இம்சை அரசனும் அரசியும்

நாங்கள் தற்போது இருக்கும் அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் ஒரு தம்பதியினர் வாடகைக்குக் குடி வந்தனர். கல்யாணம் ஆகி சில மாதங்களே ஆகியிருந்த ஒரு இளம் ஜோடி அது.

வந்த அன்றே என் வீட்டுக் கதவைத் தட்டி தண்ணீர் வேண்டும், பால் எங்கே கிடைக்கும் என பாதி ஆங்கிலத்திலும் பாதி ஹிந்தியிலும் கேட்டபோதே புரிந்துவிட்டது அவர்கள் தமிழர்கள் என்பது. பிறகு தமிழிலேயே பேசி அவர்களுக்கு வேண்டிய உதவிகள் செய்து கொடுத்தேன். புதிதாக வந்து இருக்கிறார்களே என்று தேனீர் கொடுத்து உபசரித்தோம்.

அவர்கள் ஹைதையிலிருந்து வேலை மாற்றமாகி வந்திருந்ததால் வீட்டுப்பொருட்கள் அங்கிருந்து வர சில நாட்கள் தாமதமாகியது. தினமும் காலையில், ”சார் வெளியே எங்கேயும் தேனீர் கிடைக்கல, எங்களுக்கு அது இல்லாமல் முடியாது” என்று சொல்லியே தினமும் தேனீர் கேட்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.

அடுத்த வாரத்திலிருந்து அவர்களது தொல்லைகள் எங்களுக்கு ஆரம்பமாகின. காலை ஆறு மணிக்கு அழைப்புமணியை அழுத்தி “சார் பால் வந்துடுச்சா?” எனக் கேட்பதில் ஆரம்பிக்கும் தொல்லை, இரவு பத்துமணி வரை எதாவது ஒரு வகையில் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும். நாங்களும் ”என்னடா இது சொந்த செலவில் சூனியம் வைத்துக்கொண்டோமோ” என நினைக்கும் அளவுக்கு இருக்கும் அவர்களது தொந்தரவு.

அதிலும் அந்த பெண்ணின் தொல்லை சொல்லி மாளாது. எப்போது பார்த்தாலும், நுனி நாக்கு ஆங்கிலத்தில் ஐநூறு, ஆயிரம் நோட்டா இருக்கு, பத்து ரூபா கொடுங்க, அப்பறம் தரேன் என்பார் பல நாட்கள். ஒரு முறை கூட அவராக திருப்பிக் கொடுத்தது இல்லை.

ஒரு நாள் கதவை தட்டி, ”என் செருப்பு அறுந்து போச்சு, உங்க செருப்பை கொடுங்க, கொஞ்சம் வெளியே போயிட்டு வந்துடறேன்” என்று பேருக்கு சொல்லிவிட்டு என் சம்மதத்தை எதிர்பார்க்காமல் அவராகவே செருப்பை மாட்டிக்கொண்டு சென்றுவிட்டார். அவ்வப்போது இருவரில் ஒருவர் "ஒரு வெங்காயம் கொடுங்க, ரெண்டு தீக்குச்சி கொடுங்க, மூணு அப்பளம் கொடுங்க!", என்று எதற்காகவாது கதவைத் தட்டுவார்கள்.

ஒரு நாள் நான் நன்றாகத் தூங்கிக்கொண்டு இருந்தபோது கதவைத் தட்டி, “ரெண்டு தீக்குச்சி கொடுங்க!” என்று கேட்டார். தூக்கம் கலைந்த கோபத்தில் நான் தீக்குச்சியெல்லாம் இல்லை என்று சொல்லி சொல்லி கதவை மூட முயன்றேன். ”தீக்குச்சி இல்லைன்னா கேஸ் லைட்டராவது கொடுங்க!” என்றார் விடாக்கண்டன் கொடாக்கண்டனாக. நானும் கேஸ் லைட்டரும் ரிப்பேர் என்று சொல்லி கதவை மூடும்போது “அப்ப நீங்க கேஸ் அடுப்பு பத்த வைக்க என்ன செய்வீங்க?” என்ற கேள்வி வேறு.

கணவன் மனைவி இருவருமே சரியான மறதி பேர்வழிகள். தினமும் அவங்க அலைபேசியை வீட்டுல எங்காவது வைத்துவிட்டு எங்க வீட்டுக் கதவைத்தட்டி, அவங்க அலைபேசிக்கு ஒரு அழைப்பு விடுக்கச் சொல்லுவாங்க.

எங்களுக்கு தினம் தினம் இதுபோன்ற பற்பல தொல்லைகள் . என்னடா இது உதவி செய்யப்போய் ரொம்ப உபத்திரவமா போச்சே என்று நாங்கள் நொந்து போனோம். சில நேரங்களில் நேரடியாகவுமே அவ்வப்போது மறைமுகமாக சொல்லியும் அவர்கள் திருந்துவதாயில்லை.

எப்போதடா இத்தொல்லைகளிலிருந்து நமக்கு விடிவுகாலம் என இருந்தபோது நல்ல வேளையாக அவர்களுக்கு தில்லியில் இருந்து மீண்டும் மாற்றல் வந்து விட்டது.

இந்த அனுபவம் எங்களுக்கு ஒரு படிப்பினையாக இருந்தது. இப்போதெல்லாம் யாருக்கும் உதவி செய்வதென்றால் ஒரு முறைக்கு இரு முறை யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது.