காணாமல் போன பெட்டி - இரயில் பயணங்களில் - பகுதி 1 - நிர்மலா ரங்கராஜன்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட கல்லூரி நாட்கள் பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

பிரச்சனைகளைச் சொல்லி வாழ்வது வாழ்க்கையல்ல; இதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையான்னு, என்று சொல்லிக் கொண்டு முன்னேறிச் செல்வது தான் வாழ்க்கை.

******

இந்த வலைப்பூவில் சில பதிவுகளை எழுதிய தில்லி வாசி திருமதி நிர்மலா ரங்கராஜன் அவர்களை நீங்கள் நினைவில் வைத்திருக்கலாம். சற்றே இடைவெளிக்குப் பிறகு அவரிடமிருந்து ஒரு பதிவு - இரண்டு பகுதிகளாக வர இருக்கிறது - அந்த வரிசையில் முதலாவது பகுதியாக இதோ இன்று - வாசிக்கலாம் வாருங்கள் - வெங்கட் நாகராஜ்.

******

நண்பர்கள் அனைவருக்கும் இனிய வணக்கம். எனது இந்த இரயில் பயண அனுபவம் மூலமாக உங்கள் அனைவரையும் மீண்டும் சந்திப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.

இரயில் பயணம் யாருக்கு தான் பிடிக்காது!? எனக்கும் அப்படித்தான் ரயிலில் பயணிப்பது மிகவும் பிடிக்கும். ஜன்னலோரத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு ஓடும் மரங்களை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே.... பயணிப்பது என்பது ஒரு தனி சுகம். அதுவும் நெடுந்தூர பயணம் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம்.

டெல்லியிலிருந்து சென்னைக்கோ அல்லது சென்னையிலிருந்து டெல்லிக்கோ செல்லும் 2 நாள் பயணம் மிகவும் உற்சாகமான தாகவே இருக்கும். இந்த இரண்டு நாட்களில் உடன் பயணிப்பவர்களோடு தொலைபேசி எண் பகிர்ந்து கொள்ளும் அளவிற்கு நட்பாகி விடும். பயணம் முடிந்த பிறகும்கூட அவர்களோடு போன் மூலமாக நட்பு தொடரும். அப்படி ஒரு சிலருக்கு சில உதவிகள் செய்யவும் வாய்ப்பு கிடைத்துள்ளது. இப்படியாக பல அனுபவங்களை தருவதாகவும், பலதரப்பட்ட மக்களுடன் பழக ஒரு வாய்ப்பாகவும் அமையும் இந்த ரயில் பயணம் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒன்றாகும். எனவே நான் எப்போது ஊருக்கு செல்வதானாலும் முதலில் ரயில் பயணத்தை தான் தேர்ந்தெடுப்பேன். அவசரம் என்றால் மட்டுமே விமான பயணம்.

2018 நவம்பர் மாதத்தில்  திருக்கடையூரில் நடந்த டெல்லி நண்பரின் அறுபதாம் கல்யாணத்திற்கு செல்லவேண்டியிருந்தது. டெல்லியிலிருந்து நண்பர்கள் சிலரும் அதற்காக சென்றனர். நான் ரயிலில் செல்ல விரும்பினேன். கணவரும் மற்ற நண்பர்களும் மறுப்பு தெரிவித்தனர். நானோ பிடிவாதமாக ரயில் பயணம் சென்று வெகு நாட்கள் ஆகிவிட்டது எனவே இப்போது ரயிலில் செல்ல வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டதால் கணவரும் சம்மதித்து ரயில் பயணம் செல்ல பயணச்சீட்டு முன்பதிவு செய்து கொடுத்தார். 

ஊருக்கு செல்லவிருக்கும் அன்று இரவு தமிழ்நாடு விரைவு வண்டியில் கணவர் என்னை வழியனுப்ப வந்திருந்தார். இருக்கையில் அமர வைத்துவிட்டு என்னுடைய பெட்டி, பை எல்லாவற்றையும் இருக்கைக்கு கீழே இருக்கும் இடத்தில் வைத்து சங்கிலியால் நன்றாக கட்டி பூட்டிவிட்டு மறு பரிசோதனையும் செய்து திருப்தியான பிறகு எனக்கு பை சொல்லிவிட்டு கிளம்பிவிட்டார். எங்கள் ரயிலும் புறப்பட்டது. எனது பெட்டியில் என்னோடு நிறைய பள்ளி குழந்தைகள் விளையாட்டு போட்டிக்காக டெல்லி வந்து திரும்பிக்கொண்டிருந்தனர். அவர்களோடு மிகவும் சலசலப்பு கலகலப்பாக பயணம் ஆரம்பித்தது.

பொதுவாகவே ரயில் பயணத்தின் போது எனக்கு தூக்கம் வராது. தூங்கவும் மாட்டேன். குடும்பத்தோடு சென்றாலும் கூட நான் மட்டும் தூங்குவது கிடையாது. அன்று இரவு எல்லோரும் படுத்த பிறகு நானும் படுத்தேன். படுத்து சிறிது நேரத்திலேயே எப்படி தூங்கினேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை. நல்ல தூக்கம். கணவரிடம் இருந்து காலையில் ஏழு மணிக்கு ஃபோன் வந்த பிறகு தான் எழுந்தேன்.  ரயில் போபாலை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. அடடா இவ்வளவு தாமதமாக எழுந்து விட்டோமே! எப்படி இப்படி ஒரு தூக்கம் நமக்கு என்று யோசித்தவாறே பல்துலக்கி விட்டு வந்து முகம் துடைக்க பெட்டியிலிருந்து துண்டு எடுக்க கை விட்டு துழாவினால் பெட்டியை காணவில்லை. நகர்ந்து  இருக்குமோ என்று குனிந்து பார்த்தால் பெட்டி இருந்த இடம் வெறுமை!. எப்படி இருக்கும்? ஒரு நிமிடம் எதுவும் புரியவில்லை. கண்கள் இருட்டிக் கொண்டு வந்தது. நிதானித்து உடனே கணவருக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து விஷயத்தைச் சொன்னேன். அவர் நான் இங்கிருந்து கொண்டு என்ன செய்ய முடியும் நீ பார்த்துக்கொள் என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்து விட்டார். அதன் பிறகு என்ன நடந்தது?  அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன்! 

மீண்டும் சந்திப்போம் 👋

நட்புடன்

நிர்மலா ரங்கராஜன்

புது தில்லி

******

நண்பர்களே, இந்த நாளில் வெளியிட்ட பதிவு குறித்த தங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். நாளை வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை… 

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி.