இறந்து போனவன்… - கதை மாந்தர்கள்

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாமா?

வாழ்க்கை மரணத்திடம் கேட்கிறது… ஏன் மக்கள் என்னை விரும்புகிறார்கள், உன்னை வெறுக்கிறார்கள்?

மரணம் சொன்னது… ஏனென்றால், நீ அழகான பொய். நான் வலிக்கின்ற உண்மை.

 

இரவு பன்னிரெண்டு மணி. அப்போது தான் பேசி வைத்த அலைபேசி மீண்டும் டிங்க் டிங்க் என்றது. தினம் தினம் இரவுகளில் நீண்ட நேரம் அலைபேசியில் மேய்வது வழக்கமாகி இருக்கிறது சுமனுக்கு! இந்த நேரத்தில் என்ன செய்தி வந்திருக்கிறது என அலைபேசியின் தொடுதிரையை உயிர்ப்பித்து பார்க்க வாட்ஸப் வழி செய்தி வந்திருந்தது. அலுவலகத்தில் உடன் வேலை செய்யும் சுரேந்தரிடமிருந்து வந்த செய்தி இப்படி இருந்தது.

“நான் இறந்து விட்டேன். இனிமேல் என்னால் யாருக்கும் தொந்தரவு இருக்காது!” கூடவே சுரேந்தரின் நிழற்படம் ஒன்றும் – இறந்து போனவர்களின் படத்தில் மாலையிட்டு வைத்திருப்பது போலவே அவனது நிழற்படத்திற்கு மாலையிட்டு செய்தியும் அனுப்பி இருந்தான் – அதுவும் அவனது அலைபேசியிலிருந்தே! அனுப்பிய நேரம் சரியாக பன்னிரெண்டு மணி.

என்னதான் சுரேந்தரும் சுமனும் ஒரே அலுவலகத்தில் ஒரே பிரிவில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தாலும் பெரிதாக பேச்சு வார்த்தை கிடையாது. ஹலோ ஹலோ மட்டுமே! அலைபேசி வழி எப்போதும் தொடர்பு கொண்டதில்லை.  அப்பிரிவில் இருப்பவர்களுக்கான வாட்ஸப் குழுமத்தில் அவனும் உண்டு என்றாலும் பெரும்பாலும் அலுவலக சம்பந்தமான விஷயங்களே குழுமத்தில் இருக்கும். இப்போது இப்படி ஒரு தகவல் – அதுவும் சுரேந்தரிடமிருந்தே வந்ததில் சுமனுக்குக் கொஞ்சம் அதிர்ச்சி, நிறையவே குழப்பம்! என்ன செய்ய முடியும் – மரணம் எப்படி வேண்டுமானாலும் வரலாம் என்றாலும் இப்படி இறந்து விட்டேன் என செய்தி அனுப்பும் அளவுக்கு இருக்குமா? பிரிவில் இருக்கும் சகாக்களை அழைத்து விசாரிக்கலாம் என்றால் இந்த இரவு நேரம் யாரையும் தொந்தரவு செய்வது சரியாகப் படவில்லை. எதுவானாலும் காலையில் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என அலைபேசியை அப்புறம் வைத்து விட்டு தொலைந்து போன உறக்கத்தைத் தேடத் துவங்கினான் சுமன்!

அடுத்த நாள் காலை – அலுவலகத்திற்குச் செல்லும் வரை சுரேந்தருக்கு என்ன ஆகியிருக்கும், எதற்காக இந்த மாதிரி ஒரு தகவலை அனுப்பி வைத்திருக்கிறான் என்று சுமனுக்கு, புரியாமலேயே இருந்தது. அலுவலகத்திற்குச் சென்று சக அலுவலக நண்பர்களைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என சற்றே சீக்கிரமாகவே அலுவலகத்தினை அடைந்தான். அலுவலகத்தில் அவனைப் போலவே மற்ற அலுவலர்களும் சற்று சீக்கிரமாகவே வந்திருந்தார்கள். அனைவரும் ஏதோ எதிர்பார்த்து வந்தது போல உணர்வு! ஒவ்வொருவராக தங்களுக்கு நள்ளிரவு வந்த செய்தி பற்றி சொல்ல, அந்தப் பிரிவில் இருக்கும் (சுரேந்தர் தவிர) மற்றஆறு பேருக்குமே மாலையிட்ட படமும் செய்தியும் வந்திருக்கிறது – பெண் அலுவலர்கள் உட்பட! அனைவருமே குழப்பத்தில் இருந்தது பேச்சில் நன்கு தெரிந்தது. சுரேந்தர் வீட்டிற்கு அழைத்துப் பேசலாம் என நினைத்தால் யாருக்குமே அவர் வீட்டினரிடம் பேசியதில்லை என்பது புரிய, என்ன செய்வது எனக் குழப்பம். 

