கடந்து வந்த பாதை - பகுதி மூன்று - சுப்ரமணியன்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட காஃபி வித் கிட்டு பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

WAVES ARE INSPIRING, NOT BECAUSE THEY RISE AND FALL.... BUT BECAUSE THEY NEVER FAIL TO RISE AGAIN… SO, BE POSITIVE. HARD TIMES WILL GO SOON!

******

தில்லி நண்பர் சுப்ரமணியன் அவர்களது எழுத்தில் கடந்து வந்த பாதை தொடரின் முதல் இரண்டு பகுதிகளை இதுவரை வெளியிட்டு இருக்கிறேன்.  அதனை நீங்கள் படித்திருக்கலாம்!  படிக்காதவர்கள் வசதிக்காக அந்த இரண்டு பகுதிகளின் சுட்டிகளை கீழே இணைத்திருக்கிறேன். படித்து விடுங்களேன்!  

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஒன்று

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி இரண்டு

வாருங்கள் நண்பர் கடந்து வந்த பாதையை, தொடர்ந்து அவரது வார்த்தைகளில் படிப்போம் - நட்புடன் - வெங்கட் நாகராஜ்.

******

கடந்து வந்த பாதை - சுப்ரமணியன்

அன்பிற்கினிய நண்பர்களே, தீநுண்மி இன்னும் இந்தியாவைத் தீண்டிக் கொண்டிருப்பதால், எச்சரிக்கையாக இருப்போம்.  வருமுன் காப்போம்… வளமாய் வாழ்வோம்.  MASK FIRST SHOE NEXT!  

கடந்து வந்த பாதை தொடரின் முதல் இரண்டு பகுதிகளைப் படித்து ஊக்கம் தந்த கருத்துரைகளை அளித்த நண்பர்கள் அனைவருக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  சென்ற பகுதியில் உறவினர் வீட்டிலிருந்து படித்த PUC முடிந்த பிறகு உறவினர் வீட்டிற்குப் போகவே கூடாது என நினைத்து வீடு திரும்பிய நான் மீண்டும் கிட்டத்தட்ட நான்கு வருடங்கள் உறவினர் வீட்டு வாசம் தான் என்று தெரியாமல் இருந்தேன் என முடித்திருந்தேன்.   

PUC முடிவுகள் வந்தவுடன் கல்லூரி நுழைய அடுத்த போராட்டம். முன்பு போலவே ஒரு நாள் எங்கே போகிறோம் என்றே தெரியாமல் அப்பாவின் பின்னே பலியாடு போலவே சென்று கோவை நகரை அடைந்தேன். உறவினர் வீட்டில் தங்கி மறுநாள் காலை கோவையின் பிரசித்தி பெற்ற 1C வழித்தடத்தில் வடவள்ளியில் உள்ள தமிழ்நாடு விவசாயப் பல்கலைக்கழகம் சென்றோம். இயற்கை அறிவியலில் PUC-இல் 120 மதிப்பெண்கள் இருந்தால் மட்டுமே விண்ணப்பமே தருவோம் என்றார்கள். நான் பெற்றிருந்ததோ 119 மதிப்பெண்கள் மட்டுமே - ஒரு மதிப்பெண் மட்டுமே குறைவு!  தொடர்ந்த தமிழகக் கட்சிகளின் ஆட்சியின் பலனாக, ஒரு மதிப்பெண் மட்டுமே குறைவென்றாலும், என்னால் அங்கே சேர முடியவில்லை.  என்னை விட குறைவான மதிப்பெண் பெற்றவர்களால் அங்கே சேர்ந்து படிக்க முடிந்தது எனக்கு நெருடலான விஷயம் தான்.   

இப்படி இருந்த தமிழகத்தில் என்னை மருத்துவராக்கிப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை எனது தந்தைக்கு இருந்தது! சென்னை நோக்கி பயணப்பட்டோம்.  அங்கும் பெப்பே! PCN/PCM - Physics/Chemistry/Natural Science or Maths இவற்றில் ஒவ்வொன்றிலும் 180 இருந்தால் மட்டுமே விண்ணப்பம் என்ற நிலையில் அப்பாவின் அடாவடித்தனத்தால், ஒரு மாலைப் பொழுதில், சிதம்பரம் நகரிலிருந்த ஒரு உறவினர் வீட்டில் புகுந்தேன். அந்த வீடு மிகப் பழமையான வீடு! வாசலுக்கும் கொல்லை புறத்திற்கும் நடந்தாலே நடைப்பயிற்சி முடித்து விடலாம். நடுவில் முற்றம், மூன்று பக்க தாழ்வாரம், ஊஞ்சல், பின்னால் கிணறு என “ஆஹா அற்புதம்” என்று சொல்லக்கூடிய வீடு. மாலை தில்லைக் காளி கோவிலுக்கும், நடராஜர் கோவிலுக்கும் சென்றோம். மறுநாள்….

