முதல் நாள் முதல் ஷோ

நெய்வேலி நகரம் ஒரு அருமையான அமைதியான இடம். பிறந்ததிலிருந்து கல்லூரிப் படிப்பு வரை அங்கேயே இருந்தேன். முற்றிலும் நெய்வேலி அனல் மின் நிலையத்தில் வேலை செய்பவர்கள் மற்றும் அவர்கள் குடும்பத்தார்கள் வாழும் ஒரு சொர்க்க பூமி.

முதலில் நெய்வேலி நகரம் முழுவதற்குமே "அமராவதி" என்ற பெயரில் ஒரே ஒரு திரை அரங்கம்தான். பிறகு "தேவி ரத்னா" என்ற பெயரில் மற்றுமொறு திரை அரங்கமும் வந்தது. "அமராவதி"யில் பழைய படங்களே திரையிடுவார்கள். ஆனால் தேவி ரத்னாவிலோ புதுப் படங்களும் திரையிடுவார்கள்.

கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த போது ஒரு முறை "தேவி ரத்னா" திரை அரங்கில் ஒரு புதிய திரைப்படம் திரையிடப் போவதாக நெய்வேலி நகரம் முழுவதும் போஸ்டர்கள் ஒட்டியிருந்தார்கள். நண்பர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து அந்த படத்தின் முதல் நாள் முதல் ஷோ பார்ப்பது என்று முடிவு செய்தோம். பிறகு ரசிகர் மன்றத்தில் சொல்லி பத்து டிக்கெட்களுக்கு ஏற்பாடும் செய்துவிட்டோம்.

புதுப் பட ரிலீஸ் நாளும் வந்தது. காலை பத்து மணிக்கு முதல் ஷோ. எல்லா நண்பர்களும் திரை அரங்கின் வெளியில் சந்திப்பதாக ஏற்பாடு. ஒவ்வொருவராக ஒன்பது பேர் வந்து விட்டோம். பத்தாவது நண்பர் வரவில்லை. இப்போது இருப்பது போல அலைபேசி வசதியெல்லாம் அப்போது இல்லை. ஆகையால் ஷோ ஆரம்பிக்க ஐந்து நிமிடம் இருக்கும் போது,"சரி நாம் எல்லோரும் உள்ளே சென்று விடலாம், ஒரு டிக்கெட் வீணாகப் போனால் பரவாயில்லை" என நான் சொன்னேன். அப்போது நண்பன் ஒருவன் "எதுக்குடா வேஸ்ட் பண்ணனும்? இந்த டிக்கெட்டை ப்ளாக்கில் விற்று காசு பண்ணி விடலாம்" என்று சொன்னான் .

என் கையில் இருந்த ஒரு டிக்கெட்டை அந்த நண்பன் அவசரமாக வாங்கிக்கொண்டு வெளியே போய் "ஒரு டிக்கெட் வேணுமா? ஐம்பது ரூபாய்" என்று கையை உயர்த்தி சத்தமாகக் கூவி விற்க, அடுத்த வினாடி அவன் மேல் ஒரு கும்பல் பாய்ந்தது. குறைந்தது இருபது பேராவது அந்த கும்பலில் இருந்திருப்பார்கள். இரண்டு மூன்று நிமிடத்திற்கு ஒரே கூச்சல் குழப்பம், என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியவில்லை. அதன் பின்னர் தலைமுடி எல்லாம் கலைந்து, சின்னாபின்னமாகி சோகமாக வெளியே வந்த அந்த நண்பன் போட்டிருந்த சட்டையில் ஒரு பட்டன்கூட இல்லை. கையில் டிக்கெட்டும் இல்லை, காசும் போச்சு.

சரி எப்படியும் டிக்கெட் எடுத்தவர் எங்கள் அருகில்தானே இருப்பார் பார்க்கலாம் எனத் திரை அரங்கினுள் புகுந்தோம்.

ஐந்து நிமிடம் விளம்பரங்கள் ஓடி இருக்கும். இன்னமும் அந்த சீட் காலி. படம் ஆரம்பித்தது. பார்த்தால் திடீரென ஒரு அழகான இளம் பெண் வந்து அந்த சீட்டில் உட்கார எங்களுக்கு ஒரே இன்ப அதிர்ச்சி. நிச்சயமாக அந்த பெண் எங்களது நண்பரிடமிருந்து டிக்கெட்டை பறித்துக்கொண்டு போனவராக இருக்க முடியாது என்றே எங்களுக்குத் தோன்றியது . சரி எதற்கும் விசாரிக்கலாம் என " மேடம் இந்த ஸீட்டை எங்கள் நண்பருக்காக ரிசர்வ் செய்திருந்தோம், உங்களுக்கு எப்படி இது கிடைத்தது?" என்று கேட்டதற்கு அவர் நூறு ரூபாய் கொடுத்து ப்ளாக்கில் வாங்கியதாக கூலாகச் சொல்லிவிட்டு சினிமாவைப் பார்ப்பதில் மும்முரமாகிவிட்டார். நாங்கள் ஒருவர் மூஞ்சியை ஒருவர் சோகத்துடன் பார்த்துக்கொண்டோம். வேறு வழி?

டிக்கெட்டும் போச்சு பணமும் போச்சு - இது தவிர நண்பருக்கு வீட்டில் வேறு தனியாக அர்ச்சனை! - சட்டையை கிழித்துக்கொண்டு வந்ததற்காக.