கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஆறு - சுப்ரமணியன்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

நேற்று வெளியிட்ட கதம்பம் பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

உங்களின் உழைப்பை 80 சதவிகிதம் திட்டமிடவும், 20 சதவிகிதம் திட்டமிட்டபடி செயல்படுத்தவும் தொடங்கினால் நீங்கள் நிச்சயம் வெற்றியாளர்தான் - ஆப்ரஹாம் லிங்கன்.

******

தில்லி நண்பர் சுப்ரமணியன் அவர்களது எழுத்தில் கடந்து வந்த பாதை தொடரின் முதல் ஐந்து பகுதிகளை இதுவரை வெளியிட்டு இருக்கிறேன்.  அதனை நீங்கள் படித்திருக்கலாம்!  படிக்காதவர்கள் வசதிக்காக அந்த முந்தைய பகுதிகளின் சுட்டிகளை கீழே இணைத்திருக்கிறேன். படித்து விடுங்களேன்!  

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஒன்று

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி இரண்டு

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி மூன்று

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி நான்கு

கடந்து வந்த பாதை - பகுதி ஐந்து

வாருங்கள் நண்பர் கடந்து வந்த பாதையை, தொடர்ந்து அவரது வார்த்தைகளில் படிப்போம் - நட்புடன் - வெங்கட் நாகராஜ்.

******

கடந்து வந்த பாதை - சுப்ரமணியன்

அன்பிற்கினிய நண்பர்களே, தீநுண்மி இன்னும் இந்தியாவைத் தீண்டிக் கொண்டிருப்பதால், எச்சரிக்கையாக இருப்போம்.  வருமுன் காப்போம்… வளமாய் வாழ்வோம்.  MASK FIRST SHOE NEXT!  

சென்ற பகுதியினை முடிக்கும் போது ஒரு வேலை கிடைக்காததும் நன்மைக்கே  என்று சொல்லி இருந்தேன்.  அது என்ன நன்மை?  தொடர்ந்து பார்க்கலாம் வாருங்கள்! 

பணியாளர் தேர்வு வாரியம் அட நம்ம SSC எனப்படும் Staff Selection Commission நடத்தும் Lower Division Clerk (இளநிலை உதவியாளர்) தேர்வு எழுதியது - அதன் முடிவு வந்தது! அந்த முடிவின் படி தலைநகர் தில்லியில் பணியில் சேர்வதற்கு தேர்வானேன். 80-களில் வருடந்தோறும் ஆயிரக் கணக்கான, இருபால் இளையோரை கவர்ந்திழுத்தது SSC எனும் இந்த மஹான் தான்! அந்தக் குவியலில் ஒன்றாக சேர்வதற்கு நானும் ஆயத்தமானேன். 

சேர்க்கைக்கு முன் நன் நடத்தைச் சான்றிதழ், மருத்துவப் பரிசோதனைச் சான்றிதழ் போன்ற பல தடைகளைக் (Hurdles) கடந்து, ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் (1985 ஏப்ரல் 16, செவ்வாய்) காலை 06.50-க்கு 121 தமிழ்நாடு அதிவிரைவு இரயிலில், அப்பா, அண்ணன் உறவுகள் புடைசூழ என்ன ஆகப்போகிறோம், எங்கே செல்லப் போகிறோம் என்று தெரியாமல், “பெக்க பெக்க” என முழித்தபடி, D27 மேலடுக்கில் பயணம் துவங்கியது. அந்நாளில் 18 பெட்டிகளுடன் வாரம் மும்முறை சென்றது TN Express. முதல் நாள்  காலை 06.50-க்குப் புறப்பட்டு, மறுநாள் மாலை 03.50-க்கு புது தில்லி அடையும்.  

உறவினர் ஒருவர் (அட இங்குமாடா?) வந்து அழைத்துச் செல்வார் என்ற ஒற்றைத் தகவலுடன் ஒரு நீண்ட பயணம்! இதற்கு முன்னரும் ஒரு நீண்ட பயணம் மேற்கொண்டிருக்கிறேன். அதுவும் வேலை தேடித்தான்! 1984 டிசம்பர் மாதம் - நல்ல குளிர்காலம். தமிழகத்தின் குளிர் தவிர வேறெந்த குளிரும் அறியாததால் குளிருக்கான ஆயத்த ஆடைகள் ஏதுமின்றி, சென்னையிலிருந்து நாக்பூர் வரை GT Express-இலும் நாக்பூரிலிருந்து Bபிலாஸ்பூர் வழியாக NTPC Korba-வுக்கு. நாக்பூரில் இரயில் கிளம்பியவரை ஜாலி. ஏனெனில் பகல் பொழுது! இரவில் தான் இறங்க வேண்டுமென்பதால், அங்கே இங்கே கேட்டு ஒரு வழியாக Bபிலாஸ்பூர்-இல் இறங்கினால் மிகவும் கடுமையான குளிர். அப்படி ஒரு பல் கிட்டும் குளிரை பார்த்ததே இல்லை! ஒரு வழியாக Korba-வில் இறங்கி  ஒரு தங்குமிடத்தில் நடுங்கியபடியே தங்கினேன்! 

