மாதொருபாகன் – வாசிப்பனுபவம்

குழந்தையின்மை என்பது மிகப்பெரிய கொடுமை என்று தான் இந்த சமூகம் நினைக்கிறது. அதுவும் திருமணம் நடந்த ஒரு வருடத்திற்குள்ளாகவே “என்ன ஒண்ணும் விசேஷம் இல்லையா?” என்ற கேள்விக்கணைகள் பெண்ணை நோக்கி வீசப்படுகின்றன. ஆண்களிடம் இந்த கேள்விகள் அவ்வளவாக எழுப்பப்படுவதில்லை என்பதல்ல. அவர்களிடம் கேட்டால் கொஞ்சம் சூடாகவே பதில் கிடைக்கும் என்ற பயம் இருக்கும். ஆனால் பல பெண்கள் இது போன்ற கேள்விகளை எதிர்கொள்ளும்போது அத்தனை சுலபமாக பதில் சொல்ல முடிவதில்லை.

ஒவ்வொரு முறை இந்த கேள்வி அவளை நோக்கி வீசப்படும்போதும் கிரிக்கெட் விளையாட்டில் வரும் பௌன்சர் பந்து போலவே எதிர்கொள்கிறாள். அப்பந்தை ஹூக் செய்து சிக்சர் அடிக்கும் திறன் பெரும்பாலான பெண்களிடம் இருப்பதில்லை.  மௌனமாகத் திரும்புகிறாள் அல்லது அவ்விடத்திலிருந்து விலகி வீடு வந்து கண்ணீர் வடிக்கிறாள். கேள்வி கேட்கும் எவருமே, தமது கேள்வி, கேட்கப்படுபவரை சோகமாக்குமே, அவரது மனதை புண்படுத்துமே என்ற எண்ணம் கிஞ்சித்தும் இல்லாது வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சும் செயலையே செய்கிறார்கள்.

பல வீடுகளில் திருமணம் ஆன இரண்டு வருடம் வரை சும்மா இருந்தாலும், அதற்குப் பிறகு கல்யாணமான ஆணை வேறு திருமணம் செய்து கொள்ளத் தூண்டும் பெற்றோர்கள் நிறையவே.  ஆணுக்கும் குறை இருக்கலாம் என்ற எண்ணமே அவர்களுக்கு வருவதே இல்லை! ஏன் பெண்ணுக்கு மட்டுமே குறை இருக்க வேண்டுமா? அந்த ஆணுக்கு ஏதேனும் குறை இருக்கக்கூடாதா? இந்த எண்ணமே வருவதில்லை எவருக்கும். பெண்ணை மட்டுமே குறை சொல்வது தான் இங்கே பல இடங்களில் நடக்கிறது.

தமிழகத்தை விடுங்கள், வட இந்தியாவில் கடந்த 26 ஆண்டுகளாக வசிக்கும் எனக்கு, இங்கே இருக்கும் நடைமுறைகள் கொஞ்சம் தெரியும். எனக்குத் தெரிந்த ஒரு இளைஞர் – ஹரியானாவினைச் சேர்ந்தவர். அவருக்கு கோலாகலமாக திருமணம் நடந்தது. பெண் வீடு, ஆண் வீடு இருவருக்குமே தில்லியை அடுத்த குருகிராம் பகுதிகளில் நிலம் இருந்தது. அதனை விற்று கிடைத்த பணமே கோடிகளில்! திருமணத்திற்கு மணப்பெண் வீட்டிலிருந்து மணமகனுக்கு ஆடி கார் கொடுத்தார்கள்! [அதன் பெயர் கூட சொல்லத்தெரியாது – நான்கு வளையங்கள் முன்னால் இருக்குமே [சார் சல்லே வாலி] என்று ஹிந்தியில் சொல்லுவார் மணமகனின் தந்தை!]

