ஏற்காடு போகலாமா? - மினி பயணத் தொடர்

ஏழைகளின் ஊட்டி – பகுதி 1

“தொடர்ந்து வட இந்தியப் பகுதிகளையே சுற்றிக் காண்பித்து வரும் உங்களுக்கு தமிழகத்தில் சுற்றிப் பார்க்க, அதைப்பற்றி எழுத இடமா இல்லை? அதே போல, எப்போதும் நண்பர்களோடு பயணித்த இடங்கள் பற்றியே எழுதிவருவது ஏன்! குடும்பத்துடன் சென்றதில்லையா?” எனும் கேள்விகள் எனது நண்பர்கள் சிலருக்கு ஏற்பட அக்கேள்விக் கணைகளை எனை நோக்கி வீசியதுண்டு. 

 

சமீபத்தில் வலைச்சர ஆசிரியர் பொறுப்பில் இருந்தபோது ”[B]ப்ரஜ் பரிக்ரமா” எனும் பதிவில் வலைப்பதிவர் கில்லர்ஜி கூட இப்படி ஒரு கருத்துரை எழுதி இருந்தார்.

”விசயங்கள் அனைத்தும் வடநாட்டைச்சுற்றியே... செல்கிறதே....”

தமிழ்நாடு பயணங்கள் பற்றி எழுதக்கூடாது என்ற எண்ணம் இல்லை. தமிழகத்தில் இருக்கும் இடங்களை பலரும் அறிந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. அவர்களே அவ்விடங்களுக்கு பயணித்திருக்கவும் கூடும். அதனால் தான் எனது பக்கத்தில் பயணக் கட்டுரைகள் பெரும்பாலும் வட இந்திய பயணங்களாகவே அமைந்து விடுகிறது வழக்கமாகி விட்டது.  ஒரு மாற்றத்திற்காக, இம்முறை, சென்ற மே மாதத்தில் குடும்பத்துடன் சேலம் மாவட்டத்தில் இருக்கும் ஏற்காடு சென்ற பயணம் பற்றிய குறிப்புகள் ஒரு மினி தொடராக இன்று முதல் வெளி வரும்.

  

ஏற்காடு – ஊட்டியை மலைகளின் அரசி என்றும், கொடைக்கானலை மலைகளின் இளவரசி என்றும் அழைப்பது போலவே ஏற்காட்டினை தென்னிந்தியாவின் விலை உயர்ந்த அணிகலன் என்று அழைக்கிறார்கள். சேர்வராயன் மலைத்தொடரில் அமைந்துள்ள இந்த வாசஸ்தலம் எப்போதுமே மிதமான தட்பவெட்பத்தில் இருக்கும்.  ஏரி மற்றும் காடு ஆகிய இரண்டு வார்த்தைகளிலிருந்து உருவானது தான் ஏற்காடு என்றும் சொல்லலாம்! இங்கே அழகிய ஒரு ஏரியும் நிறைய மரங்களும் உண்டு. ஏழைகளின் ஊட்டி என்றும் இவ்விடத்தினை அழைக்கிறார்கள். 

நாங்கள் திருச்சியிலிருந்து சேலம் வரை சுமார் 142 கிலோ மீட்டர் வந்து அங்கிருந்து 28 கிலோ மீட்டர் பயணித்தால் ஏற்காடு வந்து விடலாம்.  மொத்த தொலைவே 170 கிலோ மீட்டர் தான் என்பதால் நாங்கள் எங்களுக்குத் தெரிந்த நபர் ஒருவரின் காரினை வாடகைக்கு அமர்த்திக் கொண்டு ஒரு அதிகாலையில் திருச்சியிலிருந்து புறப்பட்டோம். 

