கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஐந்து - சுப்ரமணியன்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட காஃபி வித் கிட்டு பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

MISTAKE IS A SINGLE PAGE OF LIFE; BUT RELATION IS A COMPLETE BOOK. SO DON’T CLOSE A FULL BOOK FOR A SINGLE PAGE.

******

தில்லி நண்பர் சுப்ரமணியன் அவர்களது எழுத்தில் கடந்து வந்த பாதை தொடரின் முதல் நான்கு பகுதிகளை இதுவரை வெளியிட்டு இருக்கிறேன்.  அதனை நீங்கள் படித்திருக்கலாம்!  படிக்காதவர்கள் வசதிக்காக அந்த முந்தைய பகுதிகளின் சுட்டிகளை கீழே இணைத்திருக்கிறேன். படித்து விடுங்களேன்!  

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஒன்று

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி இரண்டு

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி மூன்று

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி நான்கு

வாருங்கள் நண்பர் கடந்து வந்த பாதையை, தொடர்ந்து அவரது வார்த்தைகளில் படிப்போம் - நட்புடன் - வெங்கட் நாகராஜ்.

******

கடந்து வந்த பாதை - சுப்ரமணியன்

அன்பிற்கினிய நண்பர்களே, தீநுண்மி இன்னும் இந்தியாவைத் தீண்டிக் கொண்டிருப்பதால், எச்சரிக்கையாக இருப்போம்.  வருமுன் காப்போம்… வளமாய் வாழ்வோம்.  MASK FIRST SHOE NEXT!  

சென்ற பகுதியினை முடிக்கும் போது அதற்கு முன்னர் கல்லூரி சுற்றுலா சமயத்தில் சினிமா பார்த்தது குறித்து எழுதியதில், ஒரு கிளைக்கதை என்று சொன்னேனே அதையும் பார்த்து விடலாம்! என்று சொல்லி இருந்தேன்.  அப்படி என்ன நடந்தது? தொடர்ந்து பார்க்கலாம் வாருங்கள்! 

சிறு வயது முதல், வானொலியில் திரைப்படப் பாடல்கள் கேட்பதற்கும், திரைப்படங்களுக்குச் செல்வதற்கும் தளர்வுகளற்ற முழுமையான தடை - போட்டது எங்கள் வீட்டின் முதலமைச்சரான அப்பா!  அப்பா அலுவலகம் செல்லும் நேரம் திரைப்பாடல்களை திருட்டுத்தனமாய் கேட்போம். சில நாட்களில் அவர் அலுவலகத்திலிருந்து திரும்பி, சைக்கிள் நிறுத்துவதைக் கூட அறியாமல் பாட்டுக் கொண்டிருக்க, அன்று அவர் மிருதங்கச் சக்ரவர்த்தியாக மாறி, என்னையும் என் அண்ணனையும் பதம் பார்த்து விடுவார்! பள்ளிப் பருவத்தில், ஆசிரியர்களே பார்க்கச் சொல்லி சொன்ன திரைப்படம் - ”வா ராஜா வா” - அதை வீட்டில் சொல்லி, திரைப்படத்திற்குச் செல்ல வேண்டும் என்று சொன்னது தான் தாமதம் - சரமாரியான அடி, உதை.  ஆத்திரத்தில் கிடைத்ததைக் கொண்டு அடிக்க, இரத்தம் கண்டது தான் மிச்சம்! 

வருடா வருடம் சென்னை வந்தால் ஒரு உறவினர் ஆங்கிலப் படங்களுக்கு அழைத்துச் செல்வார்.  சஃபையர் வளாகத்தில் தான் பார்ப்போம்! குளுகுளு திரையரங்கம், ஸ்கூட்டர் பயணம், தின்பண்டங்கள், என கிடைப்பதெல்லாம் சுகம்! அது ஒரு சில படங்கள் மட்டுமே - அதுவும் சென்னை செல்லும் சமயத்தில் மட்டுமே! இப்படியிருக்க கல்லூரி வந்ததும் தான் ஒரு மிகச் சில படங்களைக் கண்டேன்.   அதனால் சினிமா பார்த்தது வெகு குறைவு. நினைவுக்கு எட்டியவரை, நினைத்தாலே இனிக்கும், ஏணிப்படிகள், ப்ரியா, பசி, மௌன கீதங்கள், உல்லாசப் பறவைகள் இவையே!  அது இன்று வரை அப்படியே ஒட்டிக்கொண்டு விட்டது.  நான் இதுவரை பார்த்த படங்கள் மொத்தமே ஐம்பதை (50) தாண்டாது - ஹிஹி… நான் அறுபதைத் தாண்டிவிட்டாலும்! தொலைக்காட்சியிலும் லயிப்பு இல்லை. ஆகவே அதிலும் திரைப்படங்கள் காண்பதில்லை. நகைச்சுவை மற்றும் செய்தி சேனல்கள் மட்டுமே நமக்குத் துணை. சரி இத்துடன் கிளைக்கதையும் முடிந்தது!  மீண்டும் பிரதான கதைக்கு வருகிறேன்! 

