ஜார்க்கண்ட் உலா – திருட்டு – பாழும் வயிற்றுக்காக…

அன்பின் நண்பர்களுக்கு இனிய காலை வணக்கம். சென்ற வாரம் ஜார்க்கண்ட் உலாவில், ஜோஹ்னா அருவி அருகே கடை வைத்திருக்கும் இரண்டு உழைப்பாளிகள் பற்றிப் பார்த்தோம். இந்த வாரமும் சில உழைப்பாளிகள் பற்றி தான் பார்க்கப் போகிறோம் – ஆனால் இது வேறு வித உழைப்பு. அதற்கு முன்னர் நல்லதொரு பொன்மொழியுடன் இன்றைய பதிவை ஆரம்பிக்கலாமா!

”வெற்றி என்பது ஒரு பயணம் – அதற்கு எல்லைகளே இல்லை” – Ben Sweetland

 

ஜார்க்கண்ட் மாநிலம் பல கனிம வளங்களை தன்னகத்தே கொண்டது. பீஹார் மற்றும் ஜார்க்கண்ட் தனித்தனியாக பிரிந்தபோது, ஜார்க்கண்ட் மாநிலத்தில் தான் அத்தனை வளங்கள் இருக்கும் பகுதிகளும் இருந்தன. பீஹாருடன் சேர்ந்து இருந்தபோது இந்தப் பகுதிகளைச் சுரண்டிச் சுரண்டி நிறைய காசு சம்பாதித்தாலும், இப்பகுதிகளுக்கு சரியான வளர்ச்சியைக் கொடுக்க எந்த அரசும் முயற்சி செய்ததில்லை. கூடவே நக்ஸல் பிரச்சனைகளும் இருந்தன என்பதால் முன்னேற்றம் காணாத இடமாக இருந்தது – சில மாவட்டங்களைத் தவிர! தனியாக பிரிந்து வந்த பிறகு ஜார்க்கண்ட் மாநிலம் முழுவதிலுமே நல்ல வளர்ச்சியும் முன்னேற்றமும் – நான்கு வழிச் சாலைகள், உணவகங்கள், பள்ளிகள், மருத்துவமனைகள் என பலவும் வந்தன. பிரச்சனைகளும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தீர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

பீஹார் மற்றும் ஜார்க்கண்ட் இரண்டு மாநிலங்களிலும் சுற்றி வந்த போது அவற்றின் இடையே இருக்கும் பெரும் வித்தியாசத்தினை நன்கு உணர முடிந்தது. பீஹார் இன்னும் பல பிரச்சனைகளுடன் ஊர்ந்து கொண்டிருக்க, ஜார்க்கண்ட் வளர்ச்சிப் பாதையில் பீடு நடை போடுகிறது. இன்னும் சில ஆண்டுகளில் நிறைய முன்னேற்றம் வந்து விடும் எனத் தோன்றுகிறது. அங்கே இருக்கும் வளங்கள் மூலம் நல்ல சம்பாத்தியம் இருப்பதால், அரசும் நல்ல பல திட்டங்களையும் அங்கே செயல்படுத்தி வருகிறது. வேலைவாய்ப்புகளும் அதிகரித்து இருக்கிறது. முன்பெல்லாம் தில்லி போன்ற பெருநகரங்களை நோக்கி படையெடுத்தவர்கள் இப்போது வருவதில்லை. பீஹார் மாநிலத்தவர்கள் மட்டுமே இன்னும் வருகிறார்கள். ஜார்க்கண்ட் பகுதியிலிருந்து வெளியே வருபவர்கள் குறைந்து விட்டார்கள்.

வளர்ச்சி நிறைய இருந்தாலும் இன்னும் சில பிரச்சனைகள் அங்கே உண்டு. கனிம வளங்களை திருடுவதையே தொழிலாக வைத்திருக்கிறார்கள் சிலர். நாங்கள் சென்ற போது நிறைய பேர் சைக்கிள்களில் நெடுஞ்சாலை/மாநிலச் சாலைகளில் பயணிப்பதைப் பார்க்க முடிந்தது. சாதாரணமாகப் பயணிப்பது போல இருந்தாலும் அவர்கள் செல்வது திருடுவதற்கு என்பதை எதிர் சாலையிலிருந்து வருபவர்களை பார்த்து தான் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தாங்கள் திருடுவதில்லை என அவர்கள் சொன்னாலும், அது சரியான பதில் அல்ல! தினம் தினம் ஜார்க்கண்ட் மாநிலத்தில் திருடு போகும் நிலக்கரியின் மதிப்பு கொஞ்சம் நஞ்சமல்ல – ரூபாய் 600 கோடி என ஒரு மதிப்பீடு சொல்கிறது. வெறும் சைக்கிள்களில் இப்படிச் சென்று திருடி விட முடியுமா என உங்களுக்குத் தோன்றலாம். பலவாறும் திருடுகிறார்கள்.