திருமணம் முடிந்து இரண்டு வருடங்களுக்கு மேலாக, குழந்தை பிறந்தபாடில்லை. மணமக்கள் கொஞ்சம் தள்ளிப்போடலாம் என யோசனை செய்திருப்பார்களோ என்று கூட கேட்காமல், அந்தப் பையனுக்கு மீண்டும் பெண் பார்க்கும் படலம் துவங்கி விட்டார்கள். மருமகளை புண்படுத்தும்படியான வாசகங்கள் தினம் தினமும் சொல்லிக் கொண்டே இருக்க, அந்தப் பெண்ணும் எத்தனை நாள் பொறுமை காக்க முடியும்! ஆனாலும் பாவம் அந்தப் பெண் பொறுமையாகத் தான் இருந்திருக்கிறாள். அந்தப் பையனும் கொஞ்சம் பொறுங்கள் என்று சொன்னாலும் கேட்கவே இல்லை. பெண்ணை அவர் வீட்டுக்கு அனுப்பி வைக்க முடிவு செய்துவிட்டார்கள்.

ஹரியானா பகுதிகளில் கோர்ட், கேஸ் என்றெல்லாம் போவதில்லை. எந்த முடிவாக இருந்தாலும் பஞ்சாயத்து தான் முடிவு சொல்லும்! அதற்கென்று ஒவ்வொரு ஊரிலும் பஞ்சாயத்துக் காரர்கள் உண்டு. அவர்களை [khap]காப் பஞ்சாயத்து என்று சொல்வார்கள். அவர்கள் சொல்வது தான் முடிவு. ஊரில் இருக்கும் பொறுக்கி ஏதாவது பெண்ணை கற்பழித்து விட்டால், ஆயிரம் ரூபாய் பஞ்சாயத்திற்கு கட்ட வேண்டும், பெண் வீட்டாருக்கு ஒரு மூட்டை கோதுமை தரவேண்டும் என்பது போன்ற வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க தீர்ப்புகள் சொல்வார்கள் இந்த காப் பஞ்சாயத்துக்காரர்கள்!

நல்ல வேளையாக காப் பஞ்சாயத்து அளவிற்குப் போகாமல், அந்த இளைஞன் தனது வீட்டினரிடம் கோபமாகப் பேசியதோடு, இரண்டு பேரும் சேர்ந்து மருத்துவரிடம் சோதனைகள் செய்து கொண்டு, சில மாதங்களுக்குப் பிறகு ஆண் குழந்தை பிறந்தது.  நல்ல வேளை அந்தப் பெண் தப்பித்தாள்! இப்போது அந்த இளைஞரின் பெற்றோர்கள், தனது வாரிசு என்று அந்தக் குழந்தையைக் கொஞ்சுகிறார்கள், தனது மருமகளையும் வாரிசு தந்தவள் என்று கொண்டாடுகிறார்கள். இருந்தாலும் அவள் பட்ட கஷ்டங்களை மறக்க முடியுமா அந்தப் பெண்ணால்!

குழந்தை இல்லை என்பதற்காக, என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து விடமுடியுமா? இப்போதெல்லாம் artificial insemination, test tube baby என்று பல விஷயங்கள் நடக்கிறது. விந்து வங்கி என்று, வேறு யாரிடமோ வீரியமுள்ள விந்து பெற்று, அதை வைத்து, செயற்கை முறை மூலமாக குழந்தை இல்லாதவர்களுக்கு குழந்தை பிறக்க வழி செய்யும் மருத்துவ முறைகளும் இப்போதெல்லாம் இருக்கிறது. கடைசியாகச் சொன்ன விஷயத்தினை ஏற்க மனம் ஒப்புவதில்லை.

