பச்சையம்மாவும் கன்னியம்மாவும்....

கடந்த ஃபிப்ரவரி மாதத்தில் சில நிகழ்வுகளுக்காக தமிழகம் வந்திருந்தபோது எனது பெற்றோர்கள் தந்தை வழி, தாய் வழி குலதெய்வம் கோவில்களுக்குச் செல்ல வேண்டும் எனச் சொன்னார்கள். குலதெய்வம் கோவிலுக்குப் போகும்போது வீட்டில் உள்ள அனைவரும் செல்ல வேண்டுமெனவும் அப்பா சொல்வார். ஒவ்வொரு முறை சொல்லும்போதும், குழந்தைகளுக்கு தேர்வு, பெண்களுக்கு வர முடியாத சூழல் என தள்ளிப் போய்க்கொண்டிருக்கும். இம்முறை எல்லோரையும் எதிர்பார்க்காது, நானும் பெற்றோர்களும், எனது பெரியம்மாவும் [அம்மாவின் அக்கா] இரண்டே நாட்களில் குலதெய்வ வழிபாட்டிற்கு ஏற்பாடு செய்து பயணம் செய்தோம்.

 

முதலில் சென்றது எங்கள் குலதெய்வமான அபிராமேஸ்வரர் கோவிலுக்கு. இக்கோவில் விழுப்புரம் அருகில் இருக்கும் அய்யூர் அகரம் எனும் கிராமத்தில் இருக்கிறது. இக்கோவில் பற்றி பிறிதொரு சமயத்தில் சொல்கிறேன்.  இன்று பார்க்கப்போவது நாங்கள் சென்ற எனது அம்மாவின் கிராமத்தில் இருக்கும் குலதெய்வ கோவில். பன்ரூட்டியிலிருந்து புதுப்பேட்டை வழியாகச் செல்லும் போது இருக்கும் ஒரு சிறிய கிராமம் ஒறையூர்.

ஒறையூர் கிராமத்தில் தான் அம்மா வழி தாத்தாவின் வீடு இருந்தது.  ஒரு காலத்தில் அந்த ஊரில் இருந்த பல விளைநிலங்கள் எங்கள் தாத்தாவுடையதாக இருந்தது. கிராமத்தில் பெரிய தனக்காரர் என்று செல்வாக்கு. கிராமத்து பாதையில் பயணிக்கும்போது பசுமையான நெல்வயல்களும், கொய்யா தோப்புகளும் நம்மை மகிழ்ச்சியோடு வரவேற்றன. பெரியம்மாவும், அம்மாவும் தங்களது வயல்களாக இருந்த இடங்களை காண்பித்துக் கொண்டே வந்தார்கள். பல வருடங்களுக்குப் பிறகு அவர்கள் சொந்த ஊருக்கு வருவதில் அவர்களுக்குள் ஒரு குதூகலம்.

அவர்கள் இருந்த வீடுகள் இருக்கும் தெருவிற்குள் எங்கள் மகிழுந்து சென்று நின்றதும், கிராமத்து மக்கள் அனைவரும் பார்த்தபடியே எழுந்து நின்றனர். ”யாரு வீடு நீங்க?” என்று கேட்க ஆரம்பித்தனர். இந்த வீடு எனத் தெரிந்ததும், அவர்கள் அனைவருக்குமே மகிழ்ச்சி.  ஒரு பெண்மணி, கொஞ்சம் வயதானவர் அம்மாவையும், பெரியம்மாவையும் பார்த்த உடனேயே கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு பழைய நினைவுகளுக்குச் சென்று விட்டார். அவர் அம்மா-பெரியம்மாவின் பால்ய கால நண்பரின் மனைவி - கன்னியம்மா.

 

முதலில் கோவிலுக்குச் சென்று வருகிறோம் பிறகு இங்கே மீண்டும் வருகிறோம் என்று சொல்லி, பச்சையம்மா எனும் கிராமத்து தேவதையைக் காணச் சென்றோம். அலைபேசி மூலம் பூசாரிக்கு சொல்லி இருந்ததால் அபிஷேகத்திற்கு வேண்டிய ஏற்பாடுகள் செய்து, கிராமத்து தேவதைகளுக்கான வஸ்திரங்களும் வாங்கி தயாராக இருந்தார். எல்லா கோவில்கள் போல இல்லாது பச்சையம்மனின் முன்னால் அமர்ந்து கொண்டு பூஜைகளைப் பார்க்க முடியும்.

