தனியே தன்னந்தனியே - அவயாம்பா - கதை மாந்தர்கள்

 

அனைத்து நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய நாளை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம். 

பழி சொல்ல பத்தாயிரம் பேர் வருவான்; ஆனா வாழ வழி சொல்ல ஒத்த பய வர மாட்டான்; நம்ம வாழ்க்கையை நாமதான் வாழ்ந்தாக வேண்டும்!

”ஏண்டா அம்பி, ஏதோ கொரோனாவாமே, உலகத்தையே ஆட்டிப் படைச்சுண்டு இருக்குன்னு சொல்றாளே! கரோனா செருப்பு தான் நான் கேள்விப்பட்டு இருக்கேன்! இது என்னடாப்பா கொரோனா! அப்படி பொல்லாத ஒரு வியாதியா அது! எல்லாரையும் பிடுச்சு ஒரு உலுக்கி உலுக்கிண்டு இருக்கே!” அவயாம்பா பாட்டி அங்கலாய்த்தாள் சுப்புணியிடம்! 

”பாட்டி அது பத்தி சொன்னா உங்களுக்கென்ன புரியவா போறது! சும்மா நீங்க பாட்டுக்கு கிருஷ்ணா ராம கோவிந்தான்னு பகவான் பேரைச் சொல்லிண்டு இருந்தாலாவது போற வழிக்கு புண்ணியம் கிடைக்கும்! என்னத்துக்கு நீங்க இந்த வயசுல கொரோனா ஜபம் பண்ணிண்டு இருக்கேள்!” சுப்புணி வேகமாகச் சொல்லி அங்கிருந்து நகர்ந்து விட நினைத்தாலும் அவயாம்பா பாட்டி, சுப்புணியை விடுவதாக இல்லை! 

”ஏண்டா அம்பி இப்படி அலுத்துக்கற! ஏதோ நாலு இடம் போறவனாச்சே, உங்கிட்ட கேட்டு தெரிஞ்சுக்கலாம்னு தானே இந்த பாட்டி கேட்கிறேன்! அப்படி என்ன தலை போற வேலை உனக்கு! எனக்கு பதில் சொல்லிட்டுப் போலாமே! அதை விட்டுட்டு போற வழிக்கு புண்ணியம் தேடச் சொல்லிண்டு இருக்கியே! அதெல்லாம் வேண புண்ணியம் தேடிண்டாச்சு இந்த எண்பத்தியஞ்சு வயசுக்கு! எப்படா கூப்பிடுவான்னு தான் காத்துண்டு இருக்கேன்!” அவயாம்பா பாட்டி சொல்ல, சுப்புணி வேறு வழியின்றி விளக்கமாச் சொன்ன பிறகே அவனை விட்டாள் பாட்டி. 

”அது என்னடா இப்படி ஒரு நிலைமை நம்ம மனுஷாளுக்கு! ஒரேயடியா ஊரையே காலி பண்ற அளவுக்கு இப்படி ஒரு மஹாமாரியா! என் வயசுக்கு இப்படி ஒரு வியாதியைப் பத்திக் கேள்விப்பட்டதே இல்லையே! உலகத்துல ரொம்பவே அநியாயம் அதிகரிச்சுப் போயாச்சு! பூமி மேலே கட்டிடமாக் கட்டிண்டே போறா! பூமி பாரம் அதிகரிச்சுண்டு போறது! கோடிக்கணக்குல இருக்க மக்கள் தொகையை பூமித்தாய் எப்படிதான் தாங்குவா! ஆறு பொண்ணப் பெத்த எனக்கே பாரம் தாங்காம திண்டாடி இருக்கேனே! அந்த மனுஷன் ஆறு குழந்தைகளைக் கொடுத்துட்டு போய்ச் சேர்ந்தபிறகு, குடும்ப பாரம் தாங்காம நான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டேன்னு நினைக்காம இருக்க முடியல!” சொல்லியபடியே நினைவில் மூழ்கினாள் அவயாம்பா பாட்டி! 

”பதினைஞ்சு வயசுல கல்யாணம்! இருபத்தி ஐந்து வயசுக்குள்ள ஆறு பெண் குழந்தைகள் பிறந்தாச்சு! அவரும் போய்ச் சேர்ந்துட்டார்! அப்ப இருபத்தி ஆறு வயசு தான் எனக்கு! ஆறு பொண் குழந்தைகளை வச்சுண்டு எப்படி இருக்கப் போறேன், குழந்தைகளை எப்படி கரையேத்தப் போறேன்னு மனசு தவிச்சுப் போகும் ஒவ்வொரு நாளும்! ஏதோ அவர் பங்குக்கு நிலம் நீச்சுன்னு கொஞ்சம் இருந்தது – அதிலிருந்து சாப்பாட்டுக்கு அரிசி வந்துடும்! அப்பளம் இட்டு, பக்ஷணம் பண்ணி அதை வித்து தலையால தண்ணி குடிச்சு தானே அத்தனை பொண்களையும் வளர்த்து கல்யாணமும் பண்ணி வைச்சேன்! இதோ இப்பவும் ஏதாவது ஒரு பொண் கூட தான் ஜாகை! மாப்பிள்ளைகளும் நல்லவங்களா அமைஞ்சதால இருக்க முடியறது! இல்லைன்னா கஷ்டம் தான்! இப்ப கூட ஏதாவது ஒத்தாசை பண்ணிண்டு தானே இருக்கேன்! போற வரைக்கும் உழைக்கணும்! நம்மால யாருக்கும் தொந்தரவு இருக்கக் கூடாதுன்னு தான் அந்த பரமாத்மா கிட்ட வேண்டிண்டு இருக்கேன்!” 

