சோலே பனீர் – கோவில்பட்டி வீரலக்ஷ்மி – 40 மணி நேரத் தூக்கம்

சில முறையாகவே தமிழகம் வரும்போது விமானத்திலேயே வந்து போவது வழக்கமாகி இருந்தது. ரயிலில் வருவதென்றால் கிட்டத்தட்ட நான்கு நாட்கள் [போவதற்கும் வருவதற்கும்] ரயிலிலேயே போய் விடுகிறது. வீட்டில் அதிக நாட்கள் இருக்க முடிவதில்லை என்பதால் இப்படி விமானத்திலேயே பயணிப்பது வழக்கமாகிவிட்டது. விமானத்தில் சென்னை வரை வந்து பிறகு பேருந்திலோ, ரயிலிலோ திருச்சி வரை வந்தால் காலையில் புறப்பட்டால் மாலையில் வீடு வந்து சேர முடிகிறது. இந்த முறை விடுமுறையில் வருவது நிச்சயமில்லாத நிலையில் பயணச்சீட்டு முன்பதிவு செய்ய இயலவில்லை. கடைசி நேரத்தில் விமானத்திற்கான கட்டணத்தினைப் பார்த்தால் மலையளவு – 10000 ரூபாய்க்கு மேல் – ஒரு பக்கத்திற்கே! ரயிலில் பயணிக்க முடிவு செய்தேன்.

முதலில் Sleeper Class சீட்டு மட்டுமே இருக்க, இந்த வெய்யிலில் 40 மணிநேரத்திற்கு மேல் இப்படி பயணிப்பது ரொம்பவே கடினமாக இருக்குமே என்று தோன்றியது. எதற்கும் இருக்கட்டும் என முன்பதிவு செய்து விட்டேன். இந்த முறை ஏப்ரலிலேயே கடும் கோடை. தலைநகரில் 40 டிகிரி சர்வ சாதாரணமாகத் தொட்டுவிடுகிறது. வரும் வழியெங்கும் அப்படித்தான். பயணிக்கும் முதல் நாள் வரை எப்படி பயணிக்கப் போகிறேன் என்ற நினைவு தான். சரி எதற்கும் தத்கால் டிக்கெட் பார்க்கலாம் என புறப்படுவதற்கு முதல் நாள் முயல, குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டியில் பயணிக்க இடம் கிடைத்தது. Sleeper Class ticket cancel செய்து, குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டியில் வந்தேன்.

குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டிகளில் பயணிப்பது கூட கொஞ்சம் கடினமான விஷயம். பெரும்பாலான சமயங்களில் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்வது கூட கிடையாது. ஏதோ வாழ்நாளில் இதுவரை தூங்கியதே கிடையாது என்பது போல தூங்கிக் கொண்டே வருவார்கள், அல்லது அலைபேசியிலோ, கணினியிலோ மூழ்கிவிடுவார்கள். இந்த முறை எனது இருக்கை இருந்த இடத்தில் இருந்த ஆறு இடங்களில் அம்மா-மகள் இருவர், மூத்த கணவன் – மனைவி இருவர், நான் மற்றும் இன்னுமொரு இளைஞர் – போபாலில் ஏறிக்கொண்டார். அம்மா-மகள் இருவரும் அவர்களுக்குள்ளே கூட பேசிக்கொண்டது மிகக் குறைவே! இதில் அடுத்தவர்களோடு எங்கே பேசுவது!

மூத்த தம்பதிகளில் கணவர் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகள் மட்டுமே பேசினார் – அதுவும் என்ன ஸ்டேஷன் என்று கேட்க மட்டும்! அவரது மனைவி சில வார்த்தைகள் கூட – தலைநகர் தில்லியில் இருக்கும் மகனுடன் ஒரு மாதம் இருந்து விட்டு தமிழகம் திரும்புகிறார்கள். போபாலில் ஏறிய இளைஞர் தனது சோனி அலைபேசியில் எதையோ நோண்டிக்கொண்டே இருந்தார். நான் மட்டுமே பாக்கி! அதுவும் எனக்குக் கிடைத்தது மேலே உள்ள படுக்கை! கீழே மூத்த தம்பதியர்கள் படுத்துக் கொண்டே வர அவர்கள் கால் அடியில் எத்தனை நேரம் உட்கார்ந்து கொள்ள முடியும்! அவர்களை எழுப்பி உட்கார வைக்கும் அளவுக்கு கல்நெஞ்சு இல்லையே!

எல்லா முறையும் ஏதாவது படிக்க புத்தகங்கள் எடுத்து வருவேன். இம்முறை அவசரத்தில் புத்தகமும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. வேறு வழியில்லை தூங்கிக் கொண்டே வர வேண்டியது தான்! தில்லியிலிருந்து திருச்சி வரை ஒரே இரயில் - மொத்தமாக 40 மணி நேரம் தூங்கி இருப்பேன்! சாப்பிடுவது, தூங்குவது, கொஞ்ச நேரம் வெளியே கதவருகே வந்து நின்றால், வெய்யில் தாங்காது மீண்டும் வந்து தூங்குவது என பொழுது போக்க வேண்டியிருந்தது. சாப்பிடுவது என்று சொன்னவுடன், இரயிலில் கிடைக்கும் உணவு பற்றி சொல்லாமல் இருந்தால் எப்படி! இரயில் கிடைக்கும் உணவின் தரம் இப்போது கொஞ்சம் பரவாயில்லை என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.  ஆனால் புதிது புதிதாய் காம்பினேஷன் அவர்களுக்கு எப்படித் தோன்றுகிறது என்று புரியாத புதிர்!

