சூர்ப்பணங்கு - நாடகம்

தில்லியில் கடந்த ஐந்தாம் தேதியிலிருந்து இருபதாம் தேதி வரை Bharat Rang Mahotsav 2013 – 15^th Theatre Utsav நடந்தது. அதில் சனிக்கிழமை [19.01.2013] அன்று மாலை 05.30 மணிக்கு திரு. முருகபூபதி அவர்களின் இயக்கத்தில் சூர்ப்பணங்கு நாடகம் நடக்குமென தெரிந்தது. சனிக்கிழமை மாலை என்பதாலும், அன்று விடுமுறை என்பதாலும் நாடகத்தினைக் காண முடிவு செய்தேன்.

தலைநகர் தில்லியின் Mandi House பகுதியில் இருக்கும் Meghdoot Open Air Theatre-க்கு ஐந்தே கால் மணிக்கே சென்று சேர்ந்தேன். ஐம்பது ரூபாய் அனுமதிச் சீட்டு வாங்கிக் கொண்டு, காத்திருந்தேன். ஆறு மணிக்கு, காலணிகளைக் கழட்டி வைத்துவிட்டு உள்ளே செல்ல அனுமதி தந்தார்கள். தில்லியின் குளிரிலும் பல காலுறைகளிலிருந்து வந்த வாடை மூக்கை அடைந்து மூர்ச்சையடையச் செய்யும்படி இருந்தது!

மணல்மகுடி குழுவினரின் இந்நாடகம் ஒரு மணி நேரம் முப்பத்தி ஐந்து நிமிடங்கள் நடுவே இடைவேளை இல்லை என்ற அறிவிப்புடன், ஏழு பாகங்கள் கொண்ட நாடகம் துவங்கியது.  ஒவ்வொரு பாகம் ஆரம்பிக்கும் முன்னர் அந்த பாகத்தின் கதையை இரண்டு பெரிய எல்.சி.டி. திரைகளில் ஆங்கிலத்தில் [தமிழ் தெரியாத தில்லி வாழ் மக்கள் சௌகரியத்திற்காக] விளக்கிச் சொல்லி விட்டு, நாடகத்தினை ஆரம்பித்தார்கள்.

நாடகத்தில் நடிக்கும் ஒரு நபர் வந்து “அந்த சனியனை அமுத்தி தூரப் போடுங்க! அதாங்க அந்த செல்ஃபோன் சனியனை அமுத்தி தூக்கிப் போடுங்க!” என்று வேண்டுகோள் விடுத்தார். சைலண்ட் மோடில் போட்டுவிட்டு நாடகத்தினைக் காண ஆர்வத்துடன் காத்திருந்தேன்.  அதிக நேரம் காத்திருக்க அவசியமில்லாது நாடகம் ஆரம்பித்தது.

மேடையின் ஒரு மூலையில் ஒரு பெரிய வெள்ளைப் பொதி போல இருக்க, அதிலிருந்து நல்லதங்காளாக வெளியே வருகிறார் சூர்ப்பணங்கு.  தாயை அணைத்துக் கொண்டு இருக்கும் குழந்தைகள் போல அவரைச் சுற்றி ஏழு குழந்தைகளும் ஒவ்வொருவராய் வெளியே வந்து தனது பசியைச் சொல்கிறார்கள். பரந்து விரிந்து இருக்கும் இப்பூமியில் பசியால் வாடும் குழந்தைகளுக்கு உணவு அளிக்க இயலாது தன் பிள்ளைகளுடன் மரணத்தை அணைக்கிறாள்.

வைக்கோல் பிரியைக் கூந்தல் போலக் கொண்டு நாடகத்தின் எல்லா பகுதிகளிலும் பெண்கள் படும் கஷ்டங்களை வெளிப்படுத்துகிறார்.  முன்னேற நினைக்கும் எல்லா திசைகளிலும் சமூகம் ஏதோ அடைப்புகளை ஏற்படுத்த, அவர்களை நோக்கி பெருமுழக்கத்தோடு போராடுகிறாள். நடித்திருக்கும் ஒவ்வொரு நடிகர்களும் மிகவும் சிரத்தையோடு அப்பாத்திரங்களாகவே மாறிவிடுகின்றனர்.  கண்களிலும், உடல் அசைவிலும் அப்படியே அந்தப் பாத்திரங்களைக் காண முடிகிறது. 

சில சமயங்களில் அச்சத்தோடும், சில சமயத்தில் ஆங்காரம் கொண்ட வனப்பேச்சியாகவும் வலம் வருகிறாள் அணங்கு. கிராமத்தில் நெல் குத்த பயன்படுத்தும் உலக்கை கொண்டு பூமியைப் பிளந்து விடுவது போல ஆவேசத்தோடு மேடையில் குத்தி, சாட்டை கொண்டு பெண்களை அடிமைப் படுத்தும் அடக்கு முறைக்கு எதிராகப் போராடுகிறாள். அவள் சிந்திய கண்ணீரில் உப்பு நீர் வடிகிறது.  உலக்கை தவிர, சுளகு, துடைப்பம், என பல பொருட்களைக் கொண்டு போராட்டம் நடக்கிறது.

நாடகத்திற்கு இசையும் ஒரு பெரிய பிளஸ். இசையும் திரு முருகபூபதியே தான். அப்படியே ஒவ்வொரு பகுதியின் வெற்றிக்கு பாத்திரங்களின் நடிப்பும், இசையும் போட்டிபோட்டுக் கொண்டு துணை போகின்றன. முழு நாடகத்திலும் அப்படியே ஊன்றி இருக்க முடிந்தது. நாடகத்தின் முடிவில், நாடக நடிகர்களுக்கும், இயக்குனருக்கும், குழுவினருக்கும் கிடைத்த கைதட்டல் ஓசைகளே நாடகத்தின் வெற்றியை பறைசாற்றியது.

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு தலைநகர் தில்லியில் ஒரு நல்ல நாடகம் பார்க்கக் கிடைத்தது. நாடகம் நடப்பது பற்றி தகவல் தந்த தில்லிகை நண்பர் திரு ஸ்ரீதரன் அவர்களுக்குத் தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும்.

முழுக் கதையையும் இங்கே சொல்லவில்லையே என்ற எண்ணம் உங்களுக்கு வரலாம் – அதற்குக் காரணம் இருக்கிறது. நீங்கள் இருக்கும் பகுதியில் இந்த நாடகம் நடந்தால் நிச்சயம் சென்று பார்க்கவேண்டுமே என்ற காரணம் தான்.

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.