”அடேய் சுப்புணி, யாரோ வந்துருக்காங்க பாரு! மாநகராட்சிலருந்து வந்து இருக்காங்களாம்! என்னன்னு கேளு!” என்று அவயாம்பா பாட்டி கொஞ்சம் இருமிக் கொண்டே கூப்பிட்ட போது, “பாட்டிம்மா என்ன இருமறீங்க? உடம்புக்கு ஏதும் பண்ணுதா, ஜொரம் ஏதும் இருக்கா?” என்று வரிசையாகக் கேள்வி கேட்க ஆரம்பித்து விட்டார் மாநகராட்சியிலிருந்து வந்தவர். “அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லடாப்பா! நான் நல்லாதான் இருக்கேன்! உள்ளே என்னமோ தாளிக்கறா போல! அதான் கமறல்!” என்று பாட்டி சொன்னாலும், மாநகராட்சியிலிருந்து வந்தவர் “உடம்பப் பார்த்துக்கோங்க பாட்டிம்மா! ஜொரம் வந்தா உடனே சொல்லுங்க! பரிசோதனை பண்ணிடலாம்!” என்று சொல்லிச் சென்ற பிறகு பாட்டிக்கு உடம்பெல்லாம் உதறல்! என்னடா இது சோதனை! அந்த கொரானா நம்மளையும் புடிச்சுண்டுடுத்தா என்ன! என்று பயந்தபடியே இருந்தார். 

இரண்டு நாட்களில் பாட்டிக்கு உடம்பு அதிகமாகப் படுத்த, சுப்புணி தான் தெரிஞ்ச டாக்டர் கிட்ட அழைச்சுண்டு போனான்! வழியிலேயே மாநகராட்சியிலிருந்து வந்தவர் பார்க்க, ”என்ன பாட்டிம்மா! உடம்புக்கு முடியலையா? வாங்க அரசாங்க ஆஸ்பதிரில இலவசமா பரிசோதனை செய்துடலாம்!” ”சோதனை முடியும் வரை பாட்டிம்மா ஆஸ்பத்திரியில் தனிமையில்! அழைத்துக் கொண்டு போன சுப்புணியையும் தனிமையில் - வேறிடத்தில்!! பாட்டிம்மாவுக்கு ஆஸ்பத்திரில தனிமையில் இருப்பு கொள்ளல! யாரிடம் கேட்டாலும் பதிலே கிடைக்கல! இரண்டாவது நாள் தான் தெரிஞ்சுது அவயாம்பா பாட்டிக்கு – கடைசில அந்தக் கொரோனா தன்னையும் பிடித்துக் கொண்டதென்று! ”ஏண்டாப்பா, கடைசில என்னை இப்படி தனியா அடைச்சு வச்சுட்டீங்களே! போற காலத்துல, ஆறு பொண்ண பெத்தும், ஒருத்தரும் இல்லாம பண்ணிட்டீங்களே, புலம்பிக்கொண்டே இருந்தார் அவயாம்பா பாட்டி! தனிமையே அவரை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தின்று கொண்டிருந்தது! மருத்துவமனை ஊழியர்கள் என்னதான் பேசினாலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பேச்சு குறைந்தது பாட்டியிடமிருந்து! 

நாலே நாள் தனிமையில் இருந்த அவயாம்பா பாட்டி இப்போது இல்லை! மருத்துவமனையிலிருந்து நேரடியாக எலெக்ரிக் க்ரிமேட்டோரியம் தான்! அதுவும் நாலே நாலு சொந்தக்காரங்களுக்கு தான் அனுமதி – அதுவும் தூரத்துலருந்து தான் பார்க்லாம்! யாரோ ஒரு மாநகராட்சி ஊழியர் பட்டனைத் தட்ட 1000 டிகிரி செல்ஷியஸ் சூட்டில் கரைந்து போனார் அவயாம்பா பாட்டி! காத்திருந்த பெண்ணுக்குக் கிடைத்தது ஒரு சிறிய பெட்டியில் பாட்டியின் சாம்பல் மட்டுமே! 

சுப்புணியிடம் கேள்வி கேட்க இனிமேல் அவயாம்பா பாட்டி இல்லை! 

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்ட விஷயங்கள் பற்றிய உங்கள் கருத்துகளைச் சொல்லுங்களேன். விரைவில் வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்... 

நட்புடன் 

வெங்கட் நாகராஜ் 

புது தில்லி