ஜார்க்கண்ட் மாநிலத்தில் இந்த நிலக்கரித் திருட்டில் ஈடுபட்டிருக்கும் மாஃபியா கும்பல் தங்களது கரங்களை பல இடங்களிலும் நீட்டி இருக்கிறது. வெட்டி எடுக்கப்பட்ட நிலக்கரி இரயில் பெட்டிகள் மூலம் வேறு ஊர்களுக்குக் கொண்டு செல்லும் போது கிராமிய/வனப்பாதைகள் வழியே செல்லும் – பல இடங்களில் ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் என கும்பலாக வந்து வண்டியை நிறுத்தி கொள்ளை 50-100 மூட்டைகள் அளவு அடிப்பார்கள் – பிறகு இரயில் நகரும். இத்தனையும் சில நிமிடங்களில் நடந்து முடிந்து விடும். கொள்ளையடிக்கப்பட்ட நிலக்கரி பெரிய பெரிய மாஃபியா தலைவர்களின் இருப்பிடத்திற்குச் சென்று விடும். அதற்காக இந்தக் கொள்ளைக் காரர்களுக்குக் கிடைக்கும் கூலி நாளொன்றுக்கு 100-200 என இருக்க, மாஃபியா தலைவர் அந்த நிலக்கரியை பல மடங்கு விலையில் விற்று நல்ல லாபம் பார்த்து விடுவார்.

மாஃபியா கும்பலை ஒன்றுமே செய்ய இயலாது – இது மிகப் பெரிய காட்டரி. அதில் மாஃபியா, அரசியல்வாதிகள், அரசு அதிகாரிகள், பாதுகாப்புத் துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் என பலரும் அடக்கம். கொள்ளையைத் தடுக்க நினைக்கும் பலர் இங்கே பரிதாபகரமான முறையில் கொலை செய்யப்படுவது சர்வ சாதாரணமாக நடக்கும் விஷயம். ”கண்டுக்காம இருந்தா, உனக்கு நல்லது, இல்லைன்னா உயிரோடு இருக்க மாட்ட” என்ற மிரட்டல் இருக்கும்போது எந்த அதிகாரிக்கு மனதில் உறுதி இருக்கும் – இக்கொள்ளையைத் தடுக்க. அதுவும் அவருக்கு மற்றவர்களின்/அரசின் ஒத்துழைப்பு கிடைக்காது என்று தெரிந்த பிறகு. ஆகவே இந்தப் பெரிய அளவு கொள்ளைகளை யாருமே கண்டுகொள்வதில்லை. சின்னச் சின்னதாய் திருடுபவர்களைப் பிடித்து தாங்களும் வேலை செய்கிறோம் என்பதாய் காண்பிடுத்து விடுகிறார்கள்.

பல கிராமத்திய இளைஞர்கள் மூட்டைகளில் அதிகாரிகளுக்குத் தெரிந்தும் தெரியாமலும் நிலக்கரியைத் திருடி சைக்கிளின் இரண்டு பக்கங்களிலும் பெரிய பெரிய மூட்டைகளாகக் கட்டி தள்ளிக் கொண்டே வருகிறார்கள். மாலை/இரவு நேரங்களில் இந்தத் திருட்டுகள் நடப்பது அதிகம் என்றாலும், பகல் வேளைகளிலும் இப்படி சைக்கிள்களில் நிலக்கரி மூட்டைகளுடன் வருபவர்களைப் பார்க்க முடிந்தது. நிலக்கரிச் சுரங்கங்கள் நிறைய இருக்கும் ராம்கட் பகுதியிலிருந்து தலைநகர் ராஞ்சி வரை, சுமார் 80 கிலோமீட்டர் தொலைவினை, சைக்கிள்களில் 150-200 கிலோ நிலக்கரிச் சுமையுடன் தள்ளியபடி நடந்தே கடக்கிறார்கள். வாரத்தில் இரண்டு முறை இப்படி ராம்கட்-ராஞ்சி-ராம்கட் எனச் செல்வது இவர்களுக்கு வழக்கமாக இருக்கிறது. ரொம்பவும் கடினமான வாழ்க்கை தான். ஆனாலும் இப்படியும் திருட்டுத் தனம் செய்து உழைக்கத் தான் வேண்டியிருக்கிறது. வேறு வழியில்லை.

ஏன் இப்படி என்று இவர்களிடம் கேட்டால் “பாபி பேட் கா சவால் ஹே” என்று ஹிந்தியில் சொல்வார்கள் – ”பாவப்பட்ட இந்த வயிற்றுப் பசிக்காக” என்ற அர்த்தம் இந்த வாக்கியத்திற்கு... அதுவும் ஒரு வயிறாக இருந்தால் பரவாயில்லை – ஒருவர் உழைப்பில் குறைந்தது நான்கு வயிறாவது பசியாற வேண்டும்! பதினைந்து வயதில் ஆரம்பித்து பத்து பதினைந்து வருடங்கள் இப்படி உழைத்தால் முடிந்தது வாழ்க்கை – அதன் பிறகு அவர்களால் எந்தப் பணியும் செய்ய முடியாது – அதற்குள்ளாகவே அவர்களை மூப்பும் நோயும் அடித்து விடும். நாங்கள் ராஜ்ரப்பா, பத்ராத்து என ராஜ்கட் பாதையில் சென்ற போது இப்படி நிறைய சைக்கிளில் நிலக்கரி கொண்டு செல்பவர்களைப் பார்த்தபோது மனது கனத்தது. அவர்கள் சொல்வது போல “பாபி பேட்” எனும் பாழும் வயிற்றுப் பசி என்னவெல்லாம் செய்ய வைக்கிறது.

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள்.

மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி