கதை மாந்தர்கள் - திடம் கொண்டு போராடு

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மேலும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட கதம்பம் பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

STRENGTH GROWS WHEN WE DARE! UNITY GROWS WHEN WE PAIR! LOVE GROWS WHEN WE SHARE! AND RELATION GROWS WHEN WE CARE! LIVE IN PEACE AND NOT IN PIECES... (வாசகம் பகிர்ந்த ஸ்ரீராம் அவர்களுக்கு நன்றி!)

******

நண்பர் ப்ரேம்… என்னைப் போலவே பயணக் காதலன். அதிலும் மலைப்பகுதி பயணங்கள் என்றால், குறிப்பாக, அவரது ஊர் இருக்கும் உத்திராகண்ட் மாநிலப் பயணம் என்றால் அவருக்கு அல்வா சாப்பிடுவது போல! பல முறை நண்பர்களுடன் மலைப்பகுதிக்கு ட்ரெக்கிங் பயணம் புறப்பட்டு விடுவார்.   பல கடினமான மலைப்பகுதிகளில் முதுகுச் சுமையோடு பயணம் செய்வதற்கு மனதிடமும், எந்தச் சூழலையும் சந்திக்கும் தைரியமும் வேண்டும்.  அது அவரிடம் நிறையவே இருக்கிறது. 

ப்ரேம் - தற்போதைய சூழலில் ஊரடங்கு என்று ஒன்றை அரசாங்கம் சொல்லி இருந்தாலும், பணிச்சூழல் காரணமாக தினமும் அலுவலகத்திற்குச் சென்று வர வேண்டிய கட்டாயம்.  அவரது மனைவியும் அரசு அலுவலகம் ஒன்றில் தான் பணிபுரிகிறார். அவருக்கும் அப்படியே இடையிடையே அலுவலகம் சென்று வர வேண்டியிருந்தது.  ஏப்ரல் கடைசி/மே மாத துவக்கத்தில், நண்பருக்கு சின்னச் சின்னதாய் பிரச்சனைகள் - தொற்று இருக்குமோ என்ற சந்தேகத்தில் பரிசோதனை செய்து கொண்டார்.  அவரது பரிசோதனை முடிவு வருவதற்குள்ளாகவே, மனைவி, தாயார் என மூவருக்கும் உடல் உபாதைகள் வந்து விட்டன.  மூவருக்கும் பரிசோதனைகள் செய்து கொண்டு தெரியவந்தது - மூவருக்கும் தொற்று உறுதி.  நண்பர், அவரது தாயார் ஆகிய இருவருக்குமே வேறு உடல் உபாதைகள் உண்டு - சர்க்கரை நோய் முதல் உபாதை.  தாயாருக்கு வயது காரணமாக நிறைய பிரச்சனைகள்.  ஆக்ஸிஜன் அளவு குறைந்து கொண்டே வந்தது.  

மூவருக்கும் உடல் உபாதைகள் இருந்தாலும், தில்லியில் அதிதீவிரமாக பரவியிருந்த தொற்று காரணமாக எந்த மருத்துவமனையிலும் இடம் கிடைக்காது போயிற்று.  அம்மாவுக்கு மட்டுமாவது இடம் கிடைக்குமா என்றால் அவருக்கும் இடம் கிடைக்கவில்லை.  மூவருமே வீட்டிலேயே தனிமைப் படுத்திக் கொண்டார்கள்.  அப்படி இருந்தாலும், அதிலும் மிகப் பெரிய பிரச்சனை அவர்களுக்கு இருந்தது - நண்பர்கள் உணவு போன்றவற்றைக் கொடுத்து விட்டாலும், வீட்டிலே இருக்கும்போது மூவரும் தனிமை படுத்திக் கொண்டாலும் தவிர்க்க முடியாத பிரச்சனை அந்தப் பிரச்சனை.  

