முக நூல் இற்றை - இரயில் பயணங்களில் - What a combination Sir ji! - உப்புமாவும் கெட்ச் அப்பும்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நன்நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் (சமீபத்தில் முகநூலில் வெளியிட்ட இற்றை - இங்கேயும் ஒரு சேமிப்பாக!) உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.  

இதற்கு முன்னர் வெளியிட்ட வாரணாசியில் ஒன்பது நாட்கள் - காசி தமிழ் சங்கமம் - கடை வைத்த தமிழர்கள் - ஹிந்தி அவஸ்தை பதிவினை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை சமீபத்தில் ரசித்த ஒரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

எண்ணம் போல் வாழ்க்கை - பழமொழி;

எண்ணினால் மட்டும் தான் வாழ்க்கை - பணமொழி!

*******

உப்புமா... அதுவும் ரவா உப்புமா என்றாலே காத தூரம் ஓடுபவர்கள் நம்மில் பலர் இங்கே உண்டு - என்னையும் சேர்த்து. அது ஏனோ உப்புமாவைக் கண்டாலே பலருக்கும் ஆவதில்லை. ஆனாலும் வீட்டில் உப்புமா செய்தால் கொஞ்சம் நக்கலடித்துக் கொண்டே சாப்பிட்டு விடுவேன் (வேறு வழி!).  பெரும்பாலும் உணவகங்களுக்குச் செல்லும் போது நான் உப்புமா சாப்பிடுவதே இல்லை. அங்கேயும் போய் எதற்கு அந்தக் கொடுமை! ரவா தோசை, பொடி தோசை என்று தான் சாப்பிடுவது வழக்கம். 

செய்யும் விதத்தில் செய்தால் அது கூட நன்றாகவே இருக்கும் என என் அப்பா சொல்வதுண்டு - அதுவும் ஒரே ஒரு ஆளுக்கு எனச் செய்ய வேண்டும் என்றும், நிறைய நெய் சேர்த்து, நெய்யில் வறுத்த பத்துப் பன்னிரெண்டு முந்திரிப்பருப்புகளை சேர்த்து பக்குவமாகச் செய்ய வேண்டும் என்றும் சொல்வார்.  ஒவ்வொருவருக்காகச் செய்ய என்னால் முடியாது என்று மொத்தமாக வீட்டில் இருக்கும் ஐந்து பேருக்கும் ஒன்றாகக் கிண்டி இறக்கி விடுவார் அம்மா! சில நேரங்களில் அப்பா தனக்கென்று தனியாக அவருக்குப் பிடித்த விதத்தில் உப்புமா செய்து கொள்வார் - அதில் ஒன்றிரண்டு ஸ்பூன் சாப்பிட்டதுண்டு - கிடைத்தால்! - நன்றாகவே இருக்கும். 

இப்படி உப்புமா வீட்டில் சாப்பிடாத, சாப்பிட்டாலும் நக்கலடிக்கும் எனக்கு சமீபத்தில் ஒரு தண்டனை! சென்னையிலிருந்து தில்லிக்கு இரயிலில் பயணிக்கும் போது காலையில் கிடைத்த ஒரே சைவ உணவு - உப்புமா! வேறு வழியில்லை - அந்தக் கண்றாவி உப்புமாவை சாப்பிட்டுத்தான் ஆக வேண்டும்.  

IRCTC Canteen தற்போது பெரும்பாலும் வட இந்தியர்களால் தான் நடத்தப்படுகிறது - அவர்களுக்கு உப்புமா பற்றி அத்தனை விஷயங்கள் தெரிவதில்லை - தெரிந்தவர்கள் செய்தாலே நன்றாக இருக்காது - தெரியாதவர்கள் செய்தால் அந்த உப்புமா எப்படி இருக்கும்! ரவையை வேக வைத்து, கடுகு தாளித்துக் கொடுத்து விடுவார்கள். கொழகொழவென்று ஒரு கரண்டி உப்புமாவை சில்வர் ஃபாயிலில் அடைத்து கொடுத்து விட்டு 40 ரூபாய் காசும் வாங்கிக் கொண்டு சென்று விடுகிறார்கள். உப்புமாவின் மேல் சட்னி என்ற பெயரில் எதையோ ஒரு திரவத்தை வேறு ஊற்றி இருப்பார்கள். 

இந்த முறை கிடைத்த உப்புமா அப்படியே மொத்தையாக இருந்தது - ஆனால் எப்போதும் இருப்பது போல உப்புமா உடன் சட்னி இல்லை! இருந்தது ஒரு சிறு பாக்கெட் கெட்ச் அப்! ”ஏண்டா... ஏன்!” என்று அந்த IRCTC சிப்பந்தியைக் கேட்கலாம் என்றால் அதற்குள் அடுத்த பெட்டிக்குச் சென்று விட்டார் அவர்.  ”உப்புமாவுக்கு கெட்ச் அப்பா?” என்னடா காம்பினேஷன் இது! என்று என்னை நொந்தபடியே அந்த சிறு பாக்கெட்டைப் பிரித்து (அதற்கு ஒரு பெரிய போராட்டமே நடத்த வேண்டியிருக்கும் - குறிப்பாக உங்கள் கைவிரல்கள் ஈரமாகவோ, எண்ணைய் பசையுடன் இருந்தாலோ!) உப்புமாவை கெட்ச் அப் தொட்டுக்கொண்டு வாயில் போட்டால் - அசட்டுத் தித்திப்புடன் உப்புமா! “என்ன கொடுமை சரவணன்....” என்று கேட்க வேண்டும் போல இருந்தது! 

மனதுக்குள் என் இல்லத்தரசி வந்து ”நான் செய்து தரும் உப்புமாவை நக்கலடிப்பீங்க இல்ல! உங்களுக்கு இதுவும் வேணும், இன்னமும் வேணும்” என்று சொல்வது போலவே ஒரு ஃபீலிங்க்!  விதி வலியது என்று சொல்லி இருக்கிறார் - இந்தப் பதிவை முகநூலில் எழுதிய போது!

அனுபவிடா ராஜா என்று எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டு அந்த உப்புமாவை உள்ளே தள்ளினேன் - வேற வழி!

வேறு சில இரயில் பயண அனுபவங்களுடன் மீண்டும் சந்திப்போம்…

குறிப்பு: சேர்த்திருக்கும் படம் இணையத்திலிருந்து எடுத்து பட்டி டிங்கரிங் பார்தது! ஏனோ நான் சாப்பிட்ட உப்புமாவை படம் எடுக்கக் கூடத் தோன்றவில்லை!

*******

இன்றைய பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி

18 ஜூன் 2024