மறுநாள் சுருக்கெழுத்து/தட்டச்சு தேர்வுக்கு சென்றால், அங்கே வில்லங்கம் துவங்கியது!  ஒரு வழியாக குளிரைச் சமாளித்து சுருக்கெழுத்து போதனையை - அட அதுதாங்க - Dictation-ஐ எடுத்து விட்டேன். தட்டச்சு இயந்திரத்தின் முன் அமர்ந்ததும் விரல்கள் தன்னிச்சையாக பரதம், கதகளி, குச்சிப்புடி, கதக் மற்றும் மைக்கேல் ஜாக்சனின் அசைவுகளும் தான் வந்தது! விளைவு, “நீ ஆங்கிலத்திலேயே தட்டச்சு செய்யவில்லை! ஏதோ அன்னிய மொழியில் செய்தாய்” என்று என்னையும் என் உடன் இருந்த மற்ற ஆறு தமிழர்களையும் வெளியேற்றி விட்டனர்.  வேறு வழி தெரியாத நிலையில் ஏதோ ஒரு இரயில் பிடித்து, நாக்பூர் வரை வந்து, அங்கிருந்து GT Express மூலம் சென்னை வரை பொதுப்பெட்டியில் பயணப் பட்டேன்.  

அன்று இரவு தான் உலகையே உலுக்கி எடுத்த Bபோபால் விஷ வாயுக் கசிவு! பல்லாயிரக்கணக்கானவர்களை உயிர் பலி வாங்கி, இன்றைக்கும் அந்தப் பகுதிகளில் குறைபாட்டுடன் பிரசவம் நடக்கும் அவலநிலை! அதை விட மகாக் கொடுமை இன்னமும் இழப்பீடு வழங்கப்படவில்லை! கிட்டத்தட்ட இரண்டு சந்ததிகள் காலியாகி விட்டன.  என்று தான் திருந்துவோமோ?  இதைப் பற்றி எள்ளளவும் அறியாமல் சென்னையில் இறங்கியபோது தான் செய்தி வரத் தொடங்கியிருந்தது. மிகவும் வருத்தப்பட்ட ஒரு சம்பவம் அது! 

ஆஹா… TN Express-இல் பயணித்துக் கொண்டிருந்தவன் வேறு எங்கெங்கோ சென்றுவிட்டேன். நான் ”தில்லி பாபு” ஆன கதையைப் பார்க்கலாம்! என்னுடன் பயணித்த சக பயணியர் அனைவரும் வட இந்தியர்கள் - அதிலும் என் துரதிருஷ்டம் - சென்னையிலிருந்து புறப்பட்ட சற்று நேரத்தில் அந்தக் குடும்பம் என்னை காரே மூரே என ஏதோ கேட்க, நான் “ஏங், யே, ஞே, ஙே” என ஏதேதோ சொல்ல, ஒரு நவரச நாடகம் துவங்கியது! ஒரு வழியாக அவர்கள் ஆங்கிலத்தைக் கொல்ல, நான் ஹிந்தியை மெல்ல, கிட்டத்தட்ட நான் வேலை ஆணை பெற்று தில்லி செல்கிறேன் என்பதை புரிய வைக்க, இரயில் இரைந்து சிரித்தபடியே நெல்லூர் நிலையத்தை வழுக்கிக் கடந்தது! அடுத்து மதிய உணவு நேரம்! 

அந்த நேரத்தில் கிடைத்தது பேரிடி!  அது என்ன பேரிடி? 

அடுத்த பகுதியில் தொடர்ந்து, கடந்து வந்த பாதையில் பயணிப்போம்…

நட்புடன்

சுப்ரமணியன்

புது தில்லி

******

நண்பர்களே, இந்த நாளில் வெளியிட்ட, நண்பரின் கடந்து வந்த பாதை பதிவு குறித்த உங்கள் கருத்துகளை, பின்னூட்டம் வாயிலாகச் சொல்லுங்களேன்.  மீண்டும் வேறொரு பதிவு வழி உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லியிலிருந்து...