நண்பரின் மகள் - பன்னிரெண்டு வயதுக்கு மேல்! ஆனால் மனதளவில் குழந்தை.  மாற்றுத் திறனாளி! அதனால் எவ்வளவு தான் சொன்னாலும், அவளால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை - தினம் தினம் அப்பா/அம்மா மீது தான் படுத்துக் கொண்டு உறங்குவாள் அந்தக் குழந்தை.  தனிமைப் படுத்திக் கொண்டு இருக்கும்போது அவளை என்ன செய்வது. அவளை நண்பர்கள் வீட்டில் விடலாம் என்றால் அவர்களால் மகளைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது!  தாய் தந்தையரிடமிருந்து பிரிந்து மகளால் இருக்க முடியாது.  தொற்று அவருக்கும் வந்து விடுமே என்ற பயம் நண்பருக்கும், அவரது மனைவிக்கும்.  மகளை அவ்வப்போது கவனித்துக் கொள்ளும் மருத்துவரிடம் கேட்க, அவளைத் தனிமைப் படுத்துவதில் பிரச்சனைகள் உருவாகலாம்.  அவளை எப்போதும் போல இருக்க விடுங்கள்.  தற்காப்புக்காக எடுத்துக் கொள்ளும் மாத்திரைகளைக் கொடுத்து விடுங்கள்.  அதன் பிறகு என்ன நடக்கிறதோ பார்த்துக் கொள்ளலாம், ஆண்டவன் விட்ட வழி என்று சொல்லி விட்டாராம். 

நண்பர், மனைவி மற்றும் தாயார் மூவரும் வீட்டிலேயே இருந்து கொண்டு, தொற்றின் தீவிரம் அவர்களை கஷ்டப்படுத்தினாலும், மகளையும் கவனமாக பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.  பதினைந்து நாட்கள் - ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு வித போராட்டம்.  மருந்து மாத்திரைகள், தொற்றின் தொல்லைகள் என இருந்தாலும், தொடர்ந்து போராடிக் கொண்டே இருந்தார்கள்.  பதினைந்து நாளும், ஒவ்வொரு மணித் துளியும் ஒவ்வொரு வித அனுபவம், ஒவ்வொரு வித போராட்டம்.  நண்பரிடம் இயல்பாக இருந்த, பயணத்தினால் கிடைத்த மனோதைரியமும், திடமும் அவருக்கு இந்த தீநுண்மி காலத்தில் பயன்பட்டிருக்கிறது என்று சொல்ல வேண்டும்.  இந்தப் பதினைந்து நாட்கள் - அவரது வாழ்க்கையில் மிகப்பெரிய போராட்டம் என்று சொல்ல வேண்டும் என்று சொன்னார்.  அவ்வப்போது விசாரித்துக் கொண்டிருந்தோம் - தில்லியில் இருந்த நண்பர்கள் சில உதவிகளைச் செய்தாலும், தொற்றிலிருந்து வெளி வரவும், மகளுக்கு தொற்று ஏற்படாமல் இருக்கவும் நண்பரது மனோ திடம் தான் உதவியிருக்கிறது என்று சொல்ல வேண்டும்.   

நான்கு பேருமே மீண்டும் பரிசோதனை செய்து கொள்ள, தொற்றில்லை என்று பரிசோதனை முடிவு வந்த பிறகு தான் மன நிம்மதி - நண்பரின் குடும்பத்தினருக்கும், என்னைப் போன்ற நண்பர்களுக்கும்.  தற்போது அவர்கள் அனைவரும் நலம்!  நண்பர் மீண்டும் அலுவலகம் செல்ல ஆரம்பித்து விட்டார்.  தொற்றிலிருந்து விடுபட்ட அவருக்கும், குடும்பத்திற்கும் வாழ்த்துகளும் பாராட்டுகளும்.  எல்லாம் வல்ல இறைவனுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி. 

பின் குறிப்பு:  தொடர்ந்து இழப்புகளையே சொல்ல வேண்டாம் என்ற எண்ணத்தினால், தொற்றின் பாதிப்பிலிருந்து விடுபட்டு, வெற்றி அடைந்த நண்பர் குறித்து இந்தப் பதிவின் வழி எழுதி இருக்கிறேன்.  

******

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு குறித்த உங்கள் எண்ணங்களை, பின்னூட்டம் வாயிலாக பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்.  மீண்டும் வேறு ஒரு வாசிப்பனுபவத்துடன் சந்திக்கலாம்.  அது வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

திருவரங்கத்திலிருந்து...