அதிகாலையில் கேட்ட காதல் கதை…..

நாம் சந்திக்கும் ஒவ்வொரு மனிதரும் தமக்குள் ஏதோ ஒரு கதையை தனக்குள் புதைத்து வைத்திருக்கிறார்கள். வெகு சிலரே அந்த கதை பற்றிப் பேசுகிறார்கள். பெரும்பாலானவர்கள் தனது கதையைப் பற்றி யாரிடமும் பேசுவதில்லை, பிரஸ்தாபிப்பது இல்லை. சிறுகதை எழுதுபவர்கள் கதைக்கான கருவை தேடிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். எனக்கும் கதைக்கும் ரொம்பவே தூரம். சமீபத்தில் எழுதிய ஒரு பதிவிற்குக் கூட தில்லையகத்து கீதா அவர்கள் “இது ஒரு கதைக்கான கரு” என்று சொல்லி இருந்தார்.  அவரையே நேரம் கிடைத்தால் எழுதச் சொல்லி இருப்பது இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது! சரி அது ஒரு புறம் இருக்கட்டும், இப்போது இன்றைய பதிவுக்கு வருகிறேன்!

சமீபத்தில் ஒரு பயணம் [எங்கே சென்றேன் என்பதை பிறகு சொல்கிறேன் – இரண்டு நாள் பயணம்!] முடித்து தலைநகரின் ISBT – Inter State Bus Stand – காஷ்மீரி கேட் வந்து சேர்ந்த போது காலை மணி 05.30. பெரும்பாலும் தலைநகரின் பேருந்து நிலையம், இரயில் நிலையங்களில் இருக்கும் ஆட்டோ/டாக்ஸி ஓட்டுனர்கள் பிரபல கொள்ளைக்காரர்களுக்கு சற்றும் இளைத்தவர்கள் அல்ல! பேருந்திலிருந்து இறங்கும் பயணிகளை மொய்த்துக் கொண்டு வாய்க்கு வந்த படி காசு கேட்பார்கள் – மூன்று கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் இடத்திற்குப் போகக் கூசாமல் 100 ரூபாய் கேட்டு நம்மை ஓட வைப்பார்கள். அதனாலேயே நான் அவ்விடங்களுக்குச் செல்லும்போது பெரும்பாலும் தில்லி மெட்ரோவையே நாடுவேன்.

இம்முறை நாங்கள் நான்கு பேர் – வைத்திருந்த உடைமைகளும் கொஞ்சம் அதிகம்.  நடைபாதையில் பொருட்களை வைத்துவிட்டு கொஞ்சம் கவனிக்க, ஒரு முதியவர் – குளிருக்கு அடக்கமாய் உடைகளை அணிந்திருந்தவர் – என்னிடம் வந்து ”எங்கே செல்ல வேண்டும்?” என்று கேட்க, நண்பர்கள் மூவரை அவர்கள் தங்குமிடத்தில் இறக்கி விட்டு, அதன் பிறகு அருகில் இருக்கும் என் வீட்டில் இறக்கி விடவேண்டும் எனச் சொன்னேன். அவர் கேட்ட தொகை சற்றே அதிகம் என்றாலும், அனுமதிக்கப்பட்ட மூன்று பேரை விட ஒருவர் அதிகம் என்பதால் சரி என்று அவரது ஆட்டோவில் தான் பயணம். எங்கள் உடைமைகளை ஆட்டோவில் வைத்து நாங்களும் அமர்ந்த பிறகு அவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தேன்.

இப்படி காலையிலேயே அதிகம் கேட்டு ஏமாற்றுகிறார்களே எனக் கேட்க, முன்பெல்லாம் ஆட்டோக்கள் பஞ்சாபிகள் வசம் இருந்தது, இப்போது எல்லாம் பீஹாரிகள் வசம், நிறையவே ஏமாற்றுகிறார்கள். நான் கூட இப்போது உங்களிடம் கேட்டது ஐம்பது ரூபாய் அதிகமாகத்தான் என்று சொல்லி, நான்கு பேராக இருப்பதால் கேட்டேன் என்று சொல்ல, நானும் அதற்காகத் தான் ஒத்துக் கொண்டேன் என்று சொன்னேன். தில்லியில் பல வருடங்களாக இருக்கிறேன். அடுத்தவர் பொருளுக்கு ஆசைப்படுவதில்லை. காலையில் ஆறு மணி முதல் பதினோறு மணி வரை ஆட்டோ ஓட்டுகிறேன், அதன் பிறகு வீடு சென்று ஓய்வு தான். இரண்டு மகன்கள் – ஒருவர் Animation படித்து விட்டு மாதம் 28000 ரூபாய் சம்பாதிக்கிறார், இரண்டாமவர் CA படித்து வேலைக்குச் செல்கிறார் என்று சொல்லி, தன் கதையையும் சொல்ல ஆரம்பித்தார்!

