இரவில் ஒரு இலக்கண வகுப்பு

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 3]

முந்தைய பகுதிகள் படிக்க, சுட்டிகள் கீழே:

இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2]

SETC பேருந்தும் சில கசப்பான அனுபவங்களும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 1]

இப்படி மதுரையின் காட்சிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது காலியாக இருந்த எனது பக்கத்து இருக்கையில் ஒரு பெரியவர் வந்து உட்கார்ந்தார். அவரைப் பற்றி ஓரிரு வார்த்தைகள் சொல்லிப் போவது அவ்வளவு நன்றாக இருக்காது. அதனால் அவர் பற்றி அடுத்த பகிர்வில் விரிவாகப் பார்க்கலாம்!

உங்கள் நினைவுக்காக: [என் நினைவுக்காகவும் தான்!] – ‘கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’ பயணத் தொடரின் முந்தைய பகுதியை இப்படித்தான் முடித்திருந்தேன்.

பக்கத்து இருக்கையில் அமர்ந்த பெரியவர் என்னைப் பார்த்து சிநேகத்துடன் சிரித்தார். நானும் பதிலுக்கு உதட்டுக்கு அதிகம் வேலை கொடுக்காது ஒரு புன்முறுவலைச் சிந்தினேன். என்னைப் பார்த்தால் இரவு நேரத்தில் அவருக்கு எப்படி தோன்றியதோ தெரியவில்லை. அதனால் கேள்வி கேட்கத் தொடங்கினார். அவரது பேட்டி தொடங்கிற்று.

பெரியவர்: “சாருக்கு நாகர்கோவிலா?”

நான்: தலையை இடதும் வலதும் ஆட்டியபடி “இல்லைங்க” என்றேன்.

பெரியவர்: “திருவனந்தபுரமோ?, தான் மலையாளியோ?”

நான்: வேகமாக தலையை மீண்டும் இடது வலதாக ஆட்டியபடி ”இல்ல, இல்ல” நான் தமிழன் தான். ஊரு தில்லி எனச் சொன்னேன்.

பெரியவர்: ஓஓஓஓஓ.....  தலைநகரம்னு சொல்லுங்க!

இப்படித் தான் ஆரம்பித்தது எங்கள் உரையாடல். இந்த உரையாடல் நடந்தது இரவு 12.30 மணிக்கு என்று மீண்டும் உங்களுக்கு நினைவு படுத்துகிறேன். ’அதா அங்க நிக்கில்ல ஒரு பஸ்ஸு, அதுல தான் உட்கார்ந்தேன் – பக்கத்து சீட்டுல இருந்த பையன் சொன்னான் – பஸ்ஸுல ஒரே மூட்டை”ன்னு அதான் இந்த பஸ்ஸுல வந்துட்டேன் – புதுசா இருக்குல்லா!” என்றார்.  ஓ அப்படியா? என்று கேட்டு அவர் விட்டதாய்ச் சொன்ன பழைய பேருந்தினைப் பார்த்தேன். அதிலிருந்து ஒரு முகம் என்னைப் பார்த்து சிரித்தது.

தொடர்ந்து அந்த பெரியவர் பேசவே, ஓரிரண்டு வார்த்தைகளில் பதில் சொல்லி, தூங்க ஆரம்பித்தேன். பேருந்து முழுவதும் இருந்த பயணிகள் உறங்கிக் கொண்டிருக்க, இவரும் வேறு வழியில்லாது அமர்ந்திருந்தார். ஒன்றிரண்டு மணி நேரங்கள் பயணித்திருக்கலாம். பேருந்து மீண்டும் ஹோட்டல் ஆரியாஸில் நின்றது. “வண்டி ஒரு பத்து நிமிஷம் நிக்கும், டீ, காபி குடிக்கறவங்க, பாத்ரூம் போறவங்க எல்லாம் போயிடுங்க” என்று ஹோட்டல் ஆரியாஸிலிருந்து ஒரு பெரியவர் வந்து சொல்லிவிட்டுப் போனார். குறைந்தது எழுவது வயதிருக்கலாம் – இந்த இரவு நேரத்திலும் உழைக்கும் அவரை நினைத்து மலைப்பாய் இருந்தது.

இயற்கை உபாதைகளை முடித்துக் கொண்டு பேருந்திற்குள் வந்தால், பக்கத்து இருக்கை பெரியவரைக் காணோம். என்னடா இன்னும் வரலையேன்னு பார்த்தால், அந்தப் பக்கத்து இரண்டு இருக்கைகளில் ஒன்றில் அமர்ந்திருந்தார். கூடவே அவரது நண்பர் ஒருவர் பின்னாடிப் பக்கத்திலிருந்து இங்கே அமர்ந்திருந்தார் – பேருந்து நின்ற நேரத்தில் பேசி இடம் மாற்றிக் கொண்டார் போல..... அங்கே ஆரம்பித்தது அவரது இடைவிடாத பேச்சு.

