கதவைத் தட்டிய பேய்....

மனச் சுரங்கத்திலிருந்து...

பேய்க்கதைகள் கேட்பது ரொம்பவே ஸ்வாரஸ்யமான விஷயம் தான். நெய்வேலியில் இருந்த வரை இப்படி நிறைய பேய்க்கதைகள் கேட்டதுண்டு. அதில் ஒன்று எனது பக்கத்தில் பகிர்ந்தும் இருக்கிறேன். படிக்காதவர்களின் வசதிக்காக இங்கேயும் அதன் சுட்டி!

ஊஞ்சலாடிய பேய்

சரி.. சரி... ஊஞ்சலாடிய பேய் கதையை படிச்சீங்களா? இன்றைய கதைக்கு போகலாம் வாங்க!

கதைக்கு போறதுக்கு முன்னாடி நெய்வேலி வீடு பற்றி கொஞ்சம் சொல்லிடறேன். கதை சொல்லும்போது அது உதவும். திருச்சி சாலை [இப்போதைய சர்வப்பள்ளி ராதாகிருஷ்ணன் சாலை]யில் தான் எங்கள் வீடு. வாசலில் ஒரு பக்கம் கல்யாணமுருங்கை மரம், மற்றொரு பக்கத்தில் புளியமரம். 20-30 அடி நடந்தால் படிக்கட்டு. மூன்று படிக்கட்டுகள் ஏறினால், ஒரு சின்ன தாழ்வாரம் – அதில் பக்கவாட்டில் ஒரு திண்ணை. திறந்தே இருக்கும் கதவுகள் வழியே நுழைந்தால் வரவேற்பறை/ஹால். இடது பக்கத்தில் ஒரு படுக்கையறை. 

வரவேற்பறை/ஹால் தாண்டியதும், அடுப்பறை. அடுப்பறை/ஹால் வழியே வெளியே செல்ல இரண்டு கதவுகள். அவற்றின் வழி சென்றால் முற்றம், குளியலறை/கழிப்பறை. முற்றத்தில் ஒரு கதவு – அதன் வழியே தோட்டத்திற்குச் செல்ல முடியும்.  ஆக வீட்டிற்கு இரண்டு கதவுகள் – முன் வாயில் ஒன்று, தோட்ட வாயில் ஒன்று! ஒவ்வொரு அறையிலும் ஜன்னல்கள். பேய் கதைக்கு வரும்போது இந்த விளக்கத்திற்கான அவசியம் தெரியும்.

பெரும்பாலான இரவுகளில் வீட்டினுள் தான் படுக்கை. விருந்தாளிகளின் வருகை அதிகரிக்கும் நாட்களில் நாங்கள் வெளியே திண்ணையிலும்/தாழ்வாரத்திலும் படுத்துக் கொள்வதுண்டு.  அப்படி ஒரு நாள், வெளியே படுத்துக் கொண்டிருந்தபோது நடந்த கதை தான் இப்போது கேட்கப் போறோம். இந்தக் கதை நடந்த போது எனக்கு ரொம்ப சின்ன வயசு! அதுனால இது நடந்தது எல்லாம் எனக்கு நினைவில்லை என்றாலும் அவ்வப்போது அம்மா/பெரியம்மா ஆகியோர் சொன்னது நினைவில் இருக்கிறது.

ஏற்கனவே சொன்னது போல வீட்டு வாசலில் இருந்த புளியமரத்திலிருந்தோ, வேறு மரத்திலிருந்தோ ஒரு பேய் இறங்கி வந்திருக்கிறது. நானோ நல்ல தூக்கத்தில். பக்கத்தில் பெரியம்மா படுத்திருக்க, அவர்களுக்கு ஏதோ சலசலப்பு கேட்டு இருக்கிறது. பார்த்தால் மங்கலாக ஒரு உருவம் எங்கள் வீட்டு தாழ்வாரத்தில் நின்று கொண்டிருப்பது போல தெரிந்திருக்கிறது.  கூடவே ஒரு சத்தமும்.....

 படம்: இணையத்திலிருந்து.....

“டக்...டக்...டக்......”  கதவைத் தட்டும் ஓசை......

உள்ளே இருந்து எந்த பதிலும் இல்லை.  அனைவரும் நல்ல உறக்கத்தில் இருந்திருப்பார்கள் போலும்!

மீண்டும்  “டக்...டக்...டக்......” 

கூடவே ஒரு குரலும்..... “மல்லிகாம்மா.. கதவைத் திற.....”   மல்லிகாம்மா.... கதவைத் திற.....”  உள்ளே இருக்கும் அம்மாவிற்குக் குரல் கேட்டு “யாரது எனக் கேட்க, இங்கே நிசப்தம்...

மீண்டும் சிறிது நேரம் கழித்து “மல்லிகாம்மா.. கதவைத் திற.....”   மல்லிகாம்மா.... கதவைத் திற.....”  என்ற குரல் கேட்க, பெரியம்மா சத்தமாக அம்மாவிடம் கதவைத் திறக்காதே என்று சொன்னதோடு, தாழ்வாரத்தில் கிடந்த ஒரு துடப்பம் எடுத்து தரையில் அடி அடி என அடிக்க, குரலும் உருவமும் நகர்ந்து விட்டதாம்.