தற்போது தமிழகத்தின் நெடுஞ்சாலைகளில் பயணிப்பது ஒரு சுகமான அனுபவம் தான்.  பத்து பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பெல்லாம் திருச்சியிலிருந்து சேலம் பயணிக்கும்போது அத்தனை சுகமாக இருந்ததில்லை. பல இடங்களில் மோசமான சாலைகளில் பயணிக்க வேண்டியிருந்திருக்கிறது.  இப்போது சாலை நன்றாகவே இருப்பதால் உல்லாசமாக பயணிக்க முடிகிறது.  மிதமான வேகத்தில் வண்டியைச் செலுத்திய எங்கள் ஓட்டுனர் ராமநாதனிடம், சேலம் வந்ததும் நல்ல உணவகத்தினில் நிறுத்தச் சொன்னோம். ஏற்காடு சென்ற பிறகு சாப்பிடலாம் என்று சொன்னார் – ”ஏற்காடு செல்ல 20 கொண்டை ஊசி வளைவுகள் உண்டே” என்பது நினைவு வர நானும் சரி என்று சொல்லி விட்டேன்.

20 கொண்டை ஊசி வளைவுகளையும் சுலபமாகக் கடந்து எங்களை ஏற்காடு நகரத்தினுள் அவர் அழைத்து வந்து சேர்த்த நேரம் காலை எட்டு மணி.  காலை உணவினை ஏதாவது உணவகத்தில் எடுத்துக் கொள்ள நினைத்தால் பெரும்பாலான உணவகங்கள் அசைவ உணவகங்களாக இருக்கவே சில இடங்களில் விசாரித்தோம்.  இரண்டு உணவகங்களைச் சொன்னார்கள் – ஒன்று தமிழ்நாடு சுற்றுலாத்துறை நடத்தும் உணவகம் மற்றொன்று தனியார் உணவகம் ஒன்று. சுற்றுலாத் துறை நடத்தும் உணவகம் அருகிலேயே இருக்க அங்கேயே செல்ல முடிவெடுத்தோம். 

உள்ளே நுழைந்து திருச்சியிலிருந்து தொடர்ந்து பயணித்த காரணத்தினால் முதலில் ”Wash Room” பயன்படுத்த எண்ணி அங்கே இருந்தவரிடம் அப்படியே கேட்டேன் – அவர் சொன்ன பதில் என்னுடைய அறியாமையை புலப்படுத்தியது! அவரிடம் நான் அப்படி கேட்டிருக்கக் கூடாது! “பாத்ரூம் எங்கே இருக்குப்பா என்று மீண்டும் கேட்டபோது சரியான பதில் கிடைத்தது! அவர் முதலில் காண்பித்தது உணவகத்தில் இருந்த Wash Basin! இயற்கை உபாதைகளைகளிலிருந்து விடுபட்ட பின்னர் உணவகத்தில் அமர்ந்து காலை உணவிற்கான பட்டியலைக் கேட்டோம்.

வழக்கமான இட்லி, பொங்கல், வடை என்று தான் அடுக்கினார்.  வட இந்தியப் பயணங்களில் எப்போதுமே கோதுமை பரோட்டா, ப்ரெட், பழங்கள், பாலுடன் மக்காச்சோள செதில்கள் என்று சாப்பிட்டு அலுத்துப் போன எனக்கு இந்த மாற்றம் கொஞ்சம் நல்லதாய்ப் பட அதையே கொண்டுவரச் சொன்னேன். இட்லி கல்லாக இருக்க, வடை அதைவிட மோசம் – பல் நன்றாக இருப்பவர்களுக்கே அதை கடித்து விழுங்குவது கடினம்! நாங்கள் இப்படி அவதிப் பட்டுக் கொண்டிருக்க, அங்கேயே தங்கும் விடுதியில் தங்கியிருந்த ஒரு பெரிய குடும்பம் அனைத்து உணவுகளையும் அடித்து நொறுக்கிக் கொண்டிருந்தது! 

அவர்கள் செய்த அட்டகாசங்கள் அடுத்த பகுதியில் பார்க்கலாம்!

மீண்டும் சந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.