ஆலமரமும் பனைமரமும் – படிப்பு – அப்போதும் இப்போதும்!

கொல்கத்தாவில் உள்ள பெரிய ஆலமரம்....

நேற்று திருப்பராய்த்துறை சென்றிருந்தோம். தமிழகம் வரும்போதெல்லாம் திருப்பராய்த்துறை செல்லாமல் இருப்பதில்லை. எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஊர்களில் இரண்டாமிடம் இந்த ஊருக்குத் தான்! முன்பெல்லாம் அகண்ட காவிரி குளியல், பராய்த்துறைநாதர் கோவில், பெரியம்மாவின் கையால் சாப்பாடு, திவ்யமான தூக்கம், கிராமத்து வெள்ளந்தி மனிதர்கள் என எப்போதுமே ரசிக்கும் ஊர் திருப்பராய்த்துறை. இப்போது காவிரியில் சொட்டு தண்ணியில்லை என்பதில் வருத்தம் தான் – அகண்ட காவிரி, வறண்ட காவிரியாக இருக்கிறது! நேற்று திருவரங்கத்திலிருந்து திருப்பராய்த்துறை சென்று நாள் முழுவதும் நிம்மதியாக, பணிச்சுமை பற்றிய கவலையின்றி இருந்து வந்தேன்.

பெரியம்மாவிற்கு இப்போது 78 வயது! இப்போதும் அவர் படித்த போது இருந்த செய்யுள்கள், பாடல்கள் என அனைத்துமே நினைவில் வைத்திருக்கிறார். அப்போதைய ஆசிரியர்கள் படிப்பு சொல்லித் தந்த விதம் அப்படி என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். இப்போதெல்லாம் சொல்லிக் கொடுப்பது அந்த வருடம் தாண்டி குழந்தைகளுக்கு நினைவில் இருப்பதில்லை. வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய அவசியமும் இல்லை – அதுவும் சமச்சீர் வந்த பிறகு முதல் மூன்று மாதத்தில் படித்ததை அதன் பிறகு நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டியதில்லை! படிப்பின் தரம் குறைந்து கொண்டே வருகிறது என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.

எங்கள் அனைவருக்குமே எழுத்தறிவித்தது பெரியம்மா தான். முதன் முதலில் நெய்வேலி தோட்டத்தில் மணல் பரப்பி, எங்கள் கைவிரலைப் பிடித்துக் கொண்டு “அ”, “ஆ” எழுதச் சொல்லிக் கொடுத்ததே பெரியம்மா தான். கொஞ்சம் கோபம் அதிகம் வரும் என்றாலும், நல்லதை மட்டுமே சொல்லித் தந்தவர்/தருபவர்.  அவர் படித்த காலத்தில் இருந்த ஆசிரியர் பெயர் முதற்கொண்டு நினைவில் வைத்து அவர் சொல்லிக் கொடுக்கும் முறையையும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவரது குரலில் சில செய்யுள்/பாடல்களை எனது அலைபேசியில் சேமித்துக் கொண்டேன். அப்படி சேமித்துக் கொண்ட ஒரு செய்யுள்/பாடல்....

ஆலமரத்திற்கும் பனைமரத்திற்கும் ஒரு ஒப்பீடு! பாருங்களேன் – எவ்வளவு எளிமையாக ஒப்பீடு செய்திருக்கிறார்கள். இந்தப் பாடல் நறுந்தொகை என்று தெரிகிறது – அதிவீரராமபாண்டியன் என்பவர் எழுதியது.

பனைமரம்:

தேம்படு பனையின் திரள் பழத்து ஒருவிதை

வானுற ஓங்கி வளம்பெற வளரினும்

ஒருவருக்கு இருக்க நிழலாகாதே

பொருள்: சுவைமிக்க பெரும் பழத்தின் விதையில் வானுயர வளர்ந்தாலும், பனைமரம் ஒருவருக்கும் நிழல் தராது.

ஆலமரம்:

தெள்ளிய ஆலின் சிறுபழத்து ஒருவிதை

தெண்ணீர் கயத்துச் சிறுமீன் சினையினும்

நுண்ணியதே ஆயினும் அண்ணல் யானை

அணிதேர் புரவிஆள் பெரும் படையோடு

மன்னர்க்கு இருக்க நிழலாகுமே.

பொருள்: ஆலமரத்தின் சிறிய பழத்தின் விதை, தெளிந்த நீர்கொண்ட குளத்து மீனின் முட்டையை விட சிறியதே ஆயினும், பெருமை மிக்க யானை, அலங்கரித்த தேர், காலாட்படையோடு கூடின மன்னர்க்கு நிழல் தரும்.

எத்தனை அர்த்தமுள்ள பாடல் பாருங்கள். இப்படி பேசிக் கொண்டிருந்த போது வெண்ணை எடுப்பதைக் கூட மஹாபாரதக் கதையோடு பிணைத்துச் சொன்ன ஒரு செய்யுள் சொன்னார். அது....

வானம் கடங்கடங்க,

மத்தளம் ஓசை கேட்க,

அர்ஜூனன் கையில் விழ,

த்ரௌபதி ஒதுங்கி நின்றாள்....

மோர் சிலுப்பும் வேளையில், மத்து பாத்திரத்துடன் மோதும் ஓசையும், சிலுப்பும் மோர் சிலுப்புபவர் கையில் தெறிக்க, வெண்ணை திரண்டு வரும் என்பதை இப்படிச் சொல்லுவார்களாம்!

இப்படி நிறைய விஷயங்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் பெரியம்மா. எத்தனை எத்தனை கதைகளும் விடுகதைகளும், புதிர்களும் இன்னமும் அவர்களுக்கு நினைவில் இருக்கிறது. இப்போது நமக்கு நேற்று படித்தது இன்று நினைவில் இருப்பதில்லை! சில சமயங்களில் ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்னர் படித்ததைக்  கேட்டால் சொல்ல முடிவதில்லை. அப்படி இருக்கிறது நம் நிலை! இப்படி நிறைய விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டிருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. இத்தனைக்கும் நடுவே எங்களுக்கு உணவு தயாரிக்கும் வேலையிலும் பெரியம்மா ஈடுபட்டிருந்தார்.

எப்போதுமே பெரியம்மாவின் கைப்பக்குவம் மிகவும் நன்றாக இருக்கும். இப்போது தள்ளாமையில் அவ்வளவு நன்றாக சமைக்க முடியவில்லை என்றாலும், வெண்டக்காய் சாம்பார், ஈயச் சொம்பில் தக்காளி ரசம், ஃப்ரெஷ்ஷாக பறித்துக் கொணர்ந்த வாழைக்காய் பொரியல், அரிசி/உளுந்து அப்பளம் என சமைத்து விட்டார். நிம்மதியாக உண்டு, ”மடித்த மஞ்சம்” என்று அழைக்கப்படும் ஆந்திரக் கட்டிலில் படுத்துறங்கி இரவு திருவரங்கம் வந்து சேர்ந்தோம்.

நாளை ஹனிமூன் தேசம் தொடரின் அடுத்த பகுதியில் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்

திருவரங்கத்திலிருந்து....