கதம்பம் – கொழுக்கட்டை – கோவை வீடு – நரகப் பேருந்து – சுட்டெரிக்கும் திருச்சி

கொழுக்கட்டை:

நம்ப சொப்புச் சாமான் வைத்து சிறுவயதில் விளையாடியிருக்கிறோமே. அதே போல் இவங்களும் நிறைய ரெசிபி செஞ்சு காட்டியிருக்காங்க. மகள் தேடியதில் கிடைத்தது. பார்க்கவே ஆசையா இருக்கு. கண்டிப்பா பாருங்க.

கோவையில் நாங்கள் இருந்த வீடு:

சில நாட்கள் முன்னர் கோவை சென்றிருந்த போது, நாங்கள் இருந்த குடியிருப்புப் பக்கம் சென்று வந்தேன். கண்கள் குளமாகி விட்டன :( நாங்கள் இருந்த கட்டங்களே அங்கு இல்லை. பழுதடைந்து குடியிருக்கவே தகுதி இல்லாது போய்விட்டதால் சில வருடங்களுக்கு முன்னர் இடித்து விட்டதாக கேள்விப்பட்டேன். வெறும் முட்செடிகளே எங்கும் காணப்படுகின்றன.

ஏறக்குறைய 14 வருடங்களுக்குப் பின்னர் அங்கு சென்றேன். எத்தனை எத்தனை சந்தோஷங்களையும், துக்கங்களையும் தாங்கி வந்த கட்டிடம். மூன்று மாத குழந்தையாக அந்த குடியிருப்புக்குச் சென்று இருபது வயதில் திருமணமாகி வெளியே சென்றேன்.

சிறிய அறையானாலும் எத்தனை உறவுகள் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து தங்கியிருப்பர். அம்மா, அப்பாவோடு வாழ்ந்த நாட்கள், தம்பியுடன் சண்டை போட்ட நினைவுகள். அம்மாவுடன் கொண்டாடிய பண்டிகைகளும், செய்து தந்த பட்சணங்களும் என பசுமைத் தாங்கிய நிகழ்வுகள்.

வழியெங்கும் கண்ணீர்... இப்போ நினைத்தாலும் கண்கள் குளமாகின்றன :(

இரண்டே நாள் பயணம்….

இரண்டு நாட்கள் கோவை பயணம் இதோ இன்று நிறைவடைந்தது... ஏறக்குறைய ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு தான் இந்த வாய்ப்பு கிடைத்தது..

இந்தப் பயணத்தில் பள்ளிப்பருவ நட்புகளையும், அந்த நினைவுகளையும் சந்திக்கவும், அசைபோடவும் வாய்ப்புக் கிடைத்ததில் மிகுந்த மகிழ்ச்சி..

அப்பா, அம்மாவோடு வாழ்ந்த நாட்களை நினைத்து மனம் ஏங்கியது.. மீண்டும் அந்த நாட்கள் வாராது.. சிறுவாணித் தண்ணீரும் சிறுபிராயத்து நினைவுகளும் என்றும் மனதுள் பசுமையாய்...

இரண்டு நாட்களும் தோழியின் இல்லத்தில் இருந்தது மறக்கவியலாது.. மீண்டும் இப்படியொரு வாய்ப்பு எப்போது கிடைக்குமோ பார்க்கலாம்.

சிலரை சந்திக்க நினைத்திருந்தேன், முடியாத சந்தர்ப்பம்.. அடுத்த பயணத்தில் பார்க்கலாம்..

நேற்று இரவும் இங்கு நல்ல மழை.. சில்லென்ற சூழலை விட்டு நீங்க மனமில்லாமல் பிரிகிறேன்.. திருச்சி சுட்டெரித்து வரவேற்குமோ தெரியலை..:) வீட்டை நோக்கி பயணிக்கும்போதே, செய்ய வேண்டிய வேலைகள் கண்முன்னே..:)

நரகப் பேருந்து! :(

ஒருவழியாக திருச்சி வந்து சேர்ந்தாச்சு..இங்கு வியர்வை மழையில் நனைந்தாச்சு..:)

ஸ்ரீரங்கம் போக ஜங்ஷனில் ஒரு தனியார் பேருந்தில் ஏறினோம்...படியும் ஏறமுடியா உயரத்தில்...இரண்டு கைகளிலும் லக்கேஜ்களுடன் ஏறுவதற்குள் வண்டியும் எடுத்திடறாங்க..

ஏறியதிலிருந்து பிடித்து நிற்க முடியாத வேகத்தில் ஓட்டுனரின் திறமை..அரசுப் பேருந்துடன் போட்டி.. இப்படியே ஒருவருக்கொருவர் முந்திக் கொண்டும், பிந்திக் கொண்டும் வந்த பேருந்துகள் இரண்டும் ஓயாமாரி என்ற இடத்துக்கு அருகே கிராஸாக எடுக்க முடியாமல் நிறுத்தி விட்டு சண்டை...

வழியெங்கும் போக்குவரத்து நெரிசல்.. அதைப் பற்றி இருவருக்குமே கவலையில்லை.. என்னால எடுக்க முடியாது.. அவன் எப்படி எடுப்பான்னு பார்க்கிறேன் என்று எங்கள் ஓட்டுனரும்.. அப்படியே அரசுப் பேருந்தின் ஓட்டுனரும்...

எங்கள் ஓட்டுனர் " இருக்கற கேஸோட இதுவும் சேரட்டும்!! ஐம்பது பேருக்கு பதில் சொல்லிட்டு போறேன்!! ஒரு எஸ்ஸு போட்டுடலாமா!! என்று நடத்துனரிடம் கேள்வி!!

இப்படியே தொடர்ந்த சண்டை ஒருவழியாக முடிவுக்கு வந்தது.. அரசுப்பேருந்து முதலில் நகர, எங்கள் பேருந்தும் அடுத்து எடுக்கப்பட்டது.. அப்படியும் போட்டி நிற்கவில்லை.

இப்படியாக பொதுமக்களைப் பற்றி கொஞ்சம் கூட சிந்திக்காமல் அலட்சியத்துடன் செயல்படும் மனிதர்களை என்ன சொல்வது,???

வேறு ஒரு கதம்பம் பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை….

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்…

நட்புடன்

ஆதி வெங்கட்