மறுநாள், என்னை படிப்பிலிருந்து பல காததூரம் துரத்தியடிக்கும்படி அங்கே புகவுள்ளேன் என்பதை அறியாமல் அறிவுப் பாசரையாம் அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தின் ஸ்ரீனிவாச சாஸ்த்ரி ஹால் சென்றேன். அது தான் பிரம்மாண்ட கட்டிடம். சேர்க்கை, நேர்முகத் தேர்வு, அனைத்து எழுத்துத் தேர்வுகள், விழாக்கள், பட்டமளிப்புகள் என அனைத்தும் நடக்குமிடம்.  3000 பேர் அங்கே அமரலாம். அனைத்து பல்கலைக்கழக எழுத்துத் தேர்வுகளும் அங்கே தான் நடக்கும். நேர்முகத் தேர்வு என்றால் என்னவென்றே தெரியாது எனக்கு! என்னதான் PUC முடித்திருந்தாலும், அப்போதும் பள்ளி நினைவிலேயே இருந்தேன். அப்படி இருந்த என்னிடம் அங்கே நேர்முகத் தேர்வில் கேட்ட முதல் கேள்வி - “நீ ஏன் இந்தப் பல்கலைக்கழகத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தாய்?” - எனக்கு வேறெங்கும் இடம் கிடைக்காததால் என்றேன்!  (என்ன திமிர் பார் என் முன்னே அமர்ந்த மூவரில் ஒருவர். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை!).  

அடுத்தது ”என்ன படிக்க விரும்புகிறாய்?  ஏன்?”  எனக்கு இரசாயனம் (வேதியியல்) மிகவும் பிடித்த ஒன்று. அதில் தான் நிறைய மதிப்பெண்களும் பெற்றுள்ளேன் என்றேன். பின் வேதியியலில் கேட்கப்பட்ட நான்கு கேள்விகளுக்கும் விடையளித்தேன்.  சரி உனக்கு இளங்கலை அறிவியல் - தாவர இயல் ஒதுக்கப்பட்டது. வாழ்த்துகள் என்றார்.  அதை இன்றுவரை நான் வசவுகளாகவே கருதுகிறேன். 

கல்லூரிக் காலம் அப்படி ஒன்றும் சிலாகிக்கும் விதத்தில் அமையவில்லை. காரணத்தினை பின்வரும் வாக்கியங்களில் தெரிந்து கொள்வீர்கள்! 

1. அந்த வருடம் (1978) முதல், அரைப் பருவமுறை அதாங்க செமஸ்டர் துவங்கியது. 6 மாத காலத்தில் நடத்தப்படுவதாக நம்பப்படும் பாடங்களில் கேள்விகள். பதிலளித்து பாஸ் செய்தால் தாரளமாய் மறந்து விடலாம்! மறக்க மட்டுமே முடியும்! 

2. பெயர் தான் 6 மாதமே தவிர, நாளொரு போராட்டம், பொழுதொரு ஆர்ப்பாட்டம் என எப்போதாவது தான் வகுப்புகள் நடக்கும். 

3. நான்காம் பருவம் கடுமையான போராட்டங்கள் - காவல்துறை வரவழைக்கப்பட்டு, மொத்தம் 17-ஏ நாட்கள் மட்டுமே கல்லூரி நடைபெற்றது. காலவரையின்றி கல்லூரி மூடப்பட்டு, முழு காவல் கண்காணிப்புடன் நேரடியாய் தேர்வுகள் நடத்தப்பட்டன. எந்தப் பாடமும் நடத்தப்படாததால், தேர்வு எழுதியிருந்தாலே 40 மதிப்பெண் என தேர்வு செய்யப்பட்டோம். இந்தக் காலத்து All Pass-ஐ அன்றே நிறைவேற்றியவர்கள் நாங்கள்! 

4. தாவரவியலில் ஒரு விரிவுரையாளர் - பெயர் சொல்ல விரும்பவில்லை - என்னையும், சக மாணவன் அரங்கநாதனையும் கண்டால் அவருக்கு அப்படி ஒரு வெறுப்பு!  முதல் பருவத்திலேயே அனைத்து மாணவர்களும் வகுப்பில் இருக்கையில், ”நீங்க ரெண்டு பேரும் XXXXX… fail ஆகாம B.Sc pass பண்ண முடியாது….  Mind it!” என்றார்.  

அந்த நாட்களில் அறிவுப் பாசறையில் ஒரு விதி. ஏதாவது ஒரு பருவத்தில் ஏதாவது ஒரு தேர்வில் தேறவில்லை என்றால், மொத்த மதிப்பெண்கள் எவ்வளவு பெற்றாலும் முதல் வகுப்பு தரப்படமாட்டாது. அவ்விதியின் (அவ்விதி என்ன, என் விதி - ஹாஹா!) கீழ் நாங்கள் இருவருமே அவதிப்பட்டோம். 

இப்படியிருக்க, நான் B.Sc காகித அளவில் மட்டுமே முடித்தேன். பலவிதமான இடையூறுகளால், மனதை ஒருமுகப்படுத்த இயலாமல் Botony என்ற பெயரளவுக்குக் கூட நினைவின்றி முடிதேன்.  ஏட்டுச் சுரைக்காய் கறிக்கு உதவாது என்பர். ஆனால் என் விஷயத்தில் அதுவும் புஸ்! 

தொடர்ந்து கடந்து வந்த பாதையில் பயணிப்போம்…

நட்புடன்

சுப்ரமணியன்

புது தில்லி

******

நண்பர்களே, இந்த நாளில் வெளியிட்ட, நண்பரின் கடந்து வந்த பாதை பதிவு குறித்த உங்கள் கருத்துகளை, பின்னூட்டம் வாயிலாகச் சொல்லுங்களேன்.  மீண்டும் வேறொரு பதிவு வழி உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

திருவரங்கத்திலிருந்து...