காலை நேரம் 2 இட்லி, 2 வடை, தொட்டுக்கொள்ள சட்னி சாம்பார் கிடைக்க அதையே சாப்பிட்டேன். மதியம் ஃபுல் மீல்ஸ் – இரண்டு சப்பாத்தி [ப்ளையின் பராட்டா!], கொஞ்சம் சாதம், தால், இரண்டு சப்ஜி, ஒரு ஸ்வீட், தயிர் என்ற பெயரில் மோர், ஒரு பிளாஸ்டிக் சாஷேயில் ஊறுகாய், கொஞ்சம் உப்பு போட்ட பேப்பர் கவர் மற்றும் ஒரு கப் தண்ணீர்!  அது என்னமோ, இந்த இரயில்வே சமையல் பணியாளர்களுக்கு உருளைக் கிழங்கு இல்லாமல் சமைக்கவே தெரியாது! அதுவும் தோல் சீவாமல் அப்படியே போட்டுவிட, பல சமயங்களில் நரநரவென தோல் வாயில் அகப்படும்! பனீர் சப்ஜி என்ற பெயரில் தண்ணீராக ஒரு சப்ஜி இருக்கும்! பனீர் சாம்பார் என்று பதிவு கூட எழுதி இருக்கிறேன்!  

பொதுவாக மட்டர் பனீர் அல்லது ஷாஹி பனீர் சப்ஜி இருக்கும்! ஆனால் இம்முறை வித்தியாசமாக சோலே பனீர்! பொதுவாகவே பச்சை பட்டாணி போட்டு தான் பனீர் சப்ஜி அதாவது மட்டர் பனீர் என்ற பெயரில் செய்வார்கள். சோலே – அதாவது வெள்ளைக் கொண்டக்கடலையுடன் பனீர் சேர்த்து சப்ஜி இதுவரை – 26 வருட தலைநகர வாழ்வில் கேள்விப்பட்டதில்லை! பனீர் சேர்க்காமலேயே சோலே சப்ஜி நன்றாகவே இருக்கும். அதையும் சேர்க்க வேண்டிய அவசியமில்லை! இது தான் முதல் முறையாக இப்படி சாப்பிடுகிறேன். இது இப்படி என்றால் மற்ற சப்ஜி – கியா சன்னா – அதாவது சுரைக்காயுடன் கடலைப்பருப்பு சேர்த்து செய்வது! தால் என்ற பெயரில் பருப்பை வேகவைத்து மசித்து, உப்பு, காரம் சேர்த்து மேலே கொஞ்சம் ஜீரா தாளித்து கொடுத்துவிடுகிறார்கள் – வெங்காயம் தக்காளி என எதுவும் இல்லை!

தயிர் என்ற பெயரில் மோர், ஸ்வீட் என்று ஸ்பூனால் வெட்ட முடியாத குலாப்ஜாமூன், ஊறுகாய் பாக்கெட்-பல்லால் கடித்து திறப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. எப்படியோ இரண்டு மூன்று வேளை இப்படிச் சாப்பிட்டுதான் ஆகவேண்டும்! இரவும் இதே மாதிரி ஒரு உணவு. காலையில் இட்லி அல்லது உப்புமா! சரி சென்னை வந்து சேர்ந்ததும் நம் ஊர் உணவு சாப்பிடலாம் என்று பார்த்தால் இரயில் உணவே பரவாயில்லை என்று சொல்லும்படி இருந்தது எனக்குக் கொடுத்த இட்லி-சாம்பார். ஃப்ளையிங் சாசர் மாதிரி இட்லி – மதுரை மல்லி இட்லி என்று கூவிக்கூவி விற்ற அவரை அடுத்த முறை பார்த்தால், ஒரிஜினல் மதுரை இட்லி சாப்பிட்டு பார்க்கச் சொல்ல வேண்டும்!  

ஒரு வழியாக தில்லியில் புறப்பட்ட திருக்குறள் விரைவு வண்டி திருச்சி வந்து சேரும்போது ஞாயிறு இரவு – பொதுவாக திருவரங்கத்தில் நிற்காது இந்த இரயில்! அன்றைக்கு சிக்னல் காரணமாக திருவரங்கத்தின் முதல் நடைமேடையில் நிற்க, அங்கேயே இறங்கிக் கொண்டேன். ஆட்டோவில் வீடு வந்து சேர்ந்தாயிற்று! சனிக்கிழமை காலை 07.15 மணிக்குப் புறப்பட்டது, ஞாயிறு இரவு 12.00 மணி வீட்டுக்கு வரும்போது! பயணத்தின் பெரும்பகுதி தூங்கிக் கொண்டே வருவதும் நன்றாகத் தான் இருக்கிறது!

அது சரி தலைப்பில் கோவில்பட்டி வீரலக்ஷ்மி என்று எழுதி இருக்கிறதே என்று கேட்பவர்களுக்கு, அந்த முதியவர்கள் இரண்டு பேரும் கோவில்பட்டியைச் சேர்ந்தவர்கள்! அந்த முதிய பெண்மணியும் வீரலக்ஷ்மி தான் – பெயர் ஜான்சி ராணி! கோவில்பட்டி ஜான்சி ராணி!

நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு ஒரு இரயில் பயணம்.... இன்றைய நாளில் இரயில் பயணங்கள் பதிவாக!

நாளை ஹனிமூன் தேசம் பயணத்தொடர் பதிவொன்றில் சந்திக்கும் வரை...

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

திருவரங்கத்திலிருந்து....