பூஜைகளை முடித்து வீடு திரும்பினால் கன்னியம்மா எங்களுக்காக வீட்டுத் தோட்த்தில் இருந்து நாட்டு அவரைக்காய், முருங்கைக்காய் என்று நிறைய பறித்து வைத்திருந்தார் – கார் டிக்கி நிறைந்து விட்டது என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்! – “இது எல்லாமே உங்கள் வீட்டில் விளைந்தது – உங்களுக்குத் தான் முதல் உரிமை!” என்று சொல்லி நிறைய பொருட்களைத் தந்து விட்டார்.  பெரியம்மா அவருக்கு கொஞ்சம் காசு தர, வேண்டவே வேண்டாம் என மறுத்து விட்டார்.

பச்சையம்மா கோவில் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு விளை நிலத்தில் நிறைய மல்லாக்கொட்டை [வேர்க்கடலை] பயிர்கள் இருக்க, முதல் முறையாக அந்தச் செடிகளை நான் பார்த்தேன்.  “பச்சையா திங்கறீங்களா? புடிங்கித் தாரேன்!” என்று சொன்ன அங்கிருந்த பெண்ணின் மனது நகரத்து மக்களுக்கு வருமா என்பது சந்தேகம் தான்.  பக்கத்தில் கொய்யாத் தோப்பு இருக்க, அங்கிருந்து விழுப்புரம், கடலூர் போன்ற சிறுநகரங்களுக்கு அனுப்புகிறார்கள். தோப்பிலிருந்து கொய்யாக்காய் கொடுக்க அவர்கள் தயார் என்றாலும் வாங்கிக் கொள்ள எங்களுக்குத் தான் வயிற்றில் இடமில்லை!

வீட்டினுள் சென்று தாங்கள் வளர்ந்த இடங்களை பார்த்த அம்மாவிற்கும் பெரியம்மாவிற்கும் தங்களை அறியாமலேயே கண்களில் கண்ணீர்.  அந்தக் கால மரத்தூண்களும், வீட்டின் சில இடங்களும் அப்படியே இருக்கின்றன. அவர்கள் பயன்படுத்திய தரையில் பதித்த இயந்திரம் இன்னமும் அப்படியே இருக்கிறது!  நினைவுகளில் மூழ்கிய அம்மாவிற்கும், பெரியம்மாவிற்கும் அந்த வீட்டினை விட்டு வெளியே வர மனமே இல்லை.  நிறைய கதைகளைச் சொல்லிக் கொண்டே அங்கிருந்து பயணத்தினை துவக்கினார்கள். 

பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் சொந்த கிராமத்திற்குச் செல்வது சில நல்ல நினைவுகளை மீட்டெடுத்தாலும் இழந்த பலவற்றையும் நினைவுக்குக் கொண்டுவந்த மனதை கஷ்டப்படுத்துகிறது.  அம்மாவிற்கோ, பெரியம்மாவிற்கோ அந்த ஊரில் இப்போது காணி நிலம் கூட இல்லை!  சொந்த வீடு என்று சொல்லிக்கொண்டு உரிமையோடு உள்ளே நுழைய அனுமதியும் இல்லை.

இன்னமும் கன்னியம்மா போன்ற வெள்ளை மனது கொண்ட மனிதர்களும் இந்த கிராமங்களில் வாழ்ந்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள். நகரங்களை நோக்கி நகர்ந்து விட்ட நம் போன்ற சிலர் அனைத்தையும் இழந்து விட்டோமோ என்று கூட தோன்றியது.

பணி ஓய்வு கிடைத்த பிறகாவது இம்மாதிரி ஏதோ ஒரு கிராமத்தில் போய் நிம்மதியாக, எதைப் பற்றிய கவலையும் இல்லாமல் கழிக்க வேண்டும் என்ற நினைப்பிருக்கிறது.  என்ன நடக்குமோ? யாரறிவார்!

மீண்டும் சந்திப்போம்.....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.