மீண்டும் பள்ளிப் பருவத்திற்கு….

மகளிர் மட்டும் ரீமேக் சென்ற வாரம் தொலைக்காட்சியில் போட்ட போது பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். மருமகள் ஜோதிகாவின் முயற்சியால் ராணி, கோமு, சுப்பு மூவரும் பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் சந்தித்துக் கொண்டனர். இப்படி நமக்கும் நடக்குமா என்ற ஆசை மனதிலிருந்தது.

நான் படித்த பள்ளியில் படித்த மாணவர்களால், கடந்த வாரத்தில், ஒரு WhatsApp க்ரூப் உண்டாக்கப்பட்டது தெரிய, நானும் அதில் இணைந்து கொண்டேன். எங்கள் பள்ளி பற்றி ஒரு காணொளியும் பார்த்தேன். அங்கேயே சென்று வந்த உணர்வு.

யார் இந்த க்ரூப்பை உருவாக்கினார்களோ, இரண்டே நாளில் 200-க்கும் மேற்பட்ட உறுப்பினர்கள். என்னுடைய பெயரையும் பத்தாம் வகுப்பு முடித்த ஆண்டையும் பதிவு செய்தேன். இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகியும் என் தோழிகள் என் பெயரைப் பார்த்ததும், "ஏய் ஆதி! நான் ஆனந்தி டி, நான் கோமதி டி, நான் ராதாமணி டி, நான் அனிதா டி "என்னை நினைவிருக்கா??? என்று வரிசையாக கேட்டனர்.

இதற்கும் மேலே, என்னுடைய கணக்கு டீச்சர் செல்வி, "ஆதி!! எப்படி இருக்க?? நல்லா ஞாபகம் இருக்கு, charming girl!! நீளமான முடியை இன்னும் பராமரிக்கிறயா?? என்று கேட்டு என்னை வியப்பில் ஆழ்த்தினார். இடையில் இருபது வருடங்கள், ஒவ்வொரு வருடமும் எத்தனையோ பிள்ளைகள் அவரிடம் படித்திருப்பார்கள். நினைவில் வைத்திருப்பது ஆச்சரியம்!!!

நானும் நிறைய ஆசிரியர்களின் பெயர்களை க்ருப்பில் நினைவு கூர்ந்தேன். அவர்களால் தான் இந்த நிலைக்கு வந்திருக்கிறோம் என்று.

தோழி ஆனந்தி கூட டீச்சரிடம் "நான் தான் உங்கள்ட்ட அதிகமா அடி வாங்கியிருப்பேன் மிஸ்! ஆதி நல்லா படிப்பா!! என்று சொன்னாள். டீச்சர், சாரி டா!! நான் உங்கள் நலம் விரும்பி என்றார். அவளும் "தெரியும் மிஸ்" என்றாள்.

"நானும் தான் பெஞ்ச் மேலே நின்னு கைல பிரம்பால அடி வாங்கியிருக்கேன் டி" என்று சொன்னேன். அதெல்லாம் தான் இன்று நம்மை வழி நடத்துகிறது என்றும் சொன்னேன்.

ஒரு சில ஆசிரியர்கள் காலமாகி விட்டனராம். அவர்களின் ஆன்மா சாந்தியடையட்டும்.

கல்லூரி நட்பில் நான்கைந்து தோழர்களை முகப்புத்தகம் மூலமாக நட்புவட்டத்தில் இணைத்துக் கொண்டேன். ஆனால் பள்ளிக்கால நட்புகளை கண்டுபிடித்திருப்பது மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியது. எனக்கு அவர்களின் முகங்கள் ஏறக்குறைய மறந்தாலும், அவர்கள் என்னை நினைவில் வைத்திருப்பதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி.

மே மாதம் முன்னாள் மாணாக்கர்கள் அனைவரும் கோவையில் சந்திக்கலாம் என பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இரண்டு நாட்களாய் நண்பர்கள் ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகம் செய்து கொள்வதும், மே மாதம் ஒன்றாம் தேதி எங்கள் பள்ளியிலேயே நடைப்பெறப் போகும் "RKS விழுதுகள் 2018" நிகழ்வில் அவரவர்களின் வருகையை உறுதி செய்வதுமாக சென்று கொண்டிருக்கிறது.

பள்ளிப்பருவ நட்புகளை பெற்ற சந்தோஷத்தை முகநூலில் பகிர்ந்தது போல், குழுமத்திலும் பகிர்ந்தேன். நட்புகள் பலரும் பாராட்டினர். இருந்தாலும் ஆசிரியரிடம் கருத்து பெறாதது முழுமையடைந்தது போல் இல்லை.

சிலேட்டையோ, நோட்டையோ கையில் வைத்துக் கொண்டு ஆசிரியர் தரும் மதிப்பெண்களுக்காக காத்திருந்த சிறுமியைப் போன்ற மனநிலையுடன் இருந்தேன். இறுதியாக கணக்கு டீச்சரான செல்வி மிஸ்ஸும் வாசித்து விட்டு, "U r always there in my heart dear ❤" என்று கருத்து சொன்னதும் 100/100 வாங்கிய மகிழ்ச்சி கிட்டியது.

அடுத்த மகிழ்வாக அறிவியல் ஆசிரியரான சாந்த சுந்தரி அவர்களின் அறிமுகமும் கிடைத்தது. ஏழாம் மற்றும் எட்டாம் வகுப்புகளில் எங்களுக்கு இவரின் வகுப்புகள் மிகவும் பிடிக்கும். மாணாக்கர்களிடம் கடிந்து கொண்டதேயில்லை. நீண்ட நெடிய பின்னலும், முகமும் , அவரின் நடையும் இன்றும் நினைவில்.. அவரும் சாட்டிங்கில் வரிசையாக அறிமுகம் செய்து கொண்ட மாணவர்களிடம் பொறுமையாக விசாரித்தார்.

தோழிகள் "நீதான் எங்களை நினைவு வெச்சுக்கல, ஆனா உன்னை நாங்க மறக்கவே இல்ல, ஏன்னா நீ தான் கிளாஸ்லயே உயரம்" என்று கலாய்த்தனர். "மாணவ மணிகளின் சிறுசேமிப்பு திட்டமான "சஞ்சய்கா"வை கிளாஸ்லயே நீ தான் உபயோகிப்ப" என்றும் சொன்னார்கள். ஆமாம் சேமிப்பது மட்டுமின்றி, மதிய உணவுக்குப் பின் சிறிது நேரம் கவுண்ட்டரிலும் உட்கார்ந்து கணக்குகளை பார்ப்பேன். இதற்காக என்னை நியமனம் செய்தவர் திருஞானசம்பந்தம் சார். அவரின் தமிழ் வகுப்புகள் சுவாரசியமாக இருக்கும்.

இப்படியாக மலரும் நினைவுகள் ஒன்றுடன் ஒன்று போட்டி போட்டுக் கொண்டு வரிசையில் நிற்கின்றன. இப்படிப் பட்ட அன்புள்ளங்களைப் பெற்றுத் தந்த இறைவனுக்கு நன்றி.

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்…

நட்புடன்

ஆதி வெங்கட்