பேருந்தில் ஓட்டுனர், நடத்துனர், நான், பெரியவர், அவரது இள வயது நண்பர் – இந்த ஐவரைத் தவிர அனைவரும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்க, பெரியவர் தனது அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளத் துவங்கினார். தான் சந்தித்த விஷயங்கள், மனிதர்கள் என பலவகையான செய்திகள். பாதி உறக்கத்தில் கேட்டதால் மனதில் ஒட்டாத விஷயங்கள் – திடீரென அவரது பேச்சு இலக்கணத்திற்கு – அதுவும் தமிழ் இலக்கணத்தினை நோக்கித் தாவியது. ”அடடா, இதேதடா வம்பாப் போச்சு!” என அந்த நண்பரும் நினைத்திருக்கலாம், நானும் நினைத்தேன். இரவு மூன்று – மூன்றரை மணிக்கு இலக்கண வகுப்பு!!!!!  தேவை தான்!

“அவன், அவள், அது....  இதுல அவன்னா ஒருத்தன், அவள்னா ஒருத்தி, அப்ப அது என்னது?”

“உனக்கு சங்க இலக்கியம் தெரியுமா?, அதில இல்லாத விஷயமே இல்லை – காதல், ஈர்ப்பு, காமம், வீரம், விவேகம் – எது இல்லை நம்ம சங்க இலக்கியத்துல!”

ஓரசைச்சீர், ஈரசைச்சீர், மூவசைச்சீர், நாலசைச்சீர் என யாப்பிலக்கணம் – நேர் நேர் தேமா, நிரை நேர் புளிமா, நிரை நிரை கருவிளம், நேர் நிரை கூவிளம் – என எவ்வளவு அழகா சொல்லி வச்சிருக்கு......

”நிலத்தினும் பெரிதே வானினும் உயர்ந்தன்று நீரினும் ஆரளவின்றே – சாரல் கருங்கோல் குறிஞ்சிப் பூக் கொண்டு பெரும் தேன் இழைக்கும் நாடனொடு நட்பே.”  

- இது குறுந்தொகைப் பாட்டு.... எவ்வளவு அழகா ”நிலத்தை விட பெரியது, வானை விட உயர்ந்தது,  நீரை விட ஆழமானது – மலைச்சரிவில்  கரிய தண்டையுடைய குறிஞ்சி மலரில்  நிறையத் தேனை உற்பத்தி செய்யும் நாடனின் நட்பு” ந்னு சொல்லி இருக்கான் பாரு தமிழ் இலக்கியத்துல!

இப்படியாக நள்ளிரவில் எனக்கு ஒரு இலக்கண வகுப்பு. கூடவே முழித்திருந்த, பெரியவரின் நண்பருக்கும், பேருந்தின் ஓட்டுனர், நடத்துனருக்கும்!  ஆஹா பேரின்பம் தான் :) என்ன தான் தமிழ் மேல் பற்று உண்டென்றாலும் உறக்கம் அழுத்தும் அந்த பின்னிரவில் ருசிக்க வில்லை.  ருசிக்காத போதே இவ்வளவு நினைவு இருந்தால் ருசித்திருந்தால் எவ்வளவு நினைவு இருக்கும்! [அப்பாடா நாங்க தப்பிச்சோம்! என நீங்கள் சொல்வது எனக்குக் கேட்கவில்லை!]

ஆரம்பிக்கும்போது பக்கத்து பேருந்திலிருந்து ஒரு முகம் என்னைப் பார்த்து சிரித்தது எனச் சொன்னேன் – “ஆஹா மாட்டிண்டா ஒருத்தன்....” என நினைத்து சிரித்ததோ” என தோன்றியது. மூட்டை [மூட்டைப்பூச்சி] என்று பையன் சொல்லியது நிஜமா என்றும் நினைத்தேன்.

இப்படியாக, எங்கள் நால்வருக்கும் இலக்கண வகுப்பு எடுத்து முடிக்க, காலை ஐந்தரை மணியாகியிருந்தது. ஆறுமணிக்கு நாகர்கோவில் வந்து பெரியவரையும் இன்னும் சில மக்களையும் இறக்கிவிட்டு பேருந்துப் பயணம் இனிதே தொடங்கியது. 07.30 மணிக்கு திருவனந்தபுரத்தின் ரயில் நிலையத்திற்கு வெளியே என்னை இறக்கி விட்டார்கள் – எதிரே இருக்கும் பேருந்து நிலையத்தினை புதுப்பிக்கும் பணி நடந்து கொண்டிருப்பதால் வழியிலேயே இறக்கி விட்டு விடுகிறார்கள்.

எனது கேரள நண்பர் இன்னும் வராததால், அவருக்கு அலைபேசியில் அழைத்து மலையாளத்தில் சம்சாரித்து வந்து சேர்ந்த விஷயத்தினைச் சொன்னேன். அவர் வரும் வரை அக்கம்பக்கத்தில் நடக்கும் விஷயங்களைப் பார்த்தபடி பொழுது போனது. பார்த்த விஷயங்களும், சபரி நோக்கிய பயணமும் அடுத்த பகுதிகளில்.....

அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.