பெண்களின் மானமும் மனமும்

லா.ச. ராமாமிருதம் அவர்களின் கதைகளை என்னைப் போன்ற இளைஞர்கள் அதிகம் படித்திருக்க வாய்ப்பில்லை. சமீபத்தில் தான் அவருடைய புத்தகம் ஒன்றினை படிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதுவும் அவர் எழுதிய கதை அல்ல – அவரின் சுய சரிதம். அமுதசுரபியில் தொடராக வந்த “பாற்கடல்” ஐ வானதி பதிப்பகத்தார் புத்தகமாக வெளியிட்டு இருக்கிறார்கள்

முதலாவது பதிப்பு ஆகஸ்ட் 1994 ஆம் ஆண்டு. நான் படித்த இரண்டாம் பதிப்பு நவம்பர் 2005. விலை ரூபாய் 100.  கிடைக்குமிடம் வானதி பதிப்பகம், 23, தீனதயாளு தெரு, தியாகராய நகர், சென்னை 600017.  இந்தப் புத்தகத்தை வாசிக்கும்போது எனக்குப் பிடித்த சில வரிகளை குறித்து வைத்தேன்.  அதையெல்லாம் இங்கே உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். 

அது சரி ஏன் இப்படி ஒரு தலைப்பு? இதுவும் லா.ச.ரா அவர்களின் இப்புதகத்தில் இருந்து எடுக்கப்பட்டது தான். சும்மாவேனும் பாற்கடல் என வைத்திருந்தால் ஒரு சுவாரசியம் இருக்காது எனத் தோன்றவே இந்த தலைப்பு. சரி, இன்னும் கதையளக்காது நான் குறித்து வைத்திருந்த சில பகுதிகளுக்குப் போகலாம்.

தங்க அணிலைக் கண்டால், “எங்கே புரண்டாய்?” என்று விசாரிக்க மாட்டோம், அதன் தோலை உரிக்க என்ன வழி!....”. அதனால் தான் தங்க அணில் கண்ணில் படுவதில்லை.

வசதிகளின் பெருக்கம் தான் இப்போ. வாழ்க்கையின் குறிக்கோள் – கடன் வாங்கியோ, ஏமாற்றியோ, எப்படியோ, ஜப்தி ஆகிறவரையில் அனுபவித்தது லாபம். [இப்போதைக்கும் எவ்வளவு பொருத்தம்!]

பணக்காரன் ஸ்வர்கத்துள் நுழைவது ஊசிக்காதில் ஒட்டகம் நுழைவதைக் காட்டிலும் கடினம்.

புருஷன், மனைவி, பெரிய குடும்பம். கணவன் வீட்டைவிட்டு ஓடிவிட்டான். பல வருஷங்கள் கழித்து தான் திரும்பி வந்தான். குழந்தைகள் பெரியவர்களாக வளர்ந்து விட்டார்கள். “இதுகளை நானும் இல்லாமல் எப்படி வளர்த்தாய்?” என்று கேட்டானாம். “நீங்களும் இல்லை. என்னவோ, புல்லையும் மண்ணையும் போட்டு வளர்த்தேன்!” என்றாளாம். “புல்லைக் கொடுத்து வளர்த்தாயா? என்ன அக்கிரமம்? இதுகளுக்கு இப்படி நாக்கை வளர்க்கணுமா? அதுவும் நான் இல்லாத சமயத்தில்? இது கட்டுப்படியாகுமா?” என்று கணவன் கோபம் பொங்கி வழிந்தானாம்....

தாய் எட்டடி பாய்ந்தால், குட்டி பதினாறடி! துப்பாக்கி வயிற்றில் பீரங்கி.

ஆங்கிலம் ஜீவ பாஷையாக இருப்பதற்குக் காரணம் – அது இந்தியாவின் அந்நிய நாட்டுக் கடன்களைக் காட்டிலும், ராக்ஷஸ அளவுக்குத் தொன்று தொட்டு அந்நிய மொழிகளிலிருந்து கடன் வாங்கியிருக்கிறது. அது திருப்பிக் கொடுப்பதில்லை!

பெண்களுக்கு மானத்தைப் பற்றி மாறி மாறி உபதேசம் செய்வதே ஒழிய, அவர்களுடைய மனத்தைப் பற்றி ஆண்களே ஆகட்டும், வெளிப்படையாக்க் காட்டிக் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. [அப்பாடா தலைப்புக்கு வந்துட்டாண்டா இவன்!]

வாழ்க்கையில் வயிறு ஒரு அத்தியாயம். வயிறு மட்டும் வாழ்க்கையில்லை.

