கொலு பொம்மைக் கடையில் ஒரு மாலை…

நவராத்திரி சமயத்தில் திருவரங்கம் சென்றிருந்ததை முன்னரே எழுதி இருக்கிறேன். இந்த முறை எங்களுக்குப் பண்டிகைகள் கிடையாது என்பது இந்தப் பயணம் திட்டமிட்ட பிறகே தெரிந்தது – உறவினர் இறந்து போகப்போகிறார் என்பது நமக்குத் தெரியுமா என்ன! விமானத்தில் பயணம் செய்ய முன்பதிவு செய்த பிறகு என்னதான் Refundable Ticket என்றாலும் பயணச்சீட்டு கட்டணத்தில் பத்து சதவீதம் கூட திரும்பிக் கிடைப்பதில்லை. சரி முன்பதிவு செய்த படியே பயணத்தினைத் தொடரலாம் என தொடர்ந்து விட்டேன். நவராத்ரிக்கு முன்னதாகவே மகளும் மனைவியும் சில பொம்மைகளைப் பார்த்து வைத்திருந்தார்கள் – வாங்க வேண்டும் என! நான் திருச்சி வந்த பிறகு வாங்கிக் கொள்ளலாம் எனக் காத்திருந்தார்கள். கொலு ஆரம்பிப்பதற்கு இரண்டு நாட்கள் முன்னர் திருவரங்கம் ராஜகோபுரம் அருகே இருக்கும் கடை ஒன்றிற்குச் சென்றோம்.

அழகழகான பொம்மைகள் – தசாவதார செட், கல்யாண செட், அஷ்டலக்ஷ்மி செட், கிருஷ்ண லீலை செட், நவ நரசிம்மர் செட் என பல பொம்மைகள் – எல்லாமே அழகு என்றாலும் எல்லாவற்றையும் வாங்க முடிவதில்லை – பராமரிப்பதும் கடினமான வேலை அல்லவா? பொம்மைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். பொம்மைக் கடையில் கடைக்காரரின் குடும்பத்தினர் அனைவருமே இருந்தார்கள். எல்லோருமா சேர்ந்து வியாபாரம் பார்த்தால் தானே கொஞ்சம் காசு சம்பாதிக்க முடியும். கடைக்காரரின் மனைவி தான் விலை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். ஒவ்வொரு பொம்மையும் எடுத்துப் பார்த்து, அதைப் பற்றிப் பேசி, விலை கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் எடுத்துக் கொண்டிருந்த அதே வேளையில், வேறு சிலரும் அங்கே இருந்தார்கள்.

மூன்று பேர் கொண்ட குடும்பம் ஒன்று – பொம்மைகளை விலை பேசி முடிவு செய்த பிறகு காசு எடுக்க பக்கத்து ATM நோக்கிச் சென்றனர். அப்போது தான் கடைக்காரர் வந்து சேர்ந்தார். எவ்வளவு விலை சொன்னார்கள் என்று கேட்ட கடைக்காரர், தனது மனைவியைக் கடிந்து கொண்டார் – அடக்க விலைக்கும் குறைவாக இப்படி விற்றால், இந்த இடத்திற்கு வாடகை எப்படிக் கொடுக்க முடியும், போக்குவரத்து செலவு எங்கிருந்து தருவது, இப்படி குறைவான விலை சொல்லிட்டியே என்று திட்டிக் கொண்டிருந்தார். அவரது மகனையும் திட்டிக் கொண்டிருந்த போது பணம் எடுக்கச் சென்றவர் திரும்பி வந்தார். விலை தப்பா சொல்லிட்டாங்கம்மா, இந்த விலை எங்களுக்குக் கட்டுப்படியாகாது, மன்னிச்சுக்கோங்க என்று சொல்ல, அந்தப் பெண் வாக்குவாதத்தில் இறங்கினார்.

மாற்றி மாற்றி வாக்குவாதம் – வேணும்னா 100, 150 ரூபாய் மேலே கொடுக்க முடியும் அவ்வளவு தான் என்று வாடிக்கையாளர்கள் கறாராக இருக்க, வியாபாரி “சரிம்மா, எனக்கு நீங்க காசே கொடுக்க வேண்டாம், என்னோட வீட்டுக்காரம்மா படிக்காதவங்க, தப்பா சொல்லிட்டாங்க, விலை கட்டாது!” என்று சொல்ல, அவரோ, சரி ஆட்டோவில் எடுத்து வைங்க, நாங்க காசு கொடுக்காமலே எடுத்துக்கறோம் என்று சொன்னார். எவ்வளவு சொன்னாலும் கேட்காமல் “எங்களுக்கு நேர விரயம் உங்களால!” என்று மீண்டும் மீண்டும் வாதிட்டுக் கொண்டிருந்தார்.  இந்த இடத்தில் தான் விதி விளையாடியது. கவனித்துக் கொண்டிருந்த நான் சும்மா இருந்திருக்கலாம், ”ஏம்மா அவங்க தான் ஏதோ தப்பா சொல்லிட்டாங்கன்னு சொல்றாங்களே, பார்த்து பேசி ஒரு முடிவுக்கு வாங்க, நஷ்டத்துக்கு எப்படி விப்பாங்க?” என்று கேட்டுவிட்டேன்.