ஒவ்வொருவராக சுரேந்தர் பற்றிய செய்திகளைப் பற்றி பேச ஆரம்பித்தார்கள். சுரேந்தர் ஒவ்வொருவரிடமும் தனித்தனியே பேசி, நிறைய முறை பணம் கடன் வாங்கி இருப்பது அப்போது தான் அனைவருக்குமே தெரிந்தது – ஒருவரிடம் முப்பதாயிரம் ரூபாய் கடன் வாங்கி இருக்கிறார் சுரேந்தர். வாங்கிய கடனை என்ன செய்கிறார் என்பதையும் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது – சரக்கடிக்கும் பழக்கம் உண்டு என ஒருவர் சொல்ல, அவர் வைத்திருக்கும் தகாத உறவு, அதனால் வீட்டில் இருக்கும் பிரச்சனைகள் என மற்றவர் சொல்ல கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுமனுக்கு சுரேந்தர் பற்றிய விவரங்கள் புரிந்தது – நல்ல வேளை தான் சுரேந்தரிடம் அவ்வளவாக பழகாமல் இல்லாமல் இருந்தது நல்லதாகப் போயிற்று என்ற எண்ணத்துடன் விஷயங்களை, கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் சுமன்.  தனது மனைவியின் தம்பி இறந்து விட, அவருடைய மனைவிக்கு சுரேந்தர் உதவி செய்ய ஆரம்பித்து அது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்து மனைவியின் தம்பி மனைவியை இவரது மனைவி போலவே ஆக்கிக் கொண்டாராம் சுரேந்தர்!

இரண்டு குடும்பங்களையும் காப்பாற்றுவது – அதுவும் ஒரே ஆள் சம்பளத்தில் ரொம்பவே கடினம் இல்லையா? அதனால் தான் பலரிடம் கடன் வாங்கி சமாளித்துக் கொண்டிருக்கிறார் – தகாத உறவு சரக்கடிக்கும் பழக்கத்தினை உருவாக்க, அதிலும் செலவு.  குடும்பத்தினருக்கும் விஷயங்கள் தெரியவர, தினம் தினம் ரகளை! சுரேந்தரின் அப்பா எவ்வளவு கண்டித்தும் திருந்தவில்லை. மனைவி சொல்லியும் கேட்கவில்லை – இத்தனைக்கும் சுரேந்தருக்கு, குழந்தைகளும் உண்டு – மனைவியின் தம்பி-மனைவிக்கும் குழந்தைகள் உண்டு! தகாத உறவும் தகாத பழக்கங்களும் அதிகமாக அதிகமாக பிரச்சனைகளும் அதிகரித்துக் கொண்டே போய் அவரை மன நோயாளி போல ஆக்கிவிட்டது என ஒருவர் சொன்னார்.  இப்படி பேசிக் கொண்டிருந்ததில் எவ்வளவு நேரம் போனது என எவருக்கும் தெரியவில்லை. சுமார் ஒன்றரை மணி நேரத்திற்குப் பிறகு பிரிவின் நுழைவாசல் கதவு திறக்க உள்ளே வந்தது – வேறு யார் – சுரேந்தர் தான்!

தான் இறந்து விட்டேன் என்று செய்தி அனுப்பிய சுரேந்தர் தான்! கலைந்த தலை – தோய்க்கப்படாத உடை, ஏதோ இழந்த மாதிரி ஒரு கவலை தோய்ந்த முகம் – உள்ளே நுழைந்து நேரே தனது இருக்கைக்குச் சென்றவர் அலைபேசியினை எடுத்து யாரிடமோ பேசினார் – “நான் இறந்து விட்டேன்! இனிமேல் உங்களுக்கு என்னால் தொந்தரவு இருக்காது!”  அவரைத் தவிர பிரிவில் இருந்த அனைவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டோம் – சிரிப்பதா, அவரை ஏதாவது கேட்பதா என்பது புரியாமல் நிமிடங்கள் நகர்ந்தன.  ஒருவர் மட்டும் கொஞ்சம் தைரியத்தினை வரவைத்துக் கொண்டு அவரிடம் சென்று, “எனக்கு நீ தர வேண்டிய கடனை சீக்கிரம் கொடு! எனக்கு அவசரத் தேவை இருக்கிறது” என்று கேட்க, சுரேந்தர் சொன்னார் – “நான் இறந்து விட்டேன்! என்னால் உங்கள் பணத்தினை தர முடியாது! வேண்டுமானால் என் வீட்டினரிடம் வாங்கிக் கொள்ளுங்கள்!”  என் மனைவியிடமோ அல்லது என் அப்பாவிடமோ வாங்கிக் கொள்ளுங்கள்!” என்று சொல்லி அலுவலகத்தினை விட்டுச் சென்று விட்டார்.

சில நாட்கள் வரை வரவே இல்லை! ஒரு நாள் சுரேந்தரின் தந்தை எங்கள் பிரிவிற்கு வந்து மகனைப் பற்றி நிறைய வருத்தப்பட்டு, மகன் யார் யாரிடம் எவ்வளவு பணம் வாங்கி இருக்கிறான் என்று கேட்டு, கூடிய விரைவில் உங்கள் பணத்தினை நான் திருப்பித் தருகிறேன் – ஒரே ஒரு வேண்டுகோள் – இனிமேல் யாரும் அவனுக்கு பணம் தராதீர்கள், இனிமேலும் தந்தால் என்னால் திருப்பித் தர முடியாது என்று கண்ணீர் சிந்தாத குறையாக வேண்டிக் கொண்டு சென்றார். சுமன் தப்பித்தாலும், அலுவலகத்தின் மற்ற நண்பர்கள் மாட்டிக் கொண்டு முழிக்கிறார்கள் – அதுவும் முப்பதாயிரம் கொடுத்தவர் ரொம்பவே குழப்பத்தில் இருக்கிறாராம் – தேவை எனக் கேட்டவருக்கு உதவி செய்தது குற்றமா என்று புலம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்!

எத்தனை எத்தனை விதமான மனிதர்கள். நண்பர்களே, இந்த நாளின் பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களைப் பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். விரைவில் வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்...

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.