திரும்பிப் பார்க்கிறேன் - அவரைக் காணோம்பா - பதில் பதிவு

கண்ணைக் கட்டி காட்டில் விட்டது போல என்பார்களே. அது போல் தான் நான் தில்லிக்குச் சென்றதும்.

திருமணம் பற்றிய எண்ணமே உருவாகாத வேளையில் குடும்பச்சூழலை புரிந்து கொண்டு சம்மதம் தெரிவித்தேன். சம்பள பேக்கேஜ் எல்லாம் அப்போது கேட்கத் தோணலை. ”மத்திய அரசுப் பணி. அது போதுமே! மகளுக்கு சோற்றுக்கு கவலையில்லை”. இதுவே என் பெற்றோர் அப்போது எண்ணியது.

கல்லூரியில் பயின்று சிறிது காலம் வேலையும் பார்த்திருந்தாலும் எனக்கு வெளி உலகம் தெரியாது. வீடு, கல்லூரி என சிறு வட்டத்திற்குள்ளாகவே சுழன்றவள். அதிகம் பேசவும் மாட்டேன். நட்புவட்டம் மிக மிகச் சிறியது.

என்னவருக்கோ பல வருடங்களாக அங்கு இருப்பதால் நட்புவட்டம் மிகப்பெரியது. பொதுச் சேவை வேறு நிறைய. யாருக்கு எதுவென்றாலும் முதல் ஃபோன் எங்கள் வீட்டிற்குத் தான் வரும்.

தினமுமே அலுவலகம் முடிந்து வீடு வந்து சிறிது ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு ஏதேனும் ஒரு நண்பர் வீட்டிற்குத் தான் அழைத்துச் செல்வார். வார இறுதிகளிலும் அவர்களோடு கெட் டு கெதர் இருக்கும்.

மிகவும் பயந்த சுபாவம் கொண்டவள் நான். தெனாலி கமல் போல் எல்லாவற்றுக்கும் பயம். ஒரு அறையிலேயே தனியாக இருக்க பயப்படுவேன். அப்படியிருக்க திடீரென ஏதேனும் நட்புவட்டத்தில் உதவி தேவைப்பட்டால் உடனே கிளம்பி விடுவார். பின்பு நான் தனியே தான். ஒரு ஆளிற்காக தனியே சமைக்கவும் பிடிக்காது. மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு எனக்கு ஒரு துணையாக மகள் கிடைத்தாள்.

பொதுவாகவே எந்தவொரு இடத்திற்கும் தனியே செல்வதை விட நட்புவட்டத்தோடு செல்வது தான் அவருக்கு பிடிக்கும். முதலில் இது போன்ற விஷயங்கள் சிறு சிறு ஏமாற்றத்தையும், வருத்தத்தையும் தந்தாலும் பின்பு புரிந்து கொள்ளத் துவங்கினேன்.

சுயநலமில்லாத பொது நலத்தை எண்ணுபவர். கர்ண பரம்பரையில் வந்தவரோ என்று சற்றே எண்ணக்கூடும். சற்றும் யோசிக்காமல் தானம் செய்து விடுவார். அவர்களாக திருப்பி தந்தால் தான் உண்டு.

பல ஊர்களைச் சுற்றிப் பார்ப்பதில் அவருக்கு அலுப்பே ஏற்படாது. தொடர்ந்து பயணிக்கச் சொன்னாலும் தயாராக இருப்பார். நான் அப்படியே நேரெதிர். விமானத்துக்கும், ரயிலுக்கும் உங்க சொத்தை பங்கிட்டு தரீங்களா!!! என்று நான் கேட்பதுண்டு.

நான் நன்றாக சமைக்கத் துவங்கியதும் என்னவரால் தான். நட்புவட்டத்தில் ஏதேனும் ஒரு குடும்பத்தை வாரஇறுதியில் சாப்பிட வாருங்கள் என்று அழைப்பு விடுத்திருப்பார். அவர்களுக்கு சமைத்து தான் நான் பழகியது.

இது போன்று எனக்குக் கிடைத்த அனுபவங்களால் தான் இன்று யாரையும் சார்ந்திராது எல்லாவற்றையும் சமாளிக்க முடிகிறது என்று நினைக்கிறேன்.

இந்த புராணம் எல்லாம் எதற்கு என்று கேட்கிறீர்களா!!! பொதுசேவையில் குடும்பத்துடன் நேரம் செலவழிக்க முடியாமல் போனது பற்றி என்னவர் எழுதிய பதிவிற்கு [அவரைக் காணோம்பா – இரவு முழுவதும் பூத உடலுடன்…] என்னுடைய கருத்தை சிலர் விரும்பிக் கேட்டிருந்தனர். அதற்காகவே இந்தப் பதிவு.

இதுபோல நிகழ்காலத்தை எண்ணி எதிர்காலத்தில் வருத்தப்படாமல் இருக்க கடவுளை பிரார்த்திக்கிறேன்.

விரைவில் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

நட்புடன்

ஆதி வெங்கட்