என்னுடைய திருமணம் காதல் திருமணம் தெரியுமா? அதுவும் கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடங்களுக்கு முன்னர் காதல் திருமணம்! நான் கத்ரி [Khatri] இனத்தினைச் சேர்ந்தவன். நான் காதலித்த பெண்ணோ அகர்வால் [Agarwal] எனும் Bபனியா [வியாபாரி]! நான் ஆட்டோ ஓட்டிக்கொண்டிருக்க, அவளோ, நிறைய பணம் படைத்த வீட்டிலிருந்து வருபவர். எனக்கும் தில்லியில் மூதாதையர் சொத்து இருந்தாலும், குடும்பச் சொத்து. சில வருடங்களாகவே எங்கள் காதல் துளிர்த்து, வளர்ந்து பெரு மரமாகி இருந்தது. காதலியின் வீட்டிற்கோ, எங்கள் வீட்டிற்கோ இந்த காதல் விஷயம் தெரியாது. இப்படி இருக்கையில் காதலியின் வீட்டில் மாப்பிள்ளை தேட ஆரம்பித்தார்கள்.

இந்த விஷயம் தெரிந்தவுடன், நானும் எனது காதலியும் ஆர்ய சமாஜ் முறைப்படியும், நீதிமன்றத்திலும் திருமணம் புரிந்து கொண்டோம். பிறகு வீட்டிற்குத் தெரிய நிறைய பிரச்சனைகள். பெண்ணின் வீட்டார் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்து தகராறு செய்ய, பஞ்சாயத்து நடந்தது. ”நாங்கள் ஏற்கனவே திருமணம் புரிந்து கொண்டோம். இந்த ஜன்மத்தில் இவரைத் தவிர வேறு யாரையும் நான் மணம் முடிக்க மாட்டேன்” என்று என் மனைவி கண்டிப்பாகச் சொல்ல, வேறு வழியின்றி ஒத்துக் கொண்டார்கள். எந்த விதத்திலும் உனக்கு உதவி செய்ய மாட்டோம் என்று சொல்லி விலகி விட்டார்கள். நானும் மனைவியும் மட்டுமே கடுமையாக உழைத்தோம் – நான் ஆட்டோ ஓட்ட, மனைவி ஒரு பள்ளியில் ஆசிரியராக இருந்து குடும்பத்தையும் கவனித்துக் கொண்டார். இரண்டு பேருமே டிகிரி படித்திருந்தோம் என்றாலும் அவர் மேலும் படித்து ஆசிரியராக, நான் ஆட்டோ ஓட்டினேன்.

காலம் ஓடியது. இப்போது மனைவியும் குழந்தைகளும் மட்டும் அவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்று வருகிறார்கள். என்னை இப்போது வரை அவர்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. அதில் எனக்கு வருத்தமும் இல்லை. உழைத்து, எங்கள் இரு பிள்ளைகளையும் நல்லபடியாக படிக்க வைத்திருக்கிறேன். வேலையும் கிடைத்து இருக்கிறது. சொந்த வீடு இருக்கிறது. பெரிதாக ஆசை ஒன்றுமில்லை. கொஞ்சம் காலம் உழைத்து, மகன்களின் திருமணம் முடிந்த பிறகு தில்லியை விட்டு விலக எண்ணம் இருக்கிறது – ரிஷிகேஷில் ஒரு இடம் பார்த்திருக்கிறேன். அங்கே ஒரு கடை வைத்துக் கொண்டு நானும் என் காதல் மனைவியும் மிச்சமிருக்கும் நாட்களையும், காதலில் திளைத்துக் கழிக்க வேண்டும்! இன்னமும் என் மனைவி மீதான காதல் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது.

வாழ்க்கை நிலையற்றது! நேற்று இருப்பவர் இன்றைக்கு இல்லை – இருந்தாலும் இருக்கும் வரைக்கும் உழைத்து, என் மனைவியைக் காதலிப்பேன் என்று சொல்லிக் கொண்டு வந்தார்! வழியில் நண்பர்களை இறக்கி விட்டு, என் வீட்டருகே இறக்கி விட்ட அவருக்கு நன்றி சொல்லி அவருக்குக் கொடுக்க வேண்டிய தொகையைக் கொடுக்க, அவரது Purse-ல் இருந்த அவரது மனைவியின் புகைப்படத்தினைக் காண்பித்து “எங்க ஜோடி எப்படி இருக்கு?” என்று கேட்டுச் சிரித்தார்!  நல்லாவே இருக்கு ஜோடிப் பொருத்தம் எனச் சொல்லி நகர்ந்தேன். அவர் சொன்ன கதையைக் கேட்டு வீட்டிற்கு வந்து நுழைந்தால், கிடக்கும் வேலைகள் என்னை மலைக்க வைத்தன!

முதல் பாராவில் சொன்னபடி ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் ஒரு கதை! நான் கேட்ட கதையை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டேன். உங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்!

  

நாளை மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி. 

அலைபேசி மூலம் தமிழ்மண வாக்களிக்க....