”பளபளப்பான டைனிங் மேசை மேல், தலைகீழ்ப் பிம்பம் பளபளப்பு அடித்த சீன மண் காப்பிக் கலர் கிண்ணத்தில், ஐந்து ஆப்பிள்கள் மனோகரமான லஜ்ஜையில் வெட்கித்துக் கொண்டிருந்தன. அந்தக் கன்னச் சிவப்பு ”கடி! கடி!” என்று அழைத்தது. ஆனால் அவை வெறும் ஆசை காட்டத்தானா? அல்லது அவற்றை அடுக்கியிருக்கும் அழகைப் பார்ப்பவன் வியக்கவா? வீட்டு எசமானியைத் தான் கேட்க வேணும்” – கானல் நீர் எழுத்துக்கு எடுத்துக்காட்டு.....

நம் பண்டைய வைத்தியப் புத்தகங்களில் தினப்படிக்கே ஆரோக்கிய வளர்ச்சியை முன்னிட்டு விதித்திருக்கும் உணவு விமரிசை, இந்நாளில் கட்டுப்படியாகாது. நம்மால் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியாது. உதாரணம், “பாலைக் கறந்த அரை மணி நேரத்துக்குள் காய்ச்சிச் சாப்பிட்டாக வேணும். காய்கறிகளைச் செடியினின்று பறித்த ஒரு மணி நேரத்துக்குள் சமைத்தாக வேண்டும். இல்லாவிடில் பலன் இல்லை. பைப்பாலையும் புட்டிப்பாலையும் குடித்துக்கொண்டு, கொத்தவால் சாவடியில் மூட்டையில் குமுங்க கீழே கொட்டிய கோசையும் வெங்காயத்தையும் தின்று கொண்டிருப்பவர்களுக்குச் சாத்தியமா? விட்டுத்தள்ளு.

காய்ந்த வயிற்றில் எந்தக் கலையும் வளராது. அதுவும் இலையும் காயும் போலத்தான்.

முதல் துரயம் [அல்லது முதல் காதல்] பிறவியின் முதல் கவிதையாக அமைந்து விடுகிறது. எழுதினால் தான் கவிதை அல்ல. வார்த்தைகள் தான் கவிதை அல்ல. கவிதையென்று தானே உணர்ந்தால் தான் கவிதை அல்ல.

எழுத்து ஒரு அராபியக் குதிரை. வாஹனமும் சவாரியும் ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொண்டு விட்டால், அப்ப்ப்பா? என்னென்ன வேகங்கள், அழகுகள், தொடுவானமும் தாண்டிய தூரங்கள்.

யாரைச் சுற்றியுமே வெட்ட வெளிச்சத்தை எதிர்பார்க்க முடியாது. ஸ்டூடியோவில், நூற்றுக்கணக்கான CANDLE POVER-இல் headlights arc lamp நடுவில் கேமிரா எவ்வளவு பெரிய பொய்களைச் சொல்கிறது தெரியுமா? கேமரா மேதை கே. ராம்நாத் சொல்வார்: “The Camera never lies இல் வளர்ந்து விட்ட பேச்சு வழக்கு பெரும் புளுகு. பொய்யைத் தவிர வேறெதுவும் அது சொல்லவில்லை. பொய்க்கென்றே பிறந்தது. ”

ஒரொரு சமயம் தோன்றுகிறது – சே, இந்த வாழ்க்கை ஏன் தன் உயிருக்கு வந்தது? சின்னப் பையன் தும்பியுள் துடைப்பக்குச்சியை ஏற்றினால் ‘பாவி’ என்று திட்டுகிறோம். சுண்டெலி வாலில் கயிறு கட்டித் தலைகீழாகப் பிடித்தால், தாங்க முடியவில்லை. அட்டையில் பட்டுப் பூச்சியை ஊசியால் குத்தித் தைக்கிறான். கண்ணை மூடிக் கொள்கிறோம். கவணால் பறவையை அடித்துக் கீழே வீழ்த்துகிறான். அத்தனையும் அவனுக்கு விளையாட்டு. ‘உருப்படுவியா நீ?’ என்று சபிக்கிறோம். ஆனால் இப்புவனமே ஆண்டவனின் பரீக்ஷைக் கூடமாக விளங்குகிறதே, அவனை யார் என்ன செய்வது? ‘ஆண்டவனே! உனக்கு அடுக்குமா?’ என்று அப்பவும் அவனையே தான் சரணடைகிறோம். நமக்கும் வேறு கதியில்லையா? அவனும் தான் இப்படியெல்லாம் நம்மைச் சோதனை செய்து என்ன தேடுகிறான்?

இந்தப் புத்தகத்தில் நான் ரசித்த சில வரிகளை இங்கே உங்களுடன் பகிர்ந்திருக்கிறேன். முழுப் புத்தகத்தினையும் வாசிக்க நீங்கள் செய்ய வேண்டியது ஒன்று தான் – சீக்கிரமாக பாற்கடல் புத்தகத்தினை தேடிப்பிடிக்க வேண்டியது!

என்ன நண்பர்களே....  “படித்ததில் பிடித்தது” பகுதியில் வேறொரு புத்தகம் பற்றிய அனுபவத்துடன் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.