ஒரு வழியாய், படிப்பு படலம் முடிந்து வேலை தேடும் படலம் துவங்கியது! 

நிறைய உறவினர்கள் சென்னையில் இருந்ததால் (இது சாதகமா அல்லது பாதகமா? என பட்டிமன்றமே நடத்தலாம்! ஹாஹா!) சென்னையை நோக்கி படையெடுத்தேன்! பல தனியார்/மாநில/மத்திய அரசுப் பணிகளுக்கு விண்ணப்பித்து வந்த காலத்தில், வந்தாரை வாழ வைக்கும் சென்னை சில காலம் என்னையும் தத்தெடுத்தது! 

• மைலாப்பூரில் ஒரு மருந்துக் கம்பெனியில் எழுத்தர்/கணக்கர் என எல்லாமுமாய் எனது முதல் வேலை - 1982-இல் - 300 ரூபாய் சம்பளத்தில்!

• தம்புச் செட்டித் தெருவில் இரும்புக் கடையில் (மொத்த விற்பனை) எழுத்தர் பணி.

• சிந்தாதிரிப்பேட்டையில் ஒரு சரக்கு வாகன அலுவலகத்தில் - அட நம்ம லாரி கம்பெனி தாங்க - All In All அழகு ராஜாவாக - கணக்கர்/எழுத்தர், முதலாளிக் கூட்டம் மற்றும் விருந்தினர்களுக்கு தேநீர் வாங்கி வருதல், மதியம் வாகனத்தில் அது தாங்க லாரி - மணலியில் உள்ள Kothari Chemicals குளோரின் உருளைகள் மற்றும் இராசயன அடிப்படை கலவை (Chemical Base Mixture) மேட்டூருக்கு ஏற்றும் பணி.  குளோரின் உருளைகளை தானியங்கி (Remote) மூலம் லாரிக்குள் நிரப்ப வேண்டும். அதை Company ஆட்கள் நம்மிடம் தந்து விட்டு சென்று விடுவர். Chemical Base நம்மால் முடியாது. இதற்கான சுங்க/கலால் தீர்வை ரசீதை (Customs cum Excise Clearance Receipt) நிரப்ப வேண்டும். ஒரு லாரியில் ஏற்றப்படும் Base-க்கு ரூபாய் மூன்றும், Chlorine Cylinder-க்கு ரூபாய் இருபதும் கையூட்டு - அது தாங்க Commission கிடைக்கும்! கம்பெனிக்கு தெரியாமல் கமிஷன் அடிக்கக் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டேன்! உண்மையாய் இருப்பது உலகில் நடக்காத காரியமாதலால், கமிஷன் ஏஜண்ட் கம்பெனி முதலாளிக்கு ஏற்பட்ட தகறாரில் விரட்டியடிக்கப்பட்டேன்! 

• ஒரு பம்பாய் (அந்த நாளில் இப்பெயர் தான் அம் மாநகருக்கு!) நிறுவனத்தின் சென்னைக் கிளையில் மும்முனைத் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றதும் வந்தது வில்லங்கம். கடுமையான வயிற்று வலியால் அவதிப்பட்டு Appendicitis அறுவை சிகிச்சை செய்ததால் அவ்வேலை கை நழுவியது.  ஆனால் அதுவும் ஒரு நன்மைக்கே! 

அது என்ன நன்மை?  அடுத்த பகுதியில் தொடர்ந்து, கடந்து வந்த பாதையில் பயணிப்போம்…

நட்புடன்

சுப்ரமணியன்

புது தில்லி

******

நண்பர்களே, இந்த நாளில் வெளியிட்ட, நண்பரின் கடந்து வந்த பாதை பதிவு குறித்த உங்கள் கருத்துகளை, பின்னூட்டம் வாயிலாகச் சொல்லுங்களேன்.  மீண்டும் வேறொரு பதிவு வழி உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லியிலிருந்து...