அறுவை சிகிச்சை…

[மனச்சுரங்கத்திலிருந்து…]

அந்த மருத்துவமனையின் மகளிர் உள்நோயாளிகள் பிரிவில் உடல் நிலை சரியில்லாது அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார் என் அம்மா. மாத்திரை மருந்துகள் எடுத்தும் சரியாகாததால் நான்கு-ஐந்து நாட்கள் அங்கேயே இருந்து தொடர் சிகிச்சை எடுக்க வேண்டியிருந்தது.  இரண்டு நாட்கள் சிகிச்சை முடிந்த நிலையில், மூன்றாவது நாள் காலை…

செவிலியர் ஒருவர் வந்து அம்மாவிடம் ஒரு பச்சை நிற அங்கியைக் கொடுத்து “ம்ம்ம்…  சீக்கிரம் உடைகளைக் களைந்து விட்டு இந்த அங்கியை மாட்டிக் கொள்! தலைமுடியை இரட்டைப் பின்னலாக போட்டுக்கொள்!” என்று சொல்ல, “ஏன்?” என்று கேட்டார் அம்மா.

அதற்கு அந்த செவிலியர், “மருத்துவமனையில் சொன்னால், சொன்னதைச் செய்யணும், கேள்வியெல்லாம் கேட்கக் கூடாது, பதில் சொல்ல எனக்கு நேரம் இல்லை” என்று மிரட்டியபடியே  அடுத்த வேலையைப் பார்க்கச் சென்று விட்டார்.  அம்மாவும் எதுக்கு என்று புரியாமலேயே, தனது 47 –வது வயதில் இரட்டை பின்னல் பின்னிக்கொண்டு மருத்துவமனையின்  பச்சை அங்கியை போட்டுக் கொண்டு, முகம் பார்க்கும் கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்க்க, அந்தப் புரியாத நிலையிலும் தன்னைப் பார்த்து ஒரு சிரிப்பு…  “இந்த வயதில் இது தேவையா?” என்று நினைத்தாரோ என்னவோ!

இந்த அலங்காரத்தோடு தயாராகி, அந்த முரட்டு செவிலியர் வருகைக்குக் காத்திருந்தார்.  10-15 நிமிடங்களுக்குப் பிறகு வந்த அந்த செவிலியர் ”என்ன தயாரா?  அறுவை சிகிச்சைப் பிரிவுக்கு நடந்து வர முடியுமா, இல்லை தள்ளுவண்டி வேணுமா?” எனக் கேட்க, அப்போதும் மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு “எனக்கென்ன, நல்லாத்தானே இருக்கேன், நடந்தே வரேன்.  ஆனால், அறுவை சிகிச்சைப் பிரிவுக்கு எதுக்கு வரணும்?” என்று கேட்க, அந்த செவிலியர் சொன்ன பதில் மேலும் அதிர்ச்சியை உண்டாக்கியது.

”அட என்னம்மா, உன்னோட ரொம்ப பேஜாராப் போச்சு! சொன்னபடி செய்ய மாட்டியா, சும்மா கேள்வி மேல கேள்வி கேட்காத! இன்னிக்கு உனக்கு கண் ஆபரேஷன்.  இனிமே தொணதொணக்காம என் கூட வா!” என்று சொல்லி முன்னே நகர, அம்மாவோ அதிர்ச்சியில் அங்கேயே நின்று விட்டார்.

பத்தடி சென்றதும் திரும்பிப் பார்த்த அந்த செவிலியர், ”அட ஏன் நின்னுட்டே, முடியல்லியா? இதுக்குத்  தான் தள்ளுவண்டி வேணுமான்னு அப்பவே கேட்டேன், இப்ப இப்படி பண்ற!” என்று சொல்ல, அம்மா “எனக்கு, எதுக்கு ஆபரேஷன்?” என்று  கேட்டே விட்டார்.

அப்போது அந்த செவிலியர் சொன்ன பதில் தான் இந்தக்  கட்டுரையின் ஹைலைட்!  “ஏம்மா, உனக்குப் படிக்கத் தெரியுமா, இங்க பாரு சீட்டு! உன் பேர் ஃபிலோமினா, வயசு 74, உனக்கு இன்னிக்கு கண் ஆபரேஷன்”. அப்போது தான் எதற்கு இந்த கூத்தெல்லாம் என்பது அம்மாவுக்கு மெள்ள புரிய ஆரம்பித்தது. 

”அடடா, நல்ல வேளை, இப்பவாவது சொன்னீங்களே, என் பேரு ஃபிலோமினா இல்லை, என் வயசு 47, ஒவ்வாமையினால் அரிப்பு ஏற்பட்டு அதற்காகத்தான் இங்கு சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டு இருக்கிறேன்! எனக்கு இரண்டு கண்ணும்  நல்லாத்தான் தெரியுது” என்று சொல்ல, அதற்கு அந்த செவிலியர் அலட்சியமாக சொன்ன பதில் – “ஏம்மா இதை முன்னாடியே சொல்ல மாட்டியா!  சரி, சரி, இதெல்லாம் மருத்துவரிடம் சொல்லிடாதே…. போய் உன் உடைகளை மாட்டிக்கொள், நான் ஃபிலோமினாவைத் தேடறேன்”.

இதெல்லாம் நடந்த ஒரு மணி நேரத்தில் அம்மா, எனக்கு இப்போ நல்லா இருக்கு, நான் வெளி நோயாளியா வந்து சிகிச்சை எடுத்துக்கறேன் எனச் சொல்லி டிஸ்சார்ஜ் வாங்கிக்கொண்டு எதுவும் அசம்பாவிதம் நடப்பதற்குள் தப்பித்து வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார். 

இந்த நிகழ்ச்சி நடந்து 20 வருடங்களுக்கு மேலாகி விட்டது.  மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள் ஆகியோரது பணி மிகவும் மகத்தான ஒன்று.  இப்பணியில் மிகவும் பொறுமையும் பொறுப்பும் தேவை.  எத்தனையோ நல்லவர்கள் இந்தப் பணியில் இருந்தாலும், மேலே சொன்ன செவிலியர் போன்ற சிலரால் மொத்த மருத்துவத் துறைக்கும், சேவகர்களுக்கும் பழி ஏற்பட்டு விடுகிறது. 

மருத்துவமே வியாபாரமாகி விட்ட இந்நாட்களில் இன்னும் நிலைமை மோசமாகிக் கொண்டே போவது தான் வருத்தமாக இருக்கிறது. இந்த நிலை என்றுதான் மாறுமோ என்ற கேள்வி என் மனதில் தோன்றி மறைவதை தடுக்க முடியவில்லை.

மீண்டும் சந்திப்போம்!

வெங்கட்.