வாசல் கதவை விட்டு அகன்ற பேய் அடுத்ததாக ஜன்னல் வழியாக வந்துவிடுமோ என அவசரம் அவசரமாக எல்லா ஜன்னல் கதவுகளையும் மூடிவிட [பொதுவாகவே நெய்வேலியில் எல்லா ஜன்னல்களும் காற்றோட்டத்திற்காக, திறந்தே தான் இருக்கும்], ஜன்னல்களிலும் “டக்....டக்....டக்....”  ஓசை. அதற்கும் உள்ளே இருந்து பதில் வராது போக, தோட்டக்கதவிற்கு தாவியது கதவைத் தட்டிய பேய்.

தோட்டக் கதவில் தட்டியும் மீண்டும் மீண்டும் குரல் கேட்டுக்கொண்டே இருக்க, வீட்டில் உள்ள அனைவரும் எழுந்து விட்டார்களாம். தொடர்ந்து ஒரு குரல் மட்டும் வந்து கொண்டு இருக்க, உள்ளே இருந்து பேயோடு பேச்சு வார்த்தை நடத்த முயற்சி நடந்திருக்கிறது! இவர்கள் கேட்கும் எந்தக் கேள்விகளுக்கும் பதிலில்லை! சற்றே நிசப்தமாக இருந்தால், மீண்டும் கதவைத் தட்டும் ஓசையும், “மல்லிகாம்மா.... கதவைத் திற.....” குரலும் கேட்க, அனைவரும் திகிலில் உறைந்திருக்கிறார்கள்.... இப்போது படிக்கும் போது சிரிப்பாக இருந்தாலும், அந்த நேரத்தில் நிச்சயம் பயமாக இருந்திருக்கும்! வீட்டில் உள்ள எல்லா விளக்குகளையும் போட்டு விட்டாலும், கதவை மட்டும் திறக்கவே இல்லையாம்.

அதற்குள் வாசலில் இருந்த பெரியம்மாவிற்கு அப்படி ஒரு வேகம் வந்து வாயில் கதவுக்கருகில் வந்து நின்றுகொண்டு “இனிமே இங்கே வருவியா, வருவியா.... ஓடிப்போயிடு... இல்லைன்னா நடக்கறதே வேற....” என்று மிரட்டியபடி துடப்பத்தினால் அடித்து நொறுக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்களாம். பேயை அவர் தான் அடித்து விரட்டிவிட்டதாகச் சொல்வார்கள். இத்தனை களேபரங்களில் நானும் எழுந்து விட, கண்ணில் கண்டது பெரியம்மா துடப்பத்தினால் அடித்துக் கொண்டிருந்ததை போலும்!

பயத்தில் நான் உளர ஆரம்பிக்க, வீட்டில் ஒரே களேபரமும் குழப்பமும்.  எங்கள் வீட்டில் கேட்ட சப்தங்களினால் அடுத்த வீட்டில் இருந்த ட்ரைவரூட்டம்மா குடும்பத்தினரும் எழுந்து விட அன்று இரவு முழுவதும் விளக்குகளை போட்டுக்கொண்டே தூங்காமல் கழித்திருக்கிறார்கள்.  கதவைத் தட்டிய பேயை பெரியம்மா ஓட்டி விட்டார்கள் என்று சொன்னாலும், எனக்கு தான் அந்த வயதில் அதிர்ச்சி விலகவில்லை போலும். அடுத்த நாள் காலையில் எனக்கு பயங்கர ஜூரம். மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றாலும் ஜுரம் இறங்கவே இல்லை.

பூஜாரிகளிடம் மந்திரித்துப் பார்த்தும் ஜுரம் அவ்வப்போது வந்துகொண்டே இருக்க, பெரியம்மாவும், பெரியப்பாவும் அவர்கள் ஊரான விஜயவாடா செல்லும்போது என்னையும் அழைத்துக் கொண்டு போனார்களாம். அங்கே என்னை ஒரு தர்காவிற்கு அழைத்துச் சென்று மந்திரித்து தாயத்து கூட வாங்கிக் கட்டி விட்டிருக்கிறார்கள். சில நாட்கள் விஜயவாடாவில் தங்கியிருந்து பிறகுதான் நெய்வேலி அழைத்து வந்தார்களாம்.

நான் வளர்ந்த பிறகும், எனக்கு என்னமோ ஒவ்வொரு முறை பெரியம்மா/பெரியப்பா, அல்லது அம்மா அன்றைக்கு நடந்ததைச் சொல்லும் போதும் அந்தப் பேய் மீண்டும் வந்து கதவைத் தட்டுமோ என்று தோன்றும்! எனக்கு நினைவு தெரிந்து அந்தப் பேய் கதவைத் தட்டியதில்லை.  “அடப் போங்கய்யா.... எவ்வளவு தட்டினாலும், மல்லிகாம்மாவுக்கு காது கேட்கல போல...” என்று அந்தப் பேய் அங்கிருந்து டேராவை கிளப்பி விட்டது என நினைக்கிறேன்.

”இந்தப் புளிய மரம் இல்லாட்டி வேற ஒரு புளியமரம்” என்று புறப்பட்டு விட்டதோ என்னமோ....  பேய்க்கே வெளிச்சம்!

”எதுக்கும் இன்னிக்கு ராத்திரி தூங்கும்போது கதவை நல்லா மூடிட்டு தூங்கணும்!” நு நான் முடிவு பண்ணிட்டேன்.... நீங்க!

மீண்டும் சந்திப்போம்!

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.