண்டாலும் நல்லது தான். தமிழகத்தில் இருந்த வரை ஹிந்தியின் முக்கியத்துவம் புரியவில்லை.  பிறகு வேலை கிடைத்து முதல் பணியிடமே தில்லி என்று  ஆன பிறகு தான் அடடா நமக்கு  ஹிந்தி மொழி தெரிந்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும் என்ற அறிவு வந்தது.  அலுவலகத்தில் ”உஜாஹர் சிங் விர்மானி“ என்ற ஒரு சர்தார்ஜி இருந்தார்.  அவரிடம் ஆங்கிலத்தில் பேசினால், அவருக்கு ஆங்கிலம் தெரிந்தபோதிலும், ஹிந்தியில்தான் பதில் சொல்வார்.  நான் ”திருதிரு” வென முழிக்கும் போது அவர் பேசிய ஹிந்தி சொற்களுக்கான அர்த்தத்தை விளக்கி விட்டு, ”பேசப் பேச தான் உனக்கு ஹிந்தி வரும், ஆகையால் தப்பாக பேசிடுவோமோ என்று பயப்படாமல் பேசு, அவ்வப்போது நான் திருத்துகிறேன்” என்று என்னை உற்சாகப்படுத்தி ஹிந்தி சொல்லிக் கொடுத்தார்.  ஆறு மாதத்தில் கஷ்டப்பட்டு ஒருவாறு ஹிந்தி கற்றுக் கொண்டேன். அதன் பிறகுதான் மொழியின் இன்றியமையாமை என்னவென்று  புரிந்தது.

ஒரு எழுத்து வித்தியாசம்….

என் நண்பர் ஒருவரின் அப்பா தனது பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பிறகு தில்லி வந்து நிரந்தரமாக தங்கினார். பக்கத்து இடங்களுக்கெல்லாம் தனியாகவே போய் வருவார். தனக்குத் தெரிந்த அரை குறை ஹிந்தியை வைத்துச் சமாளித்து சில சமயம் கடைகளுக்குச் சென்று காய்கறி கூட வாங்கி வருவார்.  ஒரு சமயம் அவர் வீட்டில் ஏதோ பூஜைக்கு ஏற்பாடு செய்ய, ஹோமத்திற்குத் தேவையான மரத் துண்டுகளை தானே வாங்கி வருவதாகச் சொல்லிவிட்டு  மரக் கடைக்கு  சென்று, ”லடுக்கி தேதோ” என்று சொல்ல, கடைக்காரர் என்னடா இது, இந்த வயதான மனிதர் இப்படிக் கேட்கிறாரே என்று பார்க்க, திரும்பவும் ”ஜல்தி லடுக்கி தேதோ, கர் மே ஹவன் ஹே” என்று சொல்லியிருக்கிறார். அப்போது தான் கடைக்காரருக்குப் புரிந்திருக்கிறது இந்த மனிதர் கேட்பது லடுக்கி அல்ல ”லக்டி” என்பது. ஹிந்தியில் ”லக்டி” என்றால் மரத் துண்டு, ”லடுக்கி” என்றால் பெண்.  ஒரு சிறிய வித்தியாசத்தினால் எப்படி அர்த்தமே மாறிவிட்டது பாருங்க!   நண்பரின் அப்பாவிற்கு கடைக்காரர் இதைப் புரிய வைத்து அனுப்பியதை வந்து வீட்டில் சிரித்தபடியே சொன்ன போது நாங்கள் எல்லோரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தோம்.  இப்போதும் இவ்விஷயத்தை நினைத்தால் எங்களுக்கெல்லாம் "குபுக்" சிரிப்புதான்.

இதைப் போலவே நம் மக்கள் தில்லி வந்த உடனே செய்யும் ஒரு ரொம்ப நல்ல காரியம், நாம அவங்களிடமிருந்து  ஹிந்தி கத்துக்கறமோ இல்லையோ, ஹிந்திக்காரனுக்கு மறக்காம  தமிழ் சொல்லிக் கொடுக்கறது. இப்படித்தான் வேறொரு  நண்பர் ஒரு ஹிந்திக் காரருக்கு “வணக்கம், சௌக்கியமா, எப்படி இருக்கே, சாப்பாடு ஆச்சா-ன்னெல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்தார்.   அதோட விட்டிருந்தால்தான் பரவாயில்லையே.  கடைசியா இன்னொன்னையும்   சொல்லிக் கொடுத்தார்.  அது “என்ன ஜோரா உதை” என்பது.  இதைக் கத்துக்கிட்டதற்கப்புறம், பார்க்கற எல்லா தமிழர்களிடமும் வரிசையா சொல்ல ஆரம்பிச்சுடுவார்  – “வணக்கம், சௌக்கியமா, எப்படி இருக்கே, சாப்பாடு ஆச்சா, என்ன ஜோரா உத”.   இவ்வளவு நல்லா தமிழ் பேசறாரே ஆனா கடைசியில போய் இப்படி உதைக்க சொல்றாரே பாவம்னு எல்லாரும் குழம்பினாலும், ஒரு ஆள் நிஜமாவே ஜோரா உதைக்க ஆரம்பிக்க அப்பத்தான் அவருக்கு அந்த சொல்லின்  முழு அர்த்தமும் புரிஞ்சது!