என்னிடமும் சிறிது வாக்குவாதம் - ஆங்கிலத்தில் பேசிக் கொண்டே இருந்தார் – நானும் ஆங்கிலத்தில் பேசி வியாபாரியின் பக்கத்திற்காக வாதிட்டேன். கொஞ்சம் சம்பாஷணைக்குப் பிறகு “Its between us, you don’t interfere! I have lost so much of time due to this!”.  “உனக்கு இது தேவையா?” மொமெண்ட் எனக்கு! சில சமயங்களில் வாயை வைத்துக் கொண்டு சும்மா இருக்க முடிவதில்லை எனக்கு! பாவமாக இருக்கிறதே என கடைக்காரருக்கு உதவிக்குப் போக, இப்படி ஒரு பேச்சு கேட்க வேண்டியதாயிற்று. ”எங்களால இவ்வளவு தான் கொடுக்க முடியும், நீங்க ஃப்ரீயா தரேன்னு சொல்றீங்க, கொடுங்க” என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். கடைசியாக அவர்கள் மூவரும் வேற்று மொழியில் [எனக்குத் தெரிந்த மொழிதான்!] தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டே சென்று விட்டார்கள் – ”நாளைக்கு கொலு வைக்கணும், இன்னும் எப்ப பொம்மை வாங்கி, எப்ப எடுக்கறது?” என்று பொதுவாக பேசிக்கொண்டு கடைக்காரரையும் என்னையும் திட்டிக்கொண்டே நகர்ந்தார்கள்.

அவர்கள் சென்ற பிறகு கடைக்காரரின் மனைவி இன்னுமொரு சோகக் கதையைச் சொன்னார் – அதுவும் இந்த நிகழ்வுக்கு அரை மணி நேரம் முன்னர் நடந்ததாம். ஒரு பெண்மணி வந்து பொம்மைகளை விலைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாராம். அதே சமயத்தில் வேறு சிலரும் கடைக்கு வர, ஒவ்வொருவராக பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்திருக்கிறார் கடைப்பெண்மணி. உள்ளே சென்று பொம்மைகளை எடுத்து வருவதற்குள் முதலாவது பெண்மணி, இரண்டு செட் பொம்மைகளை [மொத்தம் நான்கு பொம்மைகளாம்!] தன் பையில் போட்டுக்கொண்டு போய் விட்டார்களாம். அவர்கள் சென்ற பிறகு தான் பார்த்திருக்கிறார்கள் – வரிசையாக வைத்திருந்த நான்கு செட் பொம்மைகளில் இரண்டினைக் காணவில்லை என்பது – கிட்டத்தட்ட 900 ரூபாய் அடக்க விலை! 900 ரூபாய் நஷ்டம்.

”இப்படித் திருடியாவது கொலு வைக்க வேண்டுமா?” என்ற அந்த கடைக்காரப் பெண்மணியின் கேள்விக்கு என்னிடம் பதில் இல்லை! இப்படியும் சில மனிதர்கள்….. என்ன சொல்ல.  அது சரி, நீங்க என்ன பொம்மை வாங்கினீங்க என்று தான் கேட்கிறீர்கள்… நாங்கள் வாங்கிய பொம்மைகள் [படங்கள் - ஆதி வெங்கட்] தான் இந்தப் பதிவில் பகிர்ந்திருக்கிறேன் – சிவன் பார்வதி, காளிங்க நர்த்தனம் மற்றும் பசு, கிருஷ்ணர் மற்றும் யசோதா ஒருங்கே இருக்கும் பொம்மை.  நான்காவதாக இருக்கும் ஆண்டாள் – ரங்கமன்னார் சிலை கடையில் பார்வைக்கு வைத்திருந்த பொம்மைகளில் ஒன்று [நாங்கள் வாங்காதது – ஏற்கனவே இருப்பதால்!] நிறைய பொம்மைகள் வாங்க ஆசை இருந்தாலும், வாங்காமல் விட்டேன் – சரி அடுத்த வருடம் வாங்கிக்கலாம்…..

ஒவ்வொரு நாளும் விதம் விதமான மனிதர்களைச் சந்திக்கிறோம். ஒவ்வொரு நாளும் புதுப் புதுப் பாடங்களை நமக்குத் தருகிறது இந்த வாழ்க்கை. அந்த கடைப் பெண்மணியின் “இப்படியாவது கொலு வைக்க வேணுமா?” என்ற கேள்விக்கு விடை தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். சரியாகத் தானே கேள்வி கேட்கிறார் அவர்….

மீண்டும் வேறு ஒரு பகிர்வுடன் சந்திப்போம்…. சிந்திப்போம்….

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.