ஜில்-ஜில் ரமாமணி

‘தில்லானா மோகனாம்பாள்’ என்றவுடன் எனக்கு சிவாஜி கூடவே நினைவுக்கு வருபவர்களில் ‘ஜில்ஜில் ரமாமணி’ மனோரமாவுக்குத் தான் முதலிடம்.  நான் பிறப்பதற்கு முன்பே, 1968-ல் வெளிவந்த இப்படத்தில் நிறைய ஜாம்பவான்கள் இருந்தாலும், எனக்கென்னவோ, ஜில் ஜில் ரமாமணியைத் தான் நிரம்பப் பிடித்தது.

இப்போது ஜில்ஜில் ரமாமணியை தினம் தினம் நினைவு படுத்த அலுவலகத்தில் ஒரு பெண் வந்து சேர்ந்திருக்கிறார்.  அடடா உளறிட்டேனா?  ஹிஹி… இருந்தாலும் சொல்ல வந்தாச்சு, சொல்லிடறேன்… 

ஒரு பஞ்சாபி பெண் புதிதாக டேடா எண்ட்ரி ஆபரேட்டராக தற்காலிக பணியில் சேர்ந்து இருக்கிறார்.  நம்ம ஊர் பெண்கள்  போட்டுக் கொள்வது போல நிறைய சலங்கைகள் வைத்து கொலுசு போட்டுக் கொண்டு ‘ஜல் ஜல்' என்ற சத்தம் எழுப்பியபடி நடந்து செல்கிறார்….

கொலுசின் ஜல்ஜல் மட்டும்  போதாது என்ற எண்ணமோ என்னவோ  தெரியவில்லை, அவர் அணியும் சுடிதார்களின் ஓரங்கள், துப்பாட்டாவின் நுனிகள், தலைமுடியைக் கட்டி வைத்துக் கொள்ளும் க்ளிப் என எல்லாவற்றிலும் சலங்கைகள், சலங்கைகள், மேலும் சலங்கைகள்…

அவர் ஆடி ஆடி செல்லும்போது ஏதோ ஒரு கொலுசுக் கடையே கடந்து செல்வது போலிருக்கிறது.  

பொதுவாகவே பஞ்சாபிகள், உணவு, உடை போன்ற விஷயங்களில் மிகுந்த ரசனை உடையவர்கள். உடைக்காக நிறைய செலவும் செய்பவர்கள்.  இந்தப் பெண் ரசனையாக உடை அணிவதற்கு இதுவும் ஒரு காரணம்.  இன்னுமொரு காரணம் – ஜீன்! 

என் அலுவலகத்திலேயே வேலை செய்யும் இந்தப் பெண்ணின் அப்பாவும் அலாதியானவர். கண்களுக்கு அடர்ந்த மையிட்டு, தலையில் கட்டும் தலைப்பாகையில் [டர்பன்] மணிமகுடம் அமைந்த குண்டூசிகள் குத்தி, சில சமயங்களில் பேட்டரி மூலம் எரியும் விளக்குகள் பொருத்தி என விதவிதமான அலங்காரங்களோடு வருவார்.  அலுவலகத்தில் உள்ள பெண்களால் அவர்  “லைட்டோன் வாலா சர்தார்” என்று பட்டப் பெயர் பெற்றவர்.

நான் நடந்து வரும் காரிடாரின் அடுத்த மூலையில் வெளிச்சமும், சலங்கை ஒலியும் ஒரு சேரக் கேட்கிறதே… அட! ஆமாம் “லைட்டோன் வாலா சர்தாரும், ஜில்ஜில் ரமாமணியும்” ஒரு சேர நடந்து வருகிறார்கள்.

நான் ரசித்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். நீங்களும் மானசீகமாய் ரசியுங்களேன்.

மீண்டும் வேறு ஒரு பகிர்வில் சந்திக்கிறேன்.

வெங்கட்