சரி “மாதொருபாகன்” – திரு பெருமாள் முருகன் அவர்களின் புத்தகத்திற்கு வருகிறேன்.  காலச்சுவடு பதிப்பக வெளியீடாக வெளிவந்த புத்தகம். சமீபத்தில் தில்லித் தமிழ்ச் சங்க நூலகத்தில் எடுத்துப் படித்த புத்தகம். மிகவும் சர்ச்சைக்குள்ளான புத்தகம் என்பதால் படிக்க நினைத்திருந்தேன். முன்னரே ஒரு முறை இந்தப் புத்தகத்தின் PDF வடிவம் கிடைத்தாலும், ஏனோ படிக்கவில்லை. இப்போது தான் புத்தகமாக படித்தேன். காளி மற்றும் பொன்னா ஆகிய இருவரைச் சுற்றிப் பின்னப்பட்ட ஒரு புதினம். குழந்தை இல்லாத குறையால் அவர்கள் இருவருக்கும் வறடன், வறடி என்ற பட்டப்பெயர் கிடைக்கிறது. 

பொன்னாள் படும் அவஸ்தை தான் எத்தனை எத்தனை. அவளைப் புண்படுத்தும் எத்தனை வார்த்தைகளைச் சமூகம் சுலபமாகச் சொல்லி விடுகிறது – அவள் மனது என்ன பாடுபடும் என்பதை உணர்ந்து கொள்ளாத சமூகம்! என்ன தான் குழந்தை இல்லாவிட்டாலும், அவர்கள் இருவருக்கும் இருந்த அன்னியோன்யம் மனதுக்குப் பிடித்திருந்தது. குழந்தை இல்லாவிட்டால் என்ன, இருவருமே ஒருவருக்கு மற்றவர் குழந்தை என்பது போல இருந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  ஆனால், பல வருடங்கள் ஆனபிறகும், குழந்தை இல்லாத காரணத்தால், இரண்டு வீட்டினரும் சேர்ந்து எடுத்த ஒரு முடிவு – காளிக்கு விருப்பம் இல்லாத போதும், அவன் ஒத்துக்கொண்டதாக பொன்னாளிடம் பொய் சொல்லி அவளையும் அந்த முடிவுக்கு ஒப்புக்கொள்ள வைத்த கயமை.

என்னதான் புதினம் என்றாலும், ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. அதுவும் பிடிக்காத விஷயத்தினை பொய் சொல்லி ஒப்புக்கொள்ள வைப்பது எவ்வளவு கொடுமை. அதன் விளைவு எவ்வளவு கொடுமையானதான இருந்தது! அது என்ன விஷயம்? என்ன செய்தார்கள் என்பதை இங்கே சொல்ல முடியாது. ஆனால் இப்படியும் நடக்குமா என்று தெரிந்து கொள்ள திரு பெருமாள் முருகன் அவர்களின் “மாதொருபாகன்” புத்தகத்தினை படிக்கலாம்!

என்னைப் பொறுத்தவரை குழந்தை இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. அதற்காக வருந்துவதை விட்டு, வேறு வழிகளில் மனதைத் திருப்பலாம். ஏதாவது குழந்தைகள் காப்பகத்தில் இருக்கும் குழந்தைகளுக்கு வேண்டிய உதவியைச் செய்யலாம், தத்து எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை, தங்களால் முடிந்த அளவு இது போன்ற குழந்தைகளுக்கான செலவை ஏற்றுக்கொள்ளலாம், எப்போதெல்லாம் முடிகிறதோ, மனதுக்குக் கஷ்டமாக இருக்கிறதோ, அப்போதெல்லாம் அனாதை இல்லங்களுக்குச் சென்று அங்கிருக்கும் குழந்தைகளோடு நேரம் செலவிடலாம்.  இப்படி எல்லாம் சொல்வது சுலபம் என்றாலும், இதுவும் ஒரு விதத்தில் மனதுக்கு இதமானதாகவே இருக்கும் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. சமூகத்தில் உள்ளவர்களும், நம்மை சுற்றி இருப்பவர்களும் எதையாவது சொல்லிக்கொண்டே தான் இருப்பார்கள் – அது நம்மை பாதிக்காமல் இருக்க பழகிக்கொள்வதே சிறந்தது.

நாளை வேறொரு பதிவில் சந்திக்கும் வரை….

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.