குஜராத் போகலாம் வாங்க – புஜ் – த்வாரகாதீஷ் நெடுஞ்சாலையில் – மதிய உணவு

இரு மாநில பயணம் – பகுதி – 17

இப் பயணத்தொடரின் முந்தைய பதிவுகளை படிக்க வலைப்பூவின் இடது ஓரத்தில் “இரு மாநிலப் பயணம்” என்ற தலைப்பில் ஒரு Drop Down Menu இருக்கிறது. அதில் ஒவ்வொன்றாக க்ளிக்கி படிக்கலாமே!

இழுக்க இழுக்க இன்பம் இறுதி வரை....

புகைபிடிக்கும் பெரியவர் - ரயில்வே க்ராஸிங் ஒன்றில் காத்திருந்தபோது.....

Bபுஜ் நகரில் இருக்கும் ப்ராக்g மஹால் மற்றும் ஆய்னா மஹால் பார்த்த பிறகு எங்கே போகவேண்டும் என ஓட்டுனர் முகேஷ்-இடம் கேட்க, அவர் இங்கே ஒரு பெரிய, பழமையான ஸ்வாமி நாராயண் மந்திர் இருக்கிறது – அங்கே போகலாம் என்று சொன்னார். சரி ஸ்வாமி நாராயண் மந்திர் பார்த்து விட்டுப் போகலாம் என்றால் நீண்ட நேரமெடுக்கும் என்றும் சொல்கிறார் முகேஷ். எங்களுக்கு அன்றைய இரவுக்குள் த்வாரகா செல்லும் திட்டம் இருந்தது. சரி கோவில் வாசல் வரை செல்வோம், அங்கே சென்று முடிவு செய்து கொள்ளலாம் என முகேஷிடம் புறப்படச் சொன்னோம். ஸ்வாமிநாராயண் Sect என்று தற்போது வழங்கப்படும் இயக்கத்தினை உருவாக்கிய ஸ்வாமிநாராயண் பகவான் அவர்களால் அமைக்கப்பட்ட ஆறு கோவில்களில் ஒன்று இந்த Bபுஜ் ஸ்வாமிநாராயண் மந்திர்.

Bபுஜ் ஸ்வாமி நாராயண் மந்திர்.....

Bபுஜ் ஸ்வாமி நாராயண் மந்திர்....

படம் - அவர்களது தளத்திலிருந்து....

1823-ஆம் வருடத்தில் அவரால் நிர்மாணம் செய்யப்பட்ட கோவில், Bபுஜ் நிலநடுக்கத்தில் சேதமடைய, அதன் பிறகு புதிதாகக் கட்டிய கோவில் தான் இப்போது இருப்பது. பிரம்மாண்டமான கோவில்! இப்போது இந்த ஸ்வாமிநாராயண் இயக்கம் உலகின் பல பாகங்களிலும் ஸ்வாமிநாராயண் கோவில்கள் கட்டி இருக்கிறார்கள் – அக்ஷர்தாம் என்ற பெயரில் இருக்கும் கோவில்கள் உங்களுக்கும் தெரிந்திருக்கும். Bபுஜ் கோவிலும் பிரம்மாண்டமான ஒன்று தான். உள்ளே சென்று பார்க்க வேண்டாம், வெளியிலிருந்து புகைப்படங்கள் மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு புறப்படலாம் என கோவில் வளாகத்திற்குச் சென்று புகைப்ப்டங்கள் எடுத்துக் கொண்ட பிறகு புறப்பட்டோம்.  கோவில் பற்றிய தகவல்கள், புகைப்படங்கள் ஆகியவை பார்க்க விருப்பமிருப்பின் அவர்களது இணைய முகவரி இங்கே…..   

பயணித்த பாதை.....

Bபுஜ் நகரிலிருந்து நாங்கள் பயணப்பட இருந்த த்வாரகா நகரம் சுமார் 400 கிலோமீட்டர். சற்றேறக்குறைய எட்டு மணி நேரம் ஆகலாம் – நிறுத்தாமல் சென்றால்! ஆனால் வழியில் சாப்பிடவும், இயற்கை உபாதைகளுக்கும் நிறுத்த வேண்டுமே! கூடவே ஓட்டுனர் முகேஷுக்கும், வாகனத்திற்கும் ஓய்வும் தர வேண்டும். நாங்கள் கோவில் வாயிலிலிருந்து புறப்பட்ட நேரம் மதியம் 01.15! அதனால் கோவிலுக்குள் செல்லாமல் புறப்பட்டுவிட்டோம். சாலைவழிப் பயணம் எனக்குப் பிடித்தமான ஒன்று. எப்போதும் ஓட்டுனர் அருகே தான் எனக்கு இருக்கை! உயர்ந்த மனிதன் என்பதால், கால்களை நீட்டிக்கொள்ள வசதியானது இந்த இருக்கை தான்! கூடவே பயணிக்கும்போது பார்க்கும் காட்சிகளைப் புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ளவும் இந்த இருக்கை தான் வசதி!

ஆடு மேய்க்கும் கண்ணே...  நீ போக வேண்டாம் சொன்னேன்!.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

காலையில் விசாமோவில் சாப்பிட்டது. மதியம் இரண்டு மணியாகவே, வயிறு சபிக்க ஆரம்பித்தது. ஓட்டுனர் முகேஷிடம் உணவகத்தில் நிறுத்தச் சொல்ல, Bபச்சாவ் எனும் இடத்தில் இருந்த சாலை வழி உணவகமான ஹோட்டல் ஆஷீஷ் என்ற உணவகத்தில் நிறுத்தினார். குஜராத்தி தாலி – ஆளொன்றுக்கு நூறு ரூபாய்! கொடுத்த காசுக்கு பரவாயில்லை – என்ன கொஞ்சம் காரம் தான் அதிகம். ஹிந்தி படங்களில், வில்லனிடம் மாட்டிக்கொண்ட கதாநாயகி ”முஜே Bபச்சாவ்” என்று கதற, அந்த கதறல் கேட்டு, பல கிலோமீட்டர்களுக்கு அப்பால் இருந்த கதாநாயகன் பாய்ந்து வருவாரே, அப்படி கத்த வேண்டிய அவசியம் இருக்கவில்லை – ஊர் பெயரே Bபச்சாவ்! குஜராத் சாலைவழி உணவகங்கள் நன்றாகவே இருக்கின்றன. உணவு உண்ட பிறகு பயணத்தினைத் தொடர்ந்தோம்.

தடையில்லா மின்சாரம் வழங்க காற்றாலைகள்.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

இந்த வண்டி, பெரியவர் - இரண்டில் யாருக்கு வயது அதிகம்!.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

உருட்டுக் கட்டைகள்....

உணவகம், சிறு கடைகளில் பார்த்த ஒரு விஷயம் உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது. பெரும்பாலான இடங்களில் மரத்தில் உருட்டுக் கட்டைகள் – இரண்டு பக்கங்களிலும் இரும்பு/வெண்கலப் பூண்கள் போட்டு, நடுநடுவே வெண்கலம் பதிக்கப்பட்டு விற்பனைக்கு இருந்தது. எதற்கு இப்படி விற்பனை செய்கிறார்கள் – சாதாரண Walking Stick போல இல்லையே என்ற சந்தேகம். ஓட்டுனர் முகேஷ்-இடம் கேட்க விடை கிடைத்தது. நெடுஞ்சாலையில் செல்லும் வாகன ஓட்டிகள் அனைவருமே தங்களது வண்டியில் இப்படி உருட்டுக் கட்டைகளை வைத்திருப்பது வழக்கம். வழியில் ஏதாவது பிரச்சனை, விபத்து என்றால், பாதுகாப்புக்கு வைத்திருப்பது வழக்கம். இல்லை தகராறு என்றால் அடிக்க வசதியாக இருக்கும் என்கிறார். ஓட்டுனர் முகேஷ் வண்டியிலும் அப்படி ஒரு கட்டை காலடியில் கிடந்தது! ”சொழட்டி சொழட்டி அடிப்பேன்னு” வீரப் பிரதாபம் வேறு! வன்முறை – இதிலிருந்து எப்போது விடுதலை!

உப்பு வாங்கலையோ உப்பு.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

காது மடலுக்குள் தோடு!.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

. 

இந்தப் பக்கங்களில் ஆட்டோவினை ”டீட்டிக்கோலா” என்றும் அழைக்கிறார்கள். புதிய பெயர். பயணத்தின் நடுநடுவே ஓட்டுனர் முகேஷிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்ட விஷயங்கள் இப்படியானவை நிறையவே உண்டு.  இந்தப் பிரயாணத்தின் ஆரம்பத்திலேயே நாங்கள் சென்றது, Demonetisation முடிந்த உடனேயே என்று எழுதி இருந்தேன். அதனால் விளைந்த நன்மையாக, நாங்கள் எங்கேயும் டோல் கட்டணம் கட்டவில்லை. வாகன எண்ணை மட்டும் பதிவு செய்து கொண்டு வாகனங்களை மேலே பயணிக்க அனுமதித்தார்கள். இப்படி நிறைய சேமிப்பு! அந்தப் பயணம் முழுவதுமே நாங்கள் டோல் கட்டணம் கட்டவில்லை! இல்லையென்றால் அந்தப் பயணத்தில் டோல் கட்டுவதற்கே நிறைய செலவாகியிருக்கும்! அதுவும் நீண்ட நெடிய பயணங்கள் என்பதால் டோல் எண்ணிக்கை அதிகம்!

குடும்பத்தோடு அடுத்த ஊருக்குச் செல்லும் நாடோடிகள்.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

பருத்தி தோட்டங்கள்.....

நெடுஞ்சாலைக் காட்சிகள்....

இந்தப் பயணத்தில் பார்த்த இன்னுமொரு விஷயம், சாலையோரங்களில் இருந்த பருத்தி விவசாயம். குஜராத் மாநிலத்தில் வேர்க்கடலை பயிரிடுவது அதிகம் எனத் தெரியும். போலவே பருத்தியும் நிறையவே பயிரிடுகிறார்கள். ஒரு பருத்தித் தோட்டத்தின் அருகே வாகனத்தினை நிறுத்தி சில பல புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டோம். கேட்பதற்கு யாருமே இல்லை என்பதால் கேட்காமலேயே நிலத்தில் இறங்கி புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டோம். “பருத்தி எடுக்கையிலே என்ன பல நாளும் பார்த்த மச்சான்!” பாட்டு ஏனோ சம்பந்தமில்லாமல் மனதுக்குள் வந்து போனது!  

தொடர்ந்து பயணிப்போம்….

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புதுதில்லி.