மந்திரவாதி

தில்லியிலிருந்து சென்னை செல்லும் தமிழ்நாடு விரைவு வண்டி. எதிர் சீட்டில் கோட்-சூட் போட்ட மனிதர் அமர்ந்திருந்தார். பார்க்கும்போதே தமிழர் எனச் சொல்லமுடியும் முகவெட்டு. ஒல்லியான தேகம். அணிந்திருந்த கோட் தோள்களின் மீது தொங்கிக் கொண்டிருந்தது ஹேங்கரில் தொங்குவது போல இருந்தது. கோட்டின் எல்லாப் பாக்கெட்டுகளிலும் ஏதோ வைத்திருப்பது தெரிந்தது. என்ன என்பது தெரிந்து கொள்ள எனக்கு எக்ஸ்-ரே கண்ணில்லை – ஆனால் மனது துருதுருத்தது – அப்படி என்ன தான் வைத்திருப்பார் என தெரிந்து கொள்ள. அடங்கு அடங்கு என்றேன் மனதிடம். எப்படியும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் எனச் சொன்னது மனம்.

இரவு பத்து மணிக்கு தான் கிளம்பும் என்பதால் பயணச் சீட்டு பரிசோதித்தபின் குளிருக்குப் பயந்து மனதில் கேள்வியுடனேயே உறங்கினேன். நிச்சயம் காலை தெரிந்து கொள்வேன் என்றது மனம். :)

சீக்கிரம் எழுந்து ஒன்றும் வெட்டி முறிக்கப் போவதில்லை என்பதால் எட்டு மணிக்குப் பிறகு தான் எழுந்தேன். காலைக் கடன்கள் முடித்து இருக்கையில் அமர்ந்தபோது எதிர்சீட்டு கோட்டு மனிதர் ”உறக்கம் எப்படி?” எனக் கேட்டுச் சிரித்தார் –.  ”கோட்டில் என்ன?” என அவரிடம் கேள் என்றது மனம்.  ‘தானாகத் தெரியும், சும்மா இரு மனமே!’ என்றேன்.  

  

சிறிது நேரத்தில் கோட்டு மனிதர் ஒரு பாக்கெட்டில் கைவிட்டார். வெளியே வரப்போவது என்ன, என்னுள் பதட்டம். ஆனால் தெரியவில்லை. எடுத்த கை, நேராக வாய்க்குச் சென்றது. வாய் அசை போட ஆரம்பித்தது. கை பாக்கெட்டுக்கும் வாய்க்கும் சென்றது தெரிகிறதே தவிர, என்ன என்பது தெரியவில்லை! சிறிது நேரத்தில் கையோடு வெளியே வந்தது ’Good Day’ காலி பாக்கெட்.

நாள் முழுவதும் ஏதாவது ஒரு பாக்கெட்டில் கைவிட்டு எதையாவது உண்ட படியே இருந்தார். ஒரு பெரிய பட்டியலே எழுதலாம் - ’Good Day’, வேர்க்கடலை, க்ளுக்கோஸ் பிஸ்கெட், கொஞ்சம் ட்ரை ஃப்ரூட்ஸ் என நீண்ட பட்டியல். மதிய உணவு உண்டு, கை கழுவிய உடனே கோட் பாக்கெட்டிற்குக் கை போகவே, ‘’இப்பதானே சாப்பிட்டார் மனுஷன், அடுத்து என்ன என யோசித்தால், கையுடன் வந்தது வெற்றிலை! அடுத்து கை விட்டு வேறு பாக்கெட்டில் எதையோ தேட மனது சொன்னது பாக்காயிருக்குமென. சரிதான். பாக்கு வெளியே வர, இரண்டையும் சேர்த்து அசை போட ஆரம்பித்தார். சுண்ணாம்பு கொண்டு வர மறந்து விட்டார் போல!

என்ன வெங்கட், வெறும் சாப்பாடு ஐட்டங்கள் மட்டும்தான் இருந்ததா அவர் கோட்டில் எனக் கேட்டால், மற்ற பொருட்களுக்கும் அதில் இடமிருந்தது எனச் சொல்ல வேண்டும். – இரண்டு அலைபேசிகள், நிறைய காகிதங்கள், பயணச் சீட்டு, பணம் என எடுக்க எடுக்க வந்து கொண்டே இருந்தது – அட்சயப் பாத்திரம் தோற்றது போங்க! எங்கே மந்திரவாதியைப் போல உள்ளேயிருந்து ஒரு புறாவை எடுத்து பறக்கவிடுவாரோ என நினைக்க வைத்தார் மனிதர்.

கோட் மட்டுமல்ல, மனிதரும் சற்றே ஜாலியானவர் தான்! திடீர் திடீரென பழைய பாட்டுகளை கீச்சுக் குரலில் அள்ளி விட்டார் – ஒரு வட இந்திய பெண் எதிரே வர “நேற்று நீ சின்ன பப்பா..... இன்று நீ அப்பப்பா...” என்று பாடினார். வண்டியில் ஒரு வயதான பெண்மணி இலந்தைப் பழம் விற்று வர, ‘இலந்த பயம், இலந்த பயம், இது செக்கச் செவந்த பயம்’ என அவருக்காக இவர் பாடினார்!  சாப்பிட்ட நேரம் போக மற்ற நேரங்களில் இது போல நேரத்திற்குத் தகுந்த பாடல்கள்.  அவ்வப்போது குரல் மாற்றியும் பாடுகிறார் – வித்தியாசம் காண்பிக்க வேண்டுமல்லவா!

மூடுபனி காரணமாக பயண நேரம் அதிகரித்தது கூட எனக்குக் குறையாக தெரியவில்லை. அதான் கூடவே நடமாடும் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி ரயில் பெட்டியில் இருந்ததே! நேரம் போவது தெரியாது அவரையே கவனித்து வந்தேன். மாலையில் மெதுவாகப் பேச்சு கொடுத்த போது அவர் தில்லியிலேயே முப்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக இருப்பவரென்றும், எனது நண்பர்களில் ஒருவர் அவருக்கு நண்பர் என்றும் சொல்லி அவரது குடும்பத்தினர் தற்போது பெங்களூருவில் இருப்பதாகவும் இவர் தில்லியில் தனி ஆவர்த்தனம் செய்வதாகவும் சொன்னார்.

நண்பர் வீட்டுக்கு வரும்போது சொல்லுங்கள், நிச்சயம் மீண்டும் சந்திப்போமெனச் சொன்னார்! அதனால அவரைப் பத்தி தான் எழுதி இருக்கேன்னு யாரும் அவர் கிட்ட சொல்லிடாதீங்க சரியா! இருந்தாலும், இந்த பதிவு எழுதி கொஞ்ச நாளாவது அவர் வீட்டுப் பக்கம் போகக் கூடாதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்! 

ஒவ்வொரு பயணத்திலும் விதம் விதமாய் ம்னிதர்களைச் சந்திக்க முடிகிறது அல்லவா.  இன்று இந்த மந்திரவாதி